Σταύρος Θεοδωράκης: «Αυτό που κάθε φορά με σόκαρε ήταν…»

Ο πατέρας σας είχε περίπτερο;

«Όχι. Ένα πάγκο είχε στα παλιά δικαστήρια στο Αρσάκειο, δίπλα από το Σανταρόζα. Είχε χτυπήσει στο στρατό και έτσι πήρε μια άδεια μικροπωλητή ως «ανάπηρος πολέμου σε καιρό ειρήνης». Καμιά φορά πήγαινα και τον βοηθούσα. Εκεί γνώρισα όλους τους μεγάλους δικηγόρους της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80 μαζί και τους μεγαλύτερους εγκληματίες. Αλλά αυτούς με χειροπέδες»

Τι πουλούσατε; «Κουλούρια, τσίχλες, σοκολάτες. Και είχαμε και τηλέφωνο. Ένα από εκείνα τα βαριά μαύρα τηλέφωνα που ο κόσμος έκανε ουρά για να τηλεφωνήσει»

Οι κρατούμενοι; «Κρατούμενοι και δικηγόροι. «Έλα μάνα έχω κάτι μπερδέματα, στείλε μου λεφτά», ήταν η πιο συνηθισμένη κουβέντα που άκουγες»

Πως σας φαινόντουσαν όλα αυτά στα εφηβικά σας χρόνια;

«Οι χειροπέδες δεν με παραξένευαν, αυτό που κάθε φορά με σόκαρε ήταν όταν η αστυνομία έφερνε γυμνούς ανθρώπους, τυλιγμένους σε σεντόνια. Το έχω περιγράψει και στο Facebook. Μοιχοί που είχαν πιαστεί επ’ αυτοφώρω! Τους πήγαιναν στον εισαγγελέα να βεβαιώσει το «έγκλημα». Αν ο αστυνόμος ήταν καλός, τους επέτρεπε να πάρουν τα ρούχα τους σε μια σακούλα. Αν όχι, μετά την «απελευθέρωση» του, το ζευγάρι κατέβαινε τυλιγμένο με τα σεντόνια στην Πανεπιστημίου, παρακαλώντας κάποιο ταξιτζή να τους πάρει. Πάντοτε κάποιοι τους γιούχαραν. Αυτή ήταν η Ελλάδα των 70s. Μετά ήρθε ο Παπανδρέου και ήταν από τα πρώτα πράγματα που άλλαξε», είπε ο ίδιος σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Παραπολιτικά.