Συγκλονίζει στην πρώτη συνέντευξη μετά την επίθεση με βιτριόλι: «Φώναζα «καίγομαι, πεθαίνω»»

Περιγράφει τη μέρα που της άλλαξε τη ζωή αλλά και τα όσα ζει προσπαθώντας να επουλώσει τις πληγές που της προκάλεσε το καυστικό υγρό.

Ιωάννα, έχουν περάσει δέκα μήνες από την επίθεση που δέχτηκες. Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις από εκείνη την ημέρα;
Ήταν πρωί και μόλις είχα φτάσει στο γραφείο. Τη στιγμή που μπήκα στην είσοδο συνέβη ό,τι συνέβη. Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω είναι αυτή η έντονη, βαριά χημική μυρωδιά όταν έπεσε πάνω μου, στο πρόσωπό μου, ένα παχύρρευστο υγρό. Κατάλαβα αμέσως πως ήταν κάποιο οξύ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον αφόρητο πόνο που ένιωσα και τον μεγάλο πανικό που με κατέβαλε. Είχα την αίσθηση πως εκείνη τη στιγμή κάτι χάνω, πως φεύγει η ζωή μου και ένιωθα αβοήθητη και ανήμπορη. Έφυγα ουρλιάζοντας, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια και πήγα ενστικτωδώς μέχρι το απέναντι φαρμακείο. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Πιστεύω ότι λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης. Έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου οι τρομαγμένες εκφράσεις των ανθρώπων στο φαρμακείο. Δεν τολμούσε να με ακουμπήσει κανείς. Πάγωσαν, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Φώναζα «Βοηθήστε με, καίγομαι, πεθαίνω». Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να αντέξω, να παλέψω για να μη χάσω τις αισθήσεις μου. Μέσα στον πανικό μου, έναν πρωτόγνωρο πανικό και απελπισία, ένιωθα πως είμαι η μόνη που μπορούσα να με βοηθήσω.

Πώς βρέθηκες τελικά στο νοσοκομείο;
Η φαρμακοποιός με γνώριζε, ψώνιζα κάποιες φορές από εκεί, έτσι από το φαρμακείο κάλεσαν συνεργάτες μου στην εταιρεία και εκείνοι με πήγαν στο Metropolitan.

Είχες παρατηρήσει κάτι περίεργο εκείνη την ημέρα ή τις προηγούμενες; Κάτι ασυνήθιστο που να σε είχε προβληματίσει;
Ήταν μια φυσιολογική μέρα, όπως όλες οι προηγούμενες. Η καθημερινότητά μου μέχρι εκείνη την ημέρα ήταν ήσυχη, όμορφη και ανέμελη. Ήμασταν και σε περίοδο καραντίνας, οπότε είχα ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα. Δουλειά, σπίτι, συναντήσεις με λίγους καλούς φίλους. Ήμουν μία απλή κοπέλα της διπλανής πόρτας. Τίποτα δεν με είχε κάνει να νιώσω πως συμβαίνει κάτι έξω από τα συνηθισμένα.

Ξέρω ότι είναι εξαιρετικά επώδυνο να γυρνάς τον χρόνο σε εκείνες τις στιγμές, αλλά πώς έχουν καταγραφεί μέσα σου εκείνες οι πρώτες μέρες στο νοσοκομείο;
Δεν είχα καταλάβει καθόλου τι μου έχει συμβεί… πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Είχα αντιληφθεί πως μου είχαν ρίξει κάτι καυστικό και προσπαθούσα απλά να μη χάσω τον εαυτό μου, να μη χάσω το μυαλό μου, να μη χάσω επαφή με το περιβάλλον και να κατανοήσω τι γίνεται. Είχα μόνο ερωτηματικά. Ποιος; Γιατί; Μετά το ατύχημα με είχαν πάει στο Metropolitan αλλά την επόμενη μέρα με μετέφεραν στο Λάτσειο Κέντρο Εγκαυμάτων στο Θριάσιο. Εκεί από την πρώτη στιγμή βρέθηκε κοντά μου η γιατρός μου, η κυρία Καλοφώνου. Το πρώτο διάστημα είχα μια άρνηση στο να κατανοήσω και να αποδεχτώ τι μου είχε συμβεί. Όσο περνούσαν οι μέρες, η γιατρός μου με ενημέρωνε για την κατάστασή μου – αλλά μόνο όταν εγώ τη ρωτούσα και μόνο μέχρι το σημείο που άντεχα. Κάποια στιγμή άρχισα να σκέφτομαι πως κάτι δεν καταλαβαίνω καλά, ένιωθα πως κάτι δεν πηγαίνει καθόλου σωστά. Πάγωνε το αίμα μου στις απαντήσεις που έπαιρνα αλλά δεν ήμουν καθόλου έτοιμη να το διαχειριστώ. Ένιωθα μπερδεμένη. Αναρωτιόμουν μήπως κάτι άλλο εννοεί η γιατρός μου με αυτά που μου λέει. Έλεγα μέσα μου πως πρέπει να είμαι συνεργάσιμη, να είμαι καλή ασθενής, να μην εξωτερικεύω την αγωνία και τον πόνο μου, με την ελπίδα πως σε λίγες μέρες θα έκανα την ίδια ερώτηση και θα έπαιρνα μια καλύτερη, πιο αισιόδοξη απάντηση.

Ποια ήταν η ερώτηση που έκανες στη γιατρό σου; Ποιες ήταν οι σκέψεις σου εκείνες τις δύσκολες ώρες;
Η κυρία Καλοφώνου είναι πάντα λιγομίλητη. Στις πρώτες μας συζητήσεις, πήρα μια βαθιά ανάσα και βρήκα το θάρρος να τη ρωτήσω όλα αυτά που στριφογυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό μου. Η ερώτηση ήταν: Τι είναι αυτό που μου έχει συμβεί, αν θα κάνω κάποιο χειρουργείο και πότε θα μπορέσω να πάω στο σπίτι μου. Μέχρι τότε πίστευα αφελώς πως σε 2-3 εβδομάδες θα γίνω καλά και θα βγω, δεν είχα καμία εικόνα της πραγματικότητας. Θυμάμαι πως μου είπε: «Αυτό που έχεις πάθει είναι πολύ σοβαρό, αυτό που σου έκαναν είναι πολύ κακό. Εγώ δεν είμαι εδώ για να εξετάσω το πώς και το γιατί συνέβη, εγώ είμαι εδώ για να γίνεις καλά. Θα πρέπει να οπλιστείς με υπομονή και να προετοιμαστείς για πολλά χειρουργεία». Στα λόγια της αυτά, θυμάμαι, μου κόπηκε η ανάσα. Ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα τι έχω πάθει και χρειάζομαι τόσο πολλά χειρουργεία… Θα σου πω μερικά πράγματα για τις μέρες στο νοσοκομείο, για να μπορέσεις να με καταλάβεις. Πέρα από τους φρικτούς πόνους, ήμουν σε μεγάλο σοκ, δεν μιλούσα καθόλου, ούτε καν στη μητέρα μου. Προσπαθούσα να συγκροτήσω τις σκέψεις και τις δυνάμεις μου και να εξηγήσω με τη λογική όσα μου συνέβαιναν. Δεν ήξερα ποιος μου είχε επιτεθεί και γιατί βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση. Σκεφτόμουν πως –έστω συνειδητά– δεν έχω βλάψει κανέναν. Αναρωτιόμουν πώς ήταν δυνατόν να έχω ενοχλήσει κάποιον χωρίς να το έχω καταλάβει, ώστε να με μισεί τόσο που να με κυνηγά με μανία, ξανά και ξανά, για να με σκοτώσει. Δεν έβγαινε νόημα. Ένιωσα πως χάνω τη λογική μου και τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν πως ή έχω τρελαθεί και δεν μου το λένε ή πως όλοι οι άλλοι είναι τρελοί. Μου είχε περάσει από το μυαλό ότι ίσως μου έχουν στήσει μια καλοστημένη φάρσα και παρακαλούσα κάποιος να βγει και να πει πως είναι όλα ψέματα… Επειδή το αριστερό μου μάτι ήταν σοβαρά τραυματισμένο και δεν είχα καλή όραση, με είχαν συμβουλεύσει οι γιατροί να κρατώ όσο μπορώ κλειστά τα μάτια μου για να επουλωθεί η ουλή από το έγκαυμα. Έτσι, δεν είχα καθαρή εικόνα του ευρύτερου χώρου όπου βρισκόμουν. Σκεφτόμουν, λοιπόν, μήπως δεν ήμουν στο Λάτσειο, όπως μου έλεγαν, αλλά με είχαν φέρει σε ψυχιατρική κλινική και μου το έκρυβαν. Όταν κάποια στιγμή ήρθε να με πάρει ο τραυματιοφορέας μου, ο Μιχάλης, να με μεταφέρει στην οφθαλμολογική κλινική για να με εξετάσουν, όπως ήμουν στο καροτσάκι, εξουθενωμένη και με θολή όραση, προσπαθούσα σε πόρτες, διαδρόμους και ασανσέρ να δω και να ελέγξω τις ταμπέλες για να επιβεβαιώσω πως όντως είμαι σε νοσοκομείο – και όταν είδα μια σχετική επιγραφή ένιωσα μεγάλη ανακούφιση.

Τη σοβαρότητα του τραυματισμού σου πότε τη συνειδητοποίησες;
Χρειάστηκα μήνες για να καταλάβω τι μου έχει συμβεί. Άργησα πολύ και θα εξηγήσω γιατί. Ρωτούσα τη γιατρό μου για ποιο λόγο δεν μπορούν να επουλωθούν τα τραύματα και μου έλεγε: «Έχεις εγκαύματα ολικού πάχους». Δεν αντιλαμβανόμουν τι είναι αυτό, δεν είχα ιατρικές γνώσεις. Μου εξηγούσε ότι η αναπλαστική λειτουργία είχε καταστραφεί, είχε καεί και προσπαθούσαν να αναπληρώσουν αυτή τη λειτουργία με μοσχεύματα. Για να το καταλάβω, μου εξηγούσε: «Όταν κάτι καίγεται, χάνεται για πάντα, εξαφανίζεται… Δεν μπορείς να έχεις το ίδιο δέρμα ξανά». Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, αρκεί να σκεφτεί πως όταν σε έναν άνθρωπο συμβαίνει κάτι τέτοιο, μετά ζυγίζει λιγότερα κιλά, διότι έχει κάψει και έχει χάσει βασικά στοιχεία από τον οργανισμό του. Βέβαια, τότε δεν είχα ακόμα δει τι έχω πάθει.

Θυμάσαι μια στιγμή ελπίδας, κάτι που σου έδωσε κουράγιο, εκείνες τις μέρες στο νοσοκομείο;
Η πρώτη στιγμή που ένιωσα πολύ μεγάλη ανακούφιση ήταν η στιγμή της σύλληψης της Έφης Κακαραντζούλα, της γυναίκας που μου προκάλεσε αυτό το κακό. Κι αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με το πρόσωπο της συγκεκριμένης, αλλά πως επιτέλους μέσα μου ηρέμησα γιατί η ένοχος δεν μπορεί πια να με βλάψει. Μέχρι τότε ζούσα με αυτό τον φόβο. Σκεφτόμουν την πόρτα να ανοίγει και να μπαίνει μέσα για να με σκοτώσει. Μέχρι να συλληφθεί ζούσα με διαρκή φόβο. Επειδή το φως ήταν επίπονο για εμένα, με ενοχλούσε, το δωμάτιό μου ήταν πάντα σκοτεινό με τα φώτα χαμηλωμένα. Μέσα στο σκοτάδι, λοιπόν, είχα μάθει να αναγνωρίζω τον ήχο του βηματισμού της μητέρας μου και πεταγόμουν όταν άκουγα έναν άλλο βηματισμό. Ρωτούσα αναστατωμένη ποιος είναι για να ακούσω τη φωνή και να βεβαιωθώ πως είναι κάποιος από το νοσηλευτικό προσωπικό. Μετά τη σύλληψή της, λοιπόν, μπορούσα πια να μη φοβάμαι για τη ζωή μου. Μέχρι τότε σκεφτόμουν ότι και να βγω από το νοσοκομείο θα κινδύνευα, αφού μια αγνώστου ταυτότητας γυναίκα θα με κυνηγά για να με σκοτώσει. Μετά τη σύλληψή της, όμως, τα βράδια στο νοσοκομείο έγιναν η στιγμή της ημέρας που μου έδινε ελπίδα. Τη νύχτα, όταν ερχόταν η ώρα του ύπνου, όλα ηρεμούσαν. Ήξερα πως δεν θα έρθει κανείς να μου κάνει άλλη μία επώδυνη αιμοληψία, πως δεν θα έρθουν να μου αλλάξουν τις γάζες και να τις ξεκολλούν από τους καμένους ιστούς, πως δεν θα έρθει κάποιος να μου κάνει ενέσιμες θεραπείες με κορτιζόνη στο μάτι, ούτε η γιατρός μου με λαβίδες, νυστέρι και απολυμαντικά για να αφαιρέσει καμένα κομμάτια από τη μύτη μου. Όλα αυτά για μένα ήταν η καθημερινή επώδυνη πραγματικότητα στο νοσοκομείο. Κάθε βράδυ, λοιπόν, ένιωθα πως κέρδιζα ακόμα μία μάχη, για να βάλω τα δυνατά μου για την επόμενη μέρα.

Η δράστις συνελήφθη και είναι υπό κράτηση. Από τότε δεν υπήρξε απολογία, αλλά μόνο κάποιες τοποθετήσεις μέσω του δικηγόρου της. Αυτό σε επηρέασε ψυχολογικά;
Θέλω να σου εξηγήσω κάτι. Είναι διαφορετικό, χωρίς να λέω πως είναι λιγότερο σοβαρό, το να πάθεις ένα ατύχημα στον δρόμο ή να αρρωστήσεις σοβαρά, και διαφορετικό να ξέρεις πως δίνεις μια μάχη για να κρατηθείς στη ζωή γιατί κάποιος άλλος άνθρωπος το επιδίωξε, μάλιστα με επιμονή. Είναι δύσκολο να διαχειριστείς την αδικία, τα ερωτηματικά και τον θυμό μέσα στον πόνο σου. Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω την άρνησή της να απαντήσει στα αμέτρητα «γιατί» που όλοι μας έχουμε, παρόλο που έχει δηλώσει μέσω του δικηγόρου της πως η πρόθεσή της είναι να το κάνει, να απολογηθεί. Δεν ξέρω ποια είναι η σκοπιμότητά της, αλλά είναι κάτι που με στρεσάρει, με στενοχωρεί και με θυμώνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένει προκλητικά να συνεχίζει να προσβάλλει εμένα και την οικογένειά μου και να μας στερεί το δικαίωμα για απαντήσεις. Είναι νομικό της δικαίωμα να μη θέλει να απολογηθεί, αλλά δεν είναι ηθικό της δικαίωμα. Και με θυμώνει που δεν γνωρίζω τον λόγο που η ζωή η δική μου και της οικογένειάς μου έχει γίνει εφιάλτης τους τελευταίους δέκα μήνες. Για μένα η στάση της επιβεβαιώνει πως οι επανειλημμένες απόπειρες που έκανε να με σκοτώσει ήταν απολύτως συνειδητές, με διαρκή σχεδιασμό και χωρίς την παραμικρή μεταμέλεια. Δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος μπορεί να είναι τόσο απάνθρωπος χωρίς να έχει την παραμικρή πρόκληση.

Μετά τη σύλληψη είχαν βγει στη δημοσιότητα κάποιες συνομιλίες σας από το Facebook. Πώς είχες νιώσει με αυτό;
Δεν ξέρω τι μπορεί ο καθένας να έχει καταλάβει μέσα από αυτά, αλλά ξέρω ότι δεν έχω πειράξει κανέναν. Για μένα όλο αυτό έγινε χωρίς λόγο – ή, τουλάχιστον, χωρίς να γνωρίζω τον λόγο. Με τη δράστιδα είχαμε πολύ τυπικές σχέσεις, μάλιστα προσπάθησα να τη βοηθήσω. Είναι σαν εμείς να έχουμε μια σχέση επαγγελματική ή συγγενική, να κάνεις μια κοινωνική εκδήλωση και να καλέσεις κόσμο και σε αυτή την εκδήλωση να τη συναντήσω. Είχαμε συναντηθεί τυχαία σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Δεν έχει συμβεί κάτι άλλο.

Η επίθεση εναντίον σου απασχόλησε τα δελτία ειδήσεων και τα ενημερωτικά websites από την ημέρα που έγινε και για μεγάλο διάστημα. Κάθε νέα πληροφορία που έβλεπε το φως της δημοσιότητας βρισκόταν αμέσως στα πρωτοσέλιδα. Είχες εικόνα για αυτό;
Μόνο όταν βγήκα από το νοσοκομείο, σχεδόν ύστερα από τρεις μήνες, άρχισα να αποκτώ μια εικόνα για την έκταση που είχε πάρει η απόπειρα δολοφονίας εναντίον μου. Εκτός του ότι δεν είχα καμία επαφή με τηλεόραση, ραδιόφωνο και Ίντερνετ, οι δικοί μου με προστάτευαν και δεν μου έδιναν πληροφορίες. Το διάστημα που πέρασα στο νοσοκομείο λειτουργούσε μόνο το ένστικτο της επιβίωσης. Όταν πια βγήκα, μόνο τότε είδα κάποια δημοσιεύματα και ρεπορτάζ, αλλά ήταν κάτι που με στρέσαρε πολύ και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Το έκανα σε δόσεις γιατί δεν το άντεχα. Θα σου πω μία από τις πιο δύσκολες στιγμές μου… Ήταν όταν ζήτησα από τη μητέρα μου να μου δείξει τα ρούχα που φορούσα τη μέρα της επίθεσης. Ήξερα πως τα είχε ελέγξει η αστυνομία και μας τα είχε επιστρέψει. Η μητέρα μου το απέφευγε, αλλά εγώ επέμενα. Όταν άνοιξε τη σακούλα, κατευθείαν με έπνιξε εκείνη η φρικτή μυρωδιά του οξέος και μου ήρθε στο μυαλό αμέσως η εικόνα από το βλέμμα της τη στιγμή που μου έριχνε το υγρό. Αυτά που ήταν μέσα στη σακούλα δεν ήταν ρούχα, αλλά σκισμένα κομμάτια ύφασμα που με το παραμικρό άγγιγμα διαλύονταν. Βλέποντάς τα σοκαρίστηκα. Αναρωτήθηκα, λες και δεν επρόκειτο για μένα, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να βγήκε ζωντανός μέσα από αυτά τα κουρέλια. Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για αυτό που είδα και μετάνιωσα για την επιμονή μου να τα δω.

Η μητέρα σου είναι βράχος δίπλα σου σε κάθε στιγμή…
Η οικογένειά μου ήταν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό μου, οι γονείς μου, ο αδελφός μου. Η μητέρα μου έχει δείξει αστείρευτη ψυχική δύναμη. Ήταν εκεί για μένα κάθε φορά που έπεφτα και ένιωθα πως δεν αντέχω άλλο. Κάθε φορά που με κυρίευε φόβος για τη ζωή μου και απελπισία για το μέλλον ήταν εκεί να με «σηκώσει». Μας έχουν δέσει καταστάσεις που ποτέ δεν περίμενα να ζήσουμε, που μόνο μια μάνα με μια κόρη θα μπορούσαν να αντέξουν. Την είδα να γερνάει μέσα σε λίγες μέρες και να επιβαρύνεται και η δική της υγεία. Σκέψου ότι ένα πρωί τον περασμένο Μάιο την πήραν τηλέφωνο πως είμαι στο νοσοκομείο και από τότε δεν έχει γυρίσει σπίτι της. Έχει κληθεί να αντιμετωπίσει σκληρές εικόνες, δυσβάσταχτες καταστάσεις… μια πραγματικότητα που ξεπερνά τη φαντασία και τα έχει καταφέρει και για τις δυο μας. Είναι μια μάνα που μου έχει δώσει ζωή δύο φορές.

Έχεις εισπράξει την αγάπη και τη στήριξη που έχει δείξει ο κόσμος προς εσένα;
Είμαι ευγνώμων για την αγάπη που έχω από τους δικούς μου, οικογένεια και φίλους, και τους ευχαριστώ καθημερινά, γιατί στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Έχω λάβει, όμως, και χιλιάδες μηνύματα αγάπης από άγνωστο κόσμο, ακόμα και από άλλες χώρες, άλλες ηπείρους. Πολλοί θέλησαν να μοιραστούν μαζί μου δικές τους ιστορίες πόνου, ενθαρρύνοντάς με να μην εγκαταλείψω την προσπάθειά μου. Μου λένε ότι με στηρίζουν και πως πρέπει να διεκδικήσω τη Δικαιοσύνη. Προσπαθώ να απαντώ σε όλα τα μηνύματα που δέχομαι. Έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος σκέψης μου στο κομμάτι της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης. Είναι φανταστικό το κουράγιο και η δύναμη που εισπράττω και μόνο με τη σκέψη πως κάποιος αφιέρωσε μερικά δευτερόλεπτα για να μου εκφράσει τη συμπαράστασή του με ένα μήνυμα. Μέσα από αυτή την επικοινωνία έχω διαπιστώσει πως πολλοί συνάνθρωποί μας βιώνουν δύσκολες καταστάσεις και δεν έχουν τη βοήθεια και τη στήριξη που χρειάζονται.

Πώς είναι σήμερα η κατάσταση της υγείας αλλά και της ψυχολογίας σου; Έχεις ήδη κάνει μια σειρά από σοβαρά χειρουργεία.
Έχω κάνει ήδη οκτώ χειρουργεία. Αυτή η περίοδος είναι μεταβατική. Πρέπει να ξεκουραστεί ο οργανισμός μου και να μπορέσω να συνεχίσω. Πριν από λίγες μέρες πήρα μια εκτίμηση από ένα εξειδικευμένο σε εγκαύματα νοσοκομείο της Γαλλίας σχετικά με την κατάστασή μου, η οποία ήταν αποκαρδιωτική. Εκκρεμούν πολλές και πολύπλοκες επανορθωτικές επεμβάσεις, πολύ επίπονες, που εγκυμονούν και μια σειρά από κινδύνους, είναι μια μακρά διαδικασία, με όλο το ψυχολογικό και οικονομικό κόστος που συνεπάγεται αυτό για έναν άνθρωπο και την οικογένειά του. Δεν υπάρχει κάποιος γιατρός που μπορεί να μου πει με σιγουριά πόσα χειρουργεία θα χρειαστώ, γιατί παίζει ρόλο το πώς θα ανταποκριθεί ο οργανισμός μου. Τα πιο σημαντικά θα είναι στο μάτι και στο αυτί μου. Όταν θα είμαι έτοιμη, θα ξεκινήσουμε και μία ακόμα διαδικασία με διατατήρες και δερματικά μοσχεύματα για να ενισχυθούν κάποιες περιοχές που είναι εντελώς κατεστραμμένες. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλά περιστατικά εκτεταμένων χημικών εγκαυμάτων. Είναι πολύ πιθανό να χρειαστώ συνδρομή και θεραπείες από κέντρα αποκατάστασης του εξωτερικού, όπου τέτοια περιστατικά δυστυχώς είναι πιο συχνά και υπάρχει μεγαλύτερη εξειδίκευση στην αντιμετώπισή τους. Κάτι τέτοιο σημαίνει επιπλέον έξοδα μετάβασης, διαμονής και πληρωμής νοσηλευτικών δαπανών για εμένα και τη μητέρα μου, τα οποία ακόμα δεν ξέρω αν και πώς μπορούν να καλυφθούν.

Ποια είναι πλέον η καθημερινότητά σου;
Θα σου εξηγήσω την κατάστασή μου όσον αφορά την καθημερινότητα. Δεν μπορώ καθόλου να εκτεθώ στον ήλιο. Πέρα από τους λόγους της εικόνας μου, που δεν με κάνει να νιώθω άνετα να κυκλοφορώ, δεν μπορώ να εκτεθώ στο φως της μέρας για λόγους ευαισθησίας. Δεν μπορώ να εργαστώ για πρώτη φορά στη ζωή μου, το ίδιο και η μητέρα μου, που με φροντίζει καθημερινά αφού η όραση και η κίνησή μου δεν έχουν ακόμα αποκατασταθεί. Πρέπει να φοράω μια σκληρή ειδική μάσκα στο πρόσωπο. Ο ρόλος της είναι να πιέζει τις ουλές 24 ώρες το 24ωρο και είναι πολύ περιοριστική. Τη βγάζω μόνο για να φάω και να κάνω μπάνιο. Όλες τις υπόλοιπες ώρες τη φορώ. Ακόμα κι αν θέλω να πιω νερό, δεν μπορώ, πρέπει να πιω με καλαμάκι. Δεδομένου πως έχω εγκαύματα και ουλές σε όλο το σώμα, φοράω ειδικά πιεστικά ρούχα από ίνες σιλικόνης για να ασκούν πίεση στα τραυματισμένα σημεία. Όλη αυτή η κατάσταση είναι δύσκολη και ψυχοφθόρα. Τα μοσχεύματα που έχω χρειάζονται συνεχή ειδική περιποίηση για να μην απορριφθούν από τον οργανισμό μου. Είναι κάτι που θα πρέπει να γίνεται εφ’ όρου ζωής, για να μη χρειαστεί να αντικατασταθούν. Στα σημεία των εγκαυμάτων, που είναι πολύ ευαίσθητα, προκύπτουν συνεχώς μικροτραυματισμοί και μολύνσεις, έτσι το μπάνιο μου μπορεί να γίνει μόνο με αντισηπτικό. Η μητέρα μου έχει αναλάβει την αποκλειστική φροντίδα μου. Δεν σου κρύβω πως ακόμα και ύστερα από τόσους μήνες δεν είμαι εξοικειωμένη με την εμφάνιση των τραυμάτων μου. Δεν νιώθω άνετα να ακουμπήσω τον εαυτό μου, δεν είναι καθόλου ευχάριστη η αίσθηση όταν με ακουμπάω, ούτε η εικόνα μου όταν με βλέπω. Η όψη μου μέχρι και σήμερα με τρομάζει.