H τιμωρία… δεν βγήκε απ' τον παράδεισο
«Σταματήστε να τρέχετε μες το σπίτι σαν τρελά. Δεν θα σας πάρω παγωτό».«Δεν φάγατε το φαγητό σας; Δεν θα πάμε στην παιδική χαρά το απόγευμα».«Δεν συγύρισες το δωμάτιό σου; Δεν θα βγεις σήμερα».
Οι παραπάνω φράσεις σίγουρα μας φαίνονται πολύ γνώριμες και ίσως και οι ίδιοι τις έχουμε πει κάποια στιγμή στα παιδιά μας.
Γιατί όμως φτάνουμε στο σημείο να τιμωρούμε τα παιδιά μας; Πολλές φορές είναι ο φόβος μας μην παρεκκλίνουν, άλλες γιατί δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε, άλλες γιατί θεωρούμε ότι με αυτό τον τρόπο το παιδί μας δεν θα το ξανακάνει, γιατί νομίζουμε ότι είναι το μόνο που καταλαβαίνει, γιατί νομίζουμε ότι με την τιμωρία κρατάμε τον έλεγχο και παραμένουμε ισχυροί.
Έχουμε όμως αναρωτηθεί τι νιώθουν τα παιδιά μας όταν τα τιμωρούμε; Θα ήταν πολύ βοηθητικό να πάμε λίγο τον χρόνο πίσω και να θυμηθούμε τα δικά μας συναισθήματα όταν μας τιμωρούσαν οι γονείς μας. Μερικοί θυμώναμε τόσο πολύ που νιώθαμε ότι μισούμε τους γονείς μας. Σε άλλους γεννιόντουσαν πολλές ενοχές για τις πράξεις τους. Άλλοι θέλαμε να εκδικηθούμε τους γονείς μας φτάνοντας μέχρι την αυτοκαταστροφή. Για παράδειγμα σκεφτόμασταν να αυτοκτονήσουμε για να τους πονέσουμε. Άλλοι σκεφτόμασταν υπόγειους και μη συμβατικούς τρόπους για να πετύχουμε τον σκοπό μας χωρίς να μας πάρουν χαμπάρι.
Διαβάστε περισσότερα στο Mothersblog.gr