Μάριος Γιαννάκου: Πώς από 141 κιλά κατάφερε να γίνει αθλητής υπερ- αποστάσεων! (Photos)

Σήμερα είναι ένας μαραθωνοδρόμος υπεραποστάσεων που έχει ταξιδέψει σε κάθε άκρη του κόσμου, έχει έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του –μάλιστα πολλές φορές τον έχει ξεπεράσει– και έχει διαγράψει μια πορεία ζωής προς αυτό που εκείνος θεωρεί προσωπική κορυφή.

H ιστορία του μπορεί να εμπνεύσει, να γίνει παράδειγμα, να συγκινήσει και γιατί όχι να μας κάνει να πιστέψουμε στο αδύνατο. Πίσω στο 2013, ο Δραμινός αθλητής παρακολουθεί επί έναν χρόνο την εξαντλητική μάχη που δίνει ο παιδικός του φίλος Αλέξανδρος διασωληνωμένος στον θάλαμο ενός νοσοκομείου. Η ασθένειά του είναι σοβαρή, με τον ίδιο να βγαίνει τελικά νικητής. Με αφορμή την ασθένεια του φίλου του, ο Μάριος αναθεωρεί τα δικά του δεδομένα ζωής και αποφασίζει να χαράξει μια νέα πορεία, τρέχοντας υπεραποστάσεις στα πιο αφιλόξενα μέρη του πλανήτη, σε πάγους και στην καυτή έρημο.

«Κάπνισμα, αλκοόλ, φαγητό, όλα στο μέγιστο. Αυτή ήταν η καθημερινότητά μου. Ήμουν 22 ετών και ζύγιζα 141 κιλά. Ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα από τη Δράμα έμελλε να μου αλλάξει τη ζωή. Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος νοσηλευόταν σε άσχημη κατάσταση με ανεύρυσμα εγκεφάλου, μία από τις πέντε σοβαρότερες καταγεγραμμένες περιπτώσεις με υπερμεγέθη όγκο. Έπαθα σοκ.

Ήταν μόλις 21 ετών. Πήγα στο νοσοκομείο και τον είδα να έχει ατροφήσει, το κορμί του ήταν συνδεδεμένο με μηχανήματα. Ο αθλητής που ήξερα έμοιαζε με κάποιον άλλο. Όταν τον αντίκρισα, ένιωσα ενοχές για μένα. “Τι κάνω, πώς είναι έτσι η ζωή μου;» σκεφτόμουν.

Οι γιατροί τού έδιναν 1% πιθανότητα να ζήσει. Έκανε την επέμβαση και, παρά τις αποκαρδιωτικές προβλέψεις τους, ύστερα από επτά μήνες άνοιξε τα μάτια του και κούνησε τα δάχτυλά του. Έκτοτε πίστεψα πολύ στον Θεό. Ο αγώνας για ζωή είναι η μεγαλύτερη μάχη» συμπεραίνει και περιγράφει στη συνέχεια τις εικόνες που αντίκρισε στους κρύους διαδρόμους του νοσοκομείου. «Έβλεπα παιδιά που μάχονται καθημερινά για την επιβίωσή τους, τόσο άδικη εικόνα, όμως βρίσκουν το κουράγιο να πουν μια “καλημέρα” και να σε αγκαλιάσουν. Θεωρώ πως μία φορά την εβδομάδα πρέπει να περνάμε από ένα νοσοκομείο για να μην ξεχνάμε τι έχει τελικά σημασία στη ζωή. Η προσφορά στον συνάνθρωπο είναι αναγκαία».

Η αποκατάσταση του Αλέξανδρου και η εντυπωσιακή αλλαγή του Μάριου

Η αποκατάσταση του φίλου του Αλέξανδρου δεν ήταν εύκολη. Όλη η παρέα μαζί αποφάσισε να σταθεί στο πλευρό του και να τον βοηθήσει με έναν κάπως πιο ανορθόδοξο τρόπο.

«Ήταν ιερή υπόθεση για εμάς να του δώσουμε μια ώθηση, καθώς απαιτούνταν μεγάλη προσπάθεια από εκείνον για να σταθεί στα πόδια του και να συνεχίσει τη ζωή του. Σκεφτήκαμε λοιπόν να τον παρακινήσουμε με κάτι εξτρίμ, που θα τον ενέπνεε για τη δική του μάχη. Έτσι, οργανώσαμε έναν αγώνα 82 χλμ. Η προετοιμασία διήρκεσε 8 μήνες, μέσα στους οποίους έχασα 52 ολόκληρα κιλά με πολύ αυστηρή διατροφή. Συνολικά ήταν μια επίπονη διαδικασία, δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια, το σώμα μου είχε υποστεί σοκ από την εξάντληση και ψυχολογικά ήμουν ράκος.

Όταν αργότερα πήρα μέρος στον αγώνα, όπου χρειάστηκαν 13 συνεχόμενες ώρες για να τερματίσω, συνειδητοποίησα πως είναι μια δέσμευση απέναντι στον εαυτό μου το να μη βάζω όρια και ότι χωρίς κόπο τίποτα δεν κατακτιέται. Έπειτα δήλωσα συμμετοχή στον αγώνα 170 χλμ. στα βουνά της Ροδόπης. Ήμουν 40 ώρες άυπνος, εξαντλημένος και, προς έκπληξη των υπόλοιπων συμμετεχόντων, κατάφερα να σπάσω το ηλικιακό ρεκόρ. Δεν πίστευαν στα μάτια τους, με αντιμετώπιζαν σαν τρελό. Τότε κατάλαβα πως εκεί που παύει να σε καθορίζει το σώμα σε καθορίζει ο νους» περιγράφει τη μετεξέλιξη στον τρόπο σκέψης του.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS

Επόμενος σταθμός: Αρκτικός Κύκλος

Σήμερα, η ζωή του Μάριου είναι μια διαρκής περιπέτεια με άγνωστους προορισμούς. Όπως εξηγεί:

«Δήλωσα συμμετοχή μέχρι και σε έναν από τους πιο επικίνδυνους αγώνες υπεραποστάσεων στον κόσμο, που διεξαγόταν στον Αρκτικό Κύκλο. Για 150 χλμ. και για 42 ολόκληρες ώρες ο αθλητής καλείται να τρέξει, σέρνοντας μάλιστα έλκηθρο με τον απαραίτητο εξοπλισμό, σε θερμοκρασίες κάτω των 30 βαθμών Κελσίου. Η προετοιμασία ήταν επίπονη. Ξυπνούσα και έκανα κρύο μπάνιο για να μπορέσω να προκαλέσω στον εαυτό μου υποθερμία ώστε να εξοικειωθώ με το ψύχος.

Η εμπειρία ήταν πολύ σκληρή. Το χιόνι σε πολλά σημεία έφτανε έως το γόνατο, οπότε η κίνησή μας ήταν αργή και εξαιρετικά δύσκολη. Μόλις δεκαπέντε άτομα τα καταφέραμε».

Σίγουρα τα συναισθήματα είναι έντονα εκείνες τις ώρες.

«Όσο τρέχεις περνούν από μπροστά σου εικόνες της παιδικής σου ηλικίας, μικρά προβλήματα που μέσα στον αγώνα γίνονται χαοτικά. Χάνεσαι σε σκέψεις, κλαις, βγαίνει ο αληθινός σου εαυτός», προσθέτει ο Μάριος.

Ο άθλος των 270 χλμ. στην έρημο Al marmoom

Και οι περιπέτειές του δεν έχουν τέλος.

«Μετά τις πολικές συνθήκες, ήθελα να δοκιμάσω την αντοχή μου σε ακριβώς αντίθετες θερμοκρασίες γι’ αυτό δήλωσα με τον φίλο μου, τον Χρόνη, συμμετοχή σε αγώνα 270 χλμ. στην έρημο Al Marmoom στο Nτουμπάι. Για 4 μερόνυχτα τρέχαμε στην καυτή έρημο και βυθιζόμασταν στους αμμόλοφους. Για κάθε βήμα μπρος κάναμε άλλο ένα πίσω. Υπήρχαν φορές που χάναμε την πορεία και φοβόμασταν γιατί στο παρελθόν άνθρωποι που έπαθαν το ίδιο δεν γύρισαν ποτέ. Δυσμενείς συνθήκες, οι θερμοκρασίες το πρωί ξεπερνούσαν τους 45 βαθμούς και το βράδυ έφταναν έως και -5».

Όσο για τη χειρότερη εμπειρία του στην έρημο; Είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσει.

«Μετά από 80 ώρες αγώνα λιποθύμησα. Ήμουν εξαντλημένος, γεμάτος πληγές, έφυγαν σχεδόν όλα μου τα νύχια και τα πόδια μου σκίστηκαν».

Σκέφτομαι για ποιον λόγο –και αν αξίζει– ένας άνθρωπος να ταλαιπωρείται τόσο πολύ.

«Η προσπάθεια είναι προσπάθεια μόνο όταν αρχίζει και πονάει. Η πιο σημαντική ερώτηση που οφείλει να κάνει κάποιος στον εαυτό του είναι με τι αισθάνεται πραγματικά ευτυχισμένος. Όλα έχουν ένα τίμημα, αλλά αν ο γνώμονας είναι η προσωπική ευτυχία, τότε δεν χωρούν πολλά σε αυτό».

Η αντίδραση της οικογένειάς του στις επικίνδυνες αποστολές που κατά καιρούς διοργανώνει είναι λογική και έως ένα σημείο αναμενόμενη.

«Η καρδιά τους δεν ηρεμεί όσο εγώ τρέχω σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες. Μου επισημαίνουν συνεχώς πως η ζωή είναι ό,τι σημαντικότερο έχουμε και πως πρέπει να προσέχω σε κάθε μου βήμα. Τη μεγαλύτερη, όμως, ανησυχία τους την ένιωσα το 2017, όταν αποφάσισα να καταταγώ στους βατραχανθρώπους. Το έκανα για οικογενειακούς λόγους.

Ο ξάδελφός μου μετά το λύκειο κατατάχθηκε στο πολεμικό ναυτικό και υπηρέτησε στη Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών. Το 1999 σε άσκηση με πραγματικά πυρά έχασε τη ζωή του όταν μια χειροβομβίδα έσκασε στο στήθος του.

Αυτός θυσιάστηκε ζώντας με τα ιδανικά του βατραχανθρώπου και εγώ ένιωθα χρέος μου να τον τιμήσω. Η εκπαίδευσή μου, δυστυχώς, δεν ολοκληρώθηκε γιατί έσπασα το χέρι μου» τονίζει και προσθέτει πως «Λόγω του συμβάντος αυτού αλλά και της περιπέτειας του Αλέξανδρου, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, μου έχει δημιουργηθεί ένα αίσθημα ευθύνης ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε ποτέ την προσπάθεια – όσο κι αν πονάει. Θα έρθουν και δύσκολες στιγμές, αλλά επιτυχημένος είναι αυτός που μετά την αποτυχία σηκώνεται και συνεχίζει».

«Με προσπάθεια και υπομονή τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα»

Τελικά, ποια είναι η πραγματική επιβράβευση για τον Μάριο;

«Αληθινή επιβράβευση είναι να βοηθήσω και άλλους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν πως με προσπάθεια και υπομονή τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Υπομονετικός γίνεσαι υπομένοντας.

Δεν υπάρχει μαγικό χάπι. Έχοντας γίνει γνωστή η προσπάθειά μου, λαμβάνω καθημερινά μηνύματα στα social media από νέους που χρειάζονται ουσιαστική αλλαγή, οπότε για εμένα είναι μεγάλη η ευθύνη».

Για τον Μάριο, η ηρεμία είναι το Α και το Ω. Έτσι, όταν δεν προπονείται σε σκληρούς ρυθμούς, καταφεύγει στο δικό του ησυχαστήριο.

«Ξυπνώ και αντικρίζω τα βουνά της Δράμας, από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας». Όσο για το αν θα άλλαζε κάτι στη ζωή του; Εδώ η απάντησή του δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση. «Τίποτα, μα τίποτα απολύτως»!

Πηγή: People