Despoina’s little stories: «Μάνα, μανούλα, μαμά…»
«Ποτέ δε θα καταλάβεις πώς νιώθω... Μόνο όταν γίνεις μαμά θα με καταλάβεις!», μου έλεγε η μαμά μου σε μεταξύ μας –επικούς- καυγάδες στην εφηβική μου ηλικία που αφορούσαν εξόδους σε clubs, βαψίματα μαλλιών, τρύπες στ’ αυτιά κλπ...Κι έτσι έγινε.
Μπορεί τότε να μην καταλάβαινα τις αγωνίες της και τα άγχη της, τώρα όμως έχω μονολογήσει πολλές φορές «Α ρε μάνα... Πόσο δίκιο είχες τότε!». Τώρα μόνο καταλαβαίνω πώς νιώθει μία μαμά για το παιδί της σε κάθε έκφανση της ζωής του. Όταν η Έλενα αρρωσταίνει, χάνω την ψυχραιμία μου αλλά προσπαθώ να μη το δείξω σε κανέναν. Όλοι οι άλλοι φταίνε που αρρώστησε το παιδί μου εκτός από εμένα. «Δεν της έβαλες το μπουφάν της», «έβγαλες το παιδί ιδρωμένο από τη γυμναστική», «την άφησες να πλατσουρίσει στα νερά με τέτοιο καιρό», όλοι γίνονται αποδέκτες του θυμού μου ανεξαιρέτως: Μπαμπάς, γιαγιάδες, παππούδες... Χάνω τον ύπνο μου για να της βάζω θερμόμετρο ανά μία ώρα τη νύχτα, κρέμομαι από τα χείλη της για να μου πει αν πέρασε η κοιλίτσα ή το κεφάλι της και φυσικά γίνομαι χαλί να με πατήσει για κάθε της επιθυμια όταν είναι αρρωστούλα. «Μαμά θέλω μακαρόνια!», τρέχω αμέσως να ζεστάνω νερό. «Μαμά θέλω χυμό!», έχω ήδη βγάλει από το ντουλάπι τον στίφτη και τα πορτοκάλια...Διαβάστε περισσότερα στο mothersblog.gr