Η άγνωστη Μαρίκα Μητσοτάκη

Από εννέα χρονών, η εύθραυστη υγεία της, την ανάγκασε να δίνει πολύ συχνά τις πιο σκληρές μάχες και τελικά να βγαίνει νικήτρια. Όχι όμως και τώρα αφού στα 83 της χρόνια, εξαντλημένη από όλα αυτά τα προβλήματα και πολλά ακόμα που συσσωρεύτηκαν τα τελευταία χρόνια, παρέδιδε τα όπλα, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στην οικογένειά της, τα τέσσερα παιδιά της, τα 13 εγγόνια της και τα 5 δισέγγονα.

Η Μαρίκα Μητσοτάκη προερχόταν από μία πολύ πλούσια και ευυπόληπτη οικογένεια της μεσοπολεμικής Αθήνας, την οικογένεια Γιαννούκου στην οποία μεγάλωσε με πολλή φροντίδα και αγάπη. Στα εννέα της χρόνια χρειάστηκε να δώσει την πρώτη μεγάλη μάχη της ζωής της για ένα πρόβλημα υγείας που θα την κατάτρεχε από τότε για όλη της τη ζωή. Και παρόλο που τότε η επιστήμη της Ιατρικής δεν είχε προχωρήσει όσο σήμερα, η ίδια κατάφερε να διαψεύσει ακόμα και τους γιατρούς που την παρακολουθούσαν και υποστήριζαν πως δεν πρόκειται να περπατήσει ξανά. Ως κοριτσάκι από πλούσια οικογένεια μπορούσε να ασχοληθεί με ό,τι ήθελε και παρόλο που δοκίμασε πολλές ξένες γλώσσες, πήγαινε στα καλύτερα σχολεία της εποχής και ασχολιόταν με τον χορό –πολυτέλεια για τα παιδιά εκείνης της εποχής- τελικά η Μαρίκα θέλησε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό που αγαπούσε πολύ, όντας συγχρόνως βέβαια και πολύ καλή μαθήτρια.

Αυτή η αγάπη της ήταν που την πρόδωσε καθώς ως κολυμβήτρια που ήταν κόλλησε από μία πισίνα το μικρόβιο της πολιομυελίτιδας. Ήταν τότε το τρίτο κρούσμα στην Ελλάδα και η χώρα μας δεν ήταν έτοιμη ιατρικά να το αντιμετωπίσει. Επειδή το μικρόβιο άρχισε να διαλύει τμήματα της σπονδυλικής της στήλης -οι γιατροί πίστευαν πως ήταν πλέον μάταιο να πιστεύουν οι δικοί της πως το κοριτσάκι αυτό θα περπατήσει ξανά- η οικογένεια αποφάσισε να στείλει την Μαρίκα στο εξωτερικό για θεραπεία. Έτσι και έγινε και μάλιστα ο ίδιος ο Ρούσβελτ, επειδή είχε νοσήσει και εκείνος από το συγκεκριμένο μικρόβιο, όταν έμαθε για την ιστορία της, έδωσε αμέσως την έγκριση για τη βίζα της στη Ουάσινγκτον. Όπως διηγούταν η ίδια ένας θείος της έτρεξε «να εξασφαλίσει την πολυπόθητη βίζα μέσω του ίδιου του Ρούζβελτ, που είχε ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα, καθώς είχε πάθει και ο ίδιος την αρρώστια. Γι' αυτό και μας έδωσε την άδεια...» Στη Ουάσινγκτον υποβλήθηκε σε μία εγχείρηση υψίστης σημασίας για τη συνέχιση ακόμα και της ίδιας της ζωής της και τότε έγινε το πρώτο μικρό θαύμα. Μετά από έξι μήνες ακινησίας στο κρεβάτι η Μαρίκα ένιωθε ήδη καλύτερα. Όμως τίποτα δεν είχε τελειώσει.Το μέλλον απέδειξε πως η ζωή της έκρυβε ακόμα πολλές δύσκολες στιγμές.