Πέτρος Τατσόπουλος: «Με χώριζαν λίγα λεπτά από το θάνατο»

Ο γνωστός συγγραφέας και πολιτικός μίλησε για την περιπέτεια που είχε με την υγεία του, που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή και για όσα άλλαξαν έκτοτε.

Τι άλλαξε στη ζωή σας μετά την περιπέτεια που είχατε με την υγεία σας;

«Όλη η στάση μου νομίζω έχει αλλάξει. Τυχαίνει να έχω κλείσει τα 60 τον Δεκέμβρη και ποτέ να μην είχα κάποιο πρόβλημα που να με βάλει σε σκέψεις και σε εγρήγορση για την υγεία μου. Το πιο σοβαρό που είχα πάθει ήταν μια εγχείρηση στις αμυγδαλές, λίγο επικίνδυνη επειδή την έκανα μεγάλος. Δεν είχα ιστορικό -κάτι που να με ενοχλεί, κάποιο προμήνυμα ή συμπτώματα για οτιδήποτε- και έτσι δεν ασχολήθηκα ποτέ με την υγεία μου. Δεν ήξερα τι σημαίνει πίεση ή χοληστερίνη.

Ένας ζαμανφουτισμός, με την παράλογη λογική του «Μην τα ψάχνεις, διότι, όσο ψάχνεις, βρίσκεις», σε συνδυασμό με έναν φαταλισμό «que sera, sera» - ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί. Οπότε, το ανεύρυσμα ήταν πραγματικά αστροπελέκι. Η επίσημη ονομασία του είναι «οξύς διαχωρισμός ανιούσης αορτής». Πολλοί γιατροί βάζουν και τον όρο «διαξιφιστικός», διότι πραγματικά αισθάνεσαι τον πόνο σαν ξίφος, σαν μια μαχαιριά στην καρδιά. Αυτό όλο με έβαλε σε μια διαδικασία που δεν είχα ξεκινήσει έως τότε. Αναλώνουμε τον περισσότερο μας χρόνο με τα μικροπράγματα, ένα «σου 'πα, μου 'πες», έχουμε εξαρτημένα ανακλαστικά σαν σκυλάκια του Παβλόφ, μας ρίχνουν το μπαλάκι, το παίρνουμε και λέμε».

Βρεθήκατε πράγματι τόσο κοντά στο τέλος;

Από ό,τι λένε οι ίδιοι οι γιατροί, γιατί εγώ δεν μπορούσα να έχω επίγνωση, με χώριζαν ουσιαστικά λίγα λεπτά από τον θάνατο. Και αν πήγαιναν by the book και έκαναν όλες τις εξετάσεις που θα έπρεπε να κάνουν -αγγειογραφίες, αξονικές κ.λπ.-, δεν υπήρχε περίπτωση να επιζήσω. Το ανεύρυσμα, η ρήξη αορτής γενικώς, χρειάζεται μεγάλη και βαριά επέμβαση. Σε μένα διήρκεσε πέντε ώρες, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που κρατάει μέχρι και 15. Το δύσκολο είναι να προλάβεις να φτάσεις στο χειρουργείο και γι' αυτό υπάρχει μεγάλη θνησιμότητα.

Για μένα ήταν θέμα λεπτών και τύχης. Πολλά πράγματα που φαίνονταν ως ατυχείς συμπτώσεις αποδείχτηκε ότι ήταν ευτυχείς. Ήμουν, δηλαδή, σε έναν τηλεοπτικό σταθμό και όχι μόνος μου. Ήταν ένα ευτύχημα. Το ότι ήταν, όμως, στους Θρακομακεδόνες ήταν ατυχία, διότι έπρεπε να διασχίσω την Κηφισίας για να φτάσω στο Ιπποκράτειο, που ήταν το εφημερεύον νοσοκομείο. Εάν το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ έπαιρνε την Κηφισίας, δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω ζωντανός. Έλα, όμως, που ο σταθμός είναι δίπλα στην εθνική οδό - και σε μέρα και ώρα που αυτή δεν ήταν μποτιλιαρισμένη. Ήταν Τρίτη, εντεκάμισι το πρωί, και έτσι αυτομάτως μετατράπηκε σε μια οδό ταχείας κυκλοφορίας και ήμουν στο Ιπποκράτειο σε 20 λεπτά.

Κυρίως, όμως, η τύχη μου έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται Δημήτρης Λυμπεριάδης, ο γιατρός που έτυχε να εφημερεύει και να είναι επικεφαλής της χειρουργικής ομάδας. Eαν αυτός δεν έθετε βέτο ώστε να μην πάμε για εξετάσεις by the book τότε, ίσως να πέθαινα θα ζητούσε την ευθύνη από κανέναν, διότι δεν θα είχε γίνει κάτι παράτυπα. Μερικές φορές, κάποιοι άνθρωποι, και η περίπτωση του Δημήτρη είναι ακριβώς αυτή, αναλαμβάνουν προσωπικά την ευθύνη, μολονότι ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους κατηγορούσε αν δεν το έκαναν, και δίνουν μια μάχη την οποία κανένας επίσης δεν θα τους κατηγορούσε εάν την έχαναν.

Πως ζήσατε αυτήν τη δύσκολη εμπειρία;

«Με όλα αυτά τα κλισέ που βλέπουμε στο σινεμά - ότι τα μάτια σου γυρίζουν, ότι παίρνεις τη στάση του νεκρού. Όπως μου είπε εκ των υστέρων ο Δημήτρης, την είχα πάρει. Ήμουν έτοιμος προς αναχώρηση, είχα κόψει εισιτήριο. Και μετά τη νάρκωση που παίρνεις, επειδή είναι πολύ βαριά, με οπιούχα φάρμακα, αντιμετωπίζεις άλλους κινδύνους. Μπορεί να ξυπνήσεις με εγκεφαλική, νεφρική ή κινητική ανεπάρκεια. Ένας ακόμα κίνδυνος, που μου τον είπαν εκ των υστέρων, είναι ότι ξυπνάς με διάφορες ψυχώσεις πως γίνονται διάφορες συνωμοσίες και θέλουν να σε σκοτώσουν.

Το έχω γράψει στα Νέα. Πίστευα ότι ένας κοντός με μια σακούλα ήθελε να με στραγγαλίσει, έλεγα διάφορα τρελά και φανταζόμουν πράγματα και ανθρώπους που δεν υπήρχαν. Ο κίνδυνος είναι ότι μπορεί να αποκτήσεις ψύχωση μόνιμη. Όλα αυτά, λοιπόν, με έκαναν να αναδιατάξω τις προτεραιότητες μου και να λέω: «Εντάξει, μη χαλάς τη ζαχαρένια σου γι' αυτήν τη λεπτομέρεια». Συνειδητοποίησα πως η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο, εύθραυστο, και ότι, όσο σου μένει και σου δίνεται, πρέπει να το προσέχεις».

Φοβάστε πλέον τον θάνατο;

«Τον θάνατο, ως τον μεγάλο άγνωστο Χ, τον φοβάσαι ακριβώς επειδή δεν τον ξέρεις, και οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται ότι θα πάψουν να υπάρχουν. Ειδικά άνθρωποι σαν και μένα που δεν πιστεύουν και δεν έχουν κάποιο τεκμήριο στα χέρια τους ότι θα ζήσουν μετά τον θάνατο με κάποια άλλη μορφή, πιθανόν να έχουν μια μεγαλύτερη αγωνία από τους υπόλοιπους που μπορεί να πιστέψουν ότι μετά τον θάνατο ίσως να είναι καλύτερα. Ανθρωποι σαν και μένα φοβούνται περισσότερο την ταλαιπωρία έως το τέλος, παρά το ίδιο το τέλος.

Εγώ είμαι λίγο της επικούρειας αντίληψης. Ο Επίκουρος είχε πει πως «όταν ο θάνατος είναι εδώ, εσύ απουσιάζεις, και όταν είσαι εσύ εδώ, ο θάνατος απουσιάζει», άρα, δεν έρχεστε ποτέ σε επικοινωνία. Αυτό είναι το ιδανικό. Ιδανικό είναι να πέσεις για ύπνο και να μην ξυπνήσεις ποτέ, αλλά δεν γίνεται έτσι στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων. Πάντως, δεν είχα πεισιθάνατες σκέψεις, να σκέφτομαι τον θάνατο και να τον αποζητώ», είπε στο Down Town.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS