Νικήτας Κακλαμάνης: «Θα ήθελα να είχα κάνει παιδί»

Μήπως υπάρχει καλλιτεχνικό απωθημένο;

«Θα ήθελα να είμαι καλλιτέχνης. Μπορεί, όμως, να ήμουν τελείως ατάλαντος. Την αγάπη προς το θέατρο μου την «έμαθε» ο Αριστείδης Εμπειρίκος, δάσκαλός μου στην Άνδρο. Με έβαζε να ακούω κάθε Κυριακή «Το θέατρο στο μικρόφωνο», του Αχιλλέα Μαμάκη, και ύστερα κάναμε μάθημα πάνω σε αυτά. Έτσι, έμαθα όλα τα θεατρικά και τους ηθοποιούς της εποχής. Όταν ήρθα Αθήνα για τα φροντιστήρια, για να μπω στην Ιατρική, το πρώτο πράγμα Τσολιάς σε παιδική ηλικία που ζήτησα από τη μάνα μου ήταν να με πάει θέατρο. Με πήγε σε επιθεώρηση στο Ακροπόλ. Το γκραν φινάλε εκείνης της παράστασης γινόταν με όλο τον θίασο επί σκηνής, όπου η Γεωργία Βασιλειάδου, που υποδυόταν τη διάσημη χορεύτρια Ουλάνοβα, είχε γύρω της «πρίμες μπαλαρίνες», τον Ορέστη Μακρή, τον Νίκο Σταυρίδη, τον Λειβαδίτη, τον Νίκο Ρίζο και τον Κούλη Στολίγκα. Τραγουδούσε η Μπελίντα, έπαιζε η Σπεράντζα Βρανά και εκεί πρωτοτραγούδησε τον «Τραμπαρίφα». Η Σπεράντζα ήταν οργανωμένη στη Δεξιά και τη γνώρισα μετέπειτα και στο κόμμα. Φαντάζεστε εποχές;»

Από μια τέτοια ζωή λείπει κάτι;

«Ναι. Θα ήθελα να είχα κάνει ένα παιδί, παρότι έχω δυο ανιψιούς που τους αγαπώ πολύ. Νομίζω ότι, αν έχεις ένα παιδί και είσαι στην ηλικία των 70 ετών που είμαι εγώ, ποτέ δεν νιώθεις μόνος, και ας μην είναι το παιδί στο σπίτι. Δεν είσαι μόνος. Αυτό μου λείπει» είπε στην espresso.