Ντόρα Μπακογιάννη: Μιλάει για τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη: «Είναι τραύμα. Θα πεθάνω με αυτό»
Η Ντόρα Μπακογιάννη, σε μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη και άκρως εξομολογητική, παραδέχτηκε ότι η δολοφονία του πρώτου συζύγου της, Παύλου Μπακογιάννη και πατέρα των παιδιών της, πριν από 33 χρόνια, συνεχίζει να είναι για την ίδια μία πληγή.
Ερωτώμενη για το πώς αντιμετώπισε αυτή την ξαφνική απώλεια και μάλιστα σε μία εποχή που τα παιδιά της ήταν μικρά, η γνωστή πολιτικός μίλησε από καρδιάς για όσα ένιωσε τότε αλλά και τώρα, τρεις δεκαετίες και βάλε, μετά...
Φέτος, συμπληρώθηκαν τριάντα τρία χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη...
Ε, αυτό είναι το τραύμα που δεν κλείνει με τίποτα. Ίσως δεν το χειρίστηκα κι εγώ σωστά.
Δεν προλάβατε ίσως;
Δεν πρόλαβα να το χειριστώ. Ίσως έπρεπε κάποτε να το κάνω. Εν πάση περιπτώσει, δεν πρόκειται να το χειριστώ ποτέ. Θα πεθάνω με αυτό. Αυτό είναι το μεγάλο τραύμα. Όλα τα υπόλοιπα τα παλεύει κανείς.
Ζούμε σε μια εποχή πιο ανοιχτή στο τραύμα. Και εσείς μόλις πρόσφατα αρχίσατε να μιλάτε ανοιχτά...
Ναι, ίσως είναι λάθος. Τα τραύματα πρέπει κανείς να τα αντιμετωπίζει, απ’ ό,τι έχω τουλάχιστον διαβάσει και γνωρίζω πλέον. Σε εκείνη την κιλικία των 35 ετών και με ένα κάρο άλλα πράγματα, ούτε ήξερα να το αντιμετωπίσω, ούτε, νομίζω, μπορούσα, Κατόπιν τούτου, υποθέτω πως τα έχω κάνει όλα λάθος.
Γιατί;
Πρώτον, επειδή η πληγή δεν έκλεισε ποτέ. Ήταν και ο τρόπος της απώλειας, η έλλειψη προετοιμασίας, η βιαιότητα του ενός τετάρτου: ένα τέταρτο πριν είναι μπροστά σου και ένα τέταρτο μετά δεν είναι. Δεύτερον, διότι σίγουρα δεν μπορούσα να σταθώ στα παιδιά όπως θα έπρεπε, όπως θα όφειλα. Αντίθετα, τα παιδιά στάθηκαν σ’ εμένα, κάτι που είναι εγκληματικό. Θα έπρεπε η μάνα να μπορεί να στηρίξει τα παιδιά της. Και όχι το αντίθετο, όπως και τελικώς έγινε...
Μήπως είστε πολύ αυστηρή με τον εαυτό σας;
Όχι, δεν είμαι αυστηρή. Είμαι ρεαλίστρια. Έτσι έγινε. Όπως τα λέω. Τέλος πάντων. Και γι’ αυτό καλό είναι κανένας να προσπαθεί να αντιμετωπίζει αυτά τα πράγματα εγκαίρως.
Κάποιοι το παρακάνουν, βγάζοντας παντού τα εσώψυχά τους. Πότε τελικά το τραύμα ευτελίζεται;
Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν ήθελα για πολλά χρόνια να το κουβεντιάσω. Ο φόβος τού να γίνω «Μάρθα Βούρτση». Είναι το τελευταίο πράγμα που επιθυμώ στη ζωή μου. Όμως σκέφτηκα ότι είναι πια η ώρα να πω μερικά πράγματα, για να πάρουν ένα μήνυμα και άλλοι άνθρωποι ότι, για να μην κοροϊδευόμαστε, τα ψυχολογικά προβλήματα είναι εδώ σε όλο τον κόσμο, συνήθως καλά κρυμμένα. Για να καταλάβουν και άλλοι ότι μπορεί να τα πουν, να μη συντριβούν και να βρουν βοήθεια. Είμαστε ακόμα μια κοινωνία που το καταπιέζει, τα θέματα ψυχικής υγείας είναι το απόλυτο ταμπού. Λες: «Ρε, αγάπη μου, πήγαινε σε έναν ψυχίατρο» και σου λέει: «Τι θέλεις να πεις, ότι είμαι τρελός;»
Πηγή: Marie Claire
Διαβάστε επίσης: