Ο ψυχίατρος των γονιών της Άννυ αποκαλύπτει…

«Ο Σταύρος Γεωργίου είχε αναλάβει δικηγόρος του πατέρα της Άννυ, όταν αστυνομικοί είχαν βρει τέσσερα ψυχιατρικά σκευάσματα πάνω του χωρίς ψυχιατρική συνταγή και με ήθελε τεχνικό σύμβουλο για την ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη. Μου είπε πως είναι ένα ζευγάρι παράξενο, πως ο πατέρας είναι χρήστης ουσιών και δέρνει τη μητέρα. Μου ζήτησε μάλιστα να τον δω, γιατί δεν τον έπειθαν τα όσα υποστήριζε. Το απόγευμα της Δευτέρας ήταν προγραμματισμένο το πρώτο ραντεβού με τον πατέρα, αλλά συνελήφθη και ομολόγησε. Το ίδιο απόγευμα μου τηλεφωνεί ο Γεωργίου και μου ζητάει να δω τη μητέρα της Άννυ. Έφτασα δεκαπέντε λεπτά αφότου ο Γεωργίου τής είχε ανακοινώσει πως η κόρη της ήταν νεκρή και δολοφόνος ήταν ο πατέρας. Εκεί είδα μπροστά μου μια γυναίκα καταβεβλημένη, αποπροσανατολισμένη... Δεν ήξερε καν πού βρισκόταν. Μιλούσε πότε στο σκυλάκι που κρατούσε στο ένα χέρι και πότε σε μια φωτογραφία της Άννυ που είχε στο κινητό της και το κρατούσε στο άλλο χέρι. Δεν κατάλαβε τίποτε από όσα της είπα. Είχε άρνηση. Μου έλεγε "Περιμένω το παιδί μου να έρθει αύριο να μιλήσουμε. Οπωσδήποτε θα μου φέρει ο άντρας μου το παιδί μου". Την αντιμετώπισα φαρμακευτικά και σε είκοσι λεπτά που άνοιξα την πόρτα του δωματίου όπου την έβαλα να κοιμηθεί εκείνη ακόμη μιλούσε στη φωτογραφία της Άννυ που είχε στο κινητό της νανουρίζοντας το σκυλάκι.
Ο ανθρώπινος πόνος έχει πολλές εκφάνσεις. Μπορεί να εκφράζεται με φωνές και ουρλιαχτά, χειρονομίες. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει και ο ανθρώπινος πόνος που εκδηλώνεται με την απόλυτη σιωπή, το απλανές βλέμμα και με χαρακτηριστικά που φανερώνουν πως ο άνθρωπος δεν ζει στο χρόνο που ζούμε. Είναι χαμένος. Τέτοια ήταν η περίπτωση της μητέρας της Άννυ. Τη ρώτησα αν ο άντρας της έπαιρνε ψυχιατρικά φάρμακα και μου απάντησε "ποτέ". Μου είπε πως ήταν χρήστης ουσιών και βίαιος.
Στο κρατητήριο της ΓΑΔΑ, όταν πήγαμε αργότερα, εξακολουθούσε να είναι στην ίδια κατάσταση. Το ίδιο βράδυ, στις 23.30, της είπα τα πάντα σχετικά με την υπόθεση. Τα πάντα, με κάθε λεπτομέρεια. Τότε ήταν που τα έμαθε όλα. Είχε αντίληψη, αν και φαινόταν χαμένη. "Ένα κομμάτι της θα βρούμε να θάψω;" με ρώτησε. Της απάντησα πως δεν το ξέραμε, "αλλά αυτό που με ενδιαφέρει είναι να πενθήσεις, να στενοχωρηθείς και να θυμώσεις". Και μάλιστα χτύπησα τόσο δυνατά το χέρι μου, που ήρθαν όλοι οι αστυνομικοί του ορόφου. Έβαλα τις φωνές για να την κάνω να συνέλθει. Ονομάζεται κατακλυσμιαία μέθοδος αυτή: Βάζεις τον άλλον αντιμέτωπο με την αλήθεια, για να τον κάνεις να συνέλθει. Και έπιασε. Συνήλθε αμέσως. Φώναζε "τι μου λέτε, τι είναι αυτά;", μισά βουλγάρικα, μισά ελληνικά. Ενεργοποίησα το συναίσθημά της. Παρ' όλα αυτά, έχω ερωτήματα και αμφιβολίες.
Από τη συμπεριφορά της φαίνεται πως η γυναίκα δεν ήξερε τίποτε. Αν όλος αυτός ο πόνος που φαίνεται να νιώθει δεν είναι θέατρο –που αν είναι, θα το καταγγείλω και θα φύγω–, τότε αυτή είναι μια γυναίκα που μπορεί να αναπτύξει ψυχική νόσο, ακόμη και να θελήσει να δώσει τέλος στη ζωή της. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αυτοκτονικός ιδεασμός. Πάντως, ούτε ο πατέρας δίνει τη γυναίκα του για το έγκλημα. Και από ένα τηλεφώνημα που αποκωδικοποιήθηκε δεν ακούγεται κάτι.
Όταν επέστρεψε και άκουγε τις διάφορες ιστορίες που της έλεγε ο άντρας της, υποπτευόταν διάφορα πράγματα που τα έλεγε από καιρού εις καιρόν, αλλά όχι αυτό. Η συγκάλυψη που έχει γίνει έχει σχέση μόνο με τα όσα συνέβαιναν πριν το έγκλημα. Εκεί υπήρχε συγκάλυψη. Υπήρχε μια συναισθηματικό-σεξουαλικό-κοινωνική σχέση ολέθρια. Μια παράδοξη σχέση δύο ανθρώπων με ουσίες και κακή ζωή. Αλλά το παιδί ζούσε επί τριάμισι χρόνια στη Βουλγαρία. Τρεις μήνες έζησε με αυτούς» τόνισε στο People.