Τα ιερά τέρατα της Επιδαύρου και τα κλάματα του Ντεπαρντιέ

Την Επίδαυρο την καταλαβαίνεις μόνο αν μείνεις για μέρες, δεις παραστάσεις, υποφέρεις από την αφόρητη, νωχελική ζέστη της, αστειευτείς με τα γκαρσόνια του «Ξενία», κάνεις μια μοναχική βόλτα κάτω από τα πεύκα που αφθονούν στην περιοχή. Εκεί, μάλιστα, λίγο πιο κάτω από το θέατρο πρόκειται του χρόνου να λειτουργήσει το Λύκειο της Επιδαύρου, μια σχολή για τους λάτρεις του θεάτρου, μια φυσική προέκταση της ιστορίας του χώρου. Αφού λοιπόν η Επίδαυρος θα αποκτήσει το θερινό σχολείο της, σε μορφή κατασκήνωσης δίπλα στο αρχαίο θέατρο χώρο, το 1961 -ύστερα από μια αναβολή το 1959 λόγω -, και σφράγισε την Επίδαυρo.

Ήταν τότε που η άφιξη της Τζάκι είχε δημιουργήσει πανικό στους φωτογράφους και άγχος στον Αλέξη Μινωτή που υπέγραφε τη σκηνοθεσία. Όσο για την ίδια την πρωταγωνίστρια, είχε φτάσει ήδη στην περιοχή με το σκάφος του Ωνάση ξεσηκώνοντας τον κόσμο. Ωστόσο, η Επίδαυρος με την απέραντη φύση και τους εγκάρδιους κατοίκους απάλυνε από μόνη της τις εντάσεις και τις υπερβολές, καθαγίαζε τα όποια ατοπήματα και έδινε το σωστό μέτρο. Όποιοι έχουν βρεθεί στο αρχαίο θέατρο ξέρουν ότι το περιβάλλον σε αναγκάζει να του υποταχθείς χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλοι θυμούνται Ζεράρ Ντεπαρντιέ να κλαίει σαν παιδί στη μέση του θεάτρου ανίκανος να αντιπαρατεθεί μαζί του και ξέροντας εκ των προτέρων ότι λαμβάνει μέρος σε μια άνιση αναμέτρηση. Όσοι αιώνες κι αν περάσουν , η Επίδαυρος θα κερδίζει πάντα.

Πηγή: Πρώτο Θέμα