Το ξέσπασμα της Τσαλίκη για την υπόθεση του Βαγγέλη: «Η ενοχή βρίσκεται στα σπίτια μας»

«Το θέμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να το ξεχάσουμε, αλλά να μην το αναπαράγουμε με κουτσομπολίστικη διάθεση, όπως πολύ συχνά γίνεται στην Ελλάδα δυστυχώς. Ούτε να το ξεχάσουμε, να το βάλουμε κάτω από το χαλάκι, όπως επίσης πολύ συχνά γίνεται. Πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε σαν μια αφορμή για να βάλουμε μπροστά μας έναν καθρέφτη και να δούμε τα ελαττώματά μας, τις παθογένειές μας. Έχουμε πολλά προτερήματα, αλλά και πολλά ελαττώματα σαν κοινωνία. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας έχει ένα βαθύ ρατσισμό, υπάρχει μεγάλη βία, μηδενική ανοχή στην διαφορετικότητα, παντός είδους.

Και πρέπει να ξέρουμε ότι η ενοχή δεν βρίσκεται μόνο στη Γαλακτοκομική σχολή, βρίσκεται στα σπίτια μας. Πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Όταν σε μια οικογένεια, ο πατέρας σηκώνει χέρι στη μητέρα, στα παιδιά, κακοποιεί με κάθε τρόπο την οικογένειά του, λεκτικά, σωματικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, ετοιμάζει παιδιά που θα κάνουν το ίδιο όταν θα πάνε στο σχολείο. Θα γίνουν μελλοντικά θύτες, θύματα, θα ασκήσουν σχολικό εκφοβισμό.

Θα πάνε στο πανεπιστήμιο, θα βγουν στους δρόμους, θα ενταχθούν σε ομάδες που θα κάνουν καταλήψεις σε πανεπιστήμια, βανδαλισμούς, θα σπάσουν τζαμαρίες. Όλα αυτά τα άσχημα που βλέπουμε στην καθημερινότητά μας, γεννιούνται στα σπίτια μας. Είναι μία αφορμή να δούμε κατάματα τις παθογένειές μας. Να μην τα ξεχάσουμε, να μην τα ρίχνουμε όλα στους άλλους. Να κλάψουμε για το παιδί και μετά να το ξεχάσουμε. Να δούμε τους εαυτούς μας κατάματα.

Προσωπικά αισθάνομαι πολύ άσχημα για όλους αυτούς που ώθησαν το παιδί αυτό στον θάνατο, είτε είναι φίλοι, είτε είναι συγγενείς, είτε είναι συμμαθητές, καθηγητές, δάσκαλοι, όποιοι κι αν είναι, αλλά πρέπει να δούμε την αλήθεια κάποια στιγμή κατάματα και να ξέρουμε ότι ο εκφοβισμός και το νταηλίκι, όταν μαζεύονται πολλοί εναντίον ενός, γιατί έτσι γίνεται πάντα. Αυτός ο ψευτοηρωισμός, η ψευτολεβεντιά που είναι ένα ελληνικό φαινόμενο. Θεωρούμε λεβεντιά το να φοβίζουμε, να μιλάμε άσχημα, να φωνάζουμε. Δεν είναι ηρωισμός και λεβεντιά. Ηρωισμός είναι να ξέρεις τη διαφορετικότητά σου, να την αναγνωρίζεις και να την υπερασπίζεσαι. Αυτή είναι η λεβεντιά».