Βασίλης Αλεξάκης: «Ένας Έλληνας στο Παρίσι»
Ο Βασίλης Αλεξάκης αντιμετωπίζει την Λογοτεχνία σαν εκείνο το απαραίτητο για το μνημονικό μας, χάπι που μάς βοηθά να θυμηθούμε όσα ακούσια ή εκούσια λησμονούμε, και αυτή τον ανταμείβει. Ας μην ξεχνάμε πως είναι αγαπημένο παιδί των μεγάλων διακρίσεων...
Αν παραλληλίζαμε την λογοτεχνία με σκοτεινό δωμάτιο, κι εκείνον με ένα έπιπλο εντός του, θα μιλούσαμε το δίχως άλλο, για μια ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα, της οποίας το τρίξιμο της κίνησης ταράζει την αγριεμένη σιωπή του ερέβους. Όλοι τον ξέρουμε αυτόν τον ήχο. Να και τώρα που μιλάμε, τον φέρνουμε στο νου μας. Και συμφωνούμε στο πόσο χαρακτηριστικός είναι. Άπαξ και τον αφουγκραστείς μια φορά, αδύνατο μετά να τον ξεχάσεις. Συχνά μάλιστα, πιάνεις τον εαυτό σου να τρομοκρατείται από τον οξύ του τόνο. Τον ακούς τις νύχτες και ξέρεις από πού έρχεται. Τον ακούς κάποια πρωινά που ορκίζεσαι πως φτιάχνεις καφέ μονάχα για τον εαυτό σου και ανατριχιάζεις. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα βιβλία του. Διαθέτουν μια δίγλωσση και ανήσυχη ψυχή που σε καθηλώνει στις πρώτες κιόλας γραμμές της αφήγησής της. Στους πρώτους παφλασμούς της μυθοπλαστικής της εμβέλειας. Ο άντρας με τις δύο πατρίδες, το δημοσιογραφικό δαιμόνιο και την ανεπτυγμένη συγγραφική διανοητικότητα που είδε το φως του κόσμου στις 25 Δεκέμβρη 1943, έμελλε να αφήσει το προσωπικό του στίγμα τόσο στην εγχώρια όσο και την διεθνή Τέχνη του Λόγου, και δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Βασίλη Αλεξάκη.
Διαβάστε περισσότερα στο culturenow.gr