Κυρίαρχη πλέον η Μέρκελ και η Γερμανία στην ΕΕ

Οι ηγέτες του Νότου και τα ηγετικά στελέχη της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών δεν κατόρθωσαν ούτε λέξη στην ουσία να ψελλίσουν απέναντι στην εμπέδωση της γερμανικής κυριαρχίας στην ευρωζώνη. Τα περί ευρωομολόγου και αύξηση των κεφαλαίων του υπάρχοντος μηχανισμού σταθεροποίησης , συζητήθηκαν μόνον μπροστά στις δημοσιογραφικές κάμερες. Τίποτα στο επίσημο τραπέζι. Ουδείς τόλμησε αντίλογο στη «σιδηρά Καγκελάριο».

Προϋπολογισμοί μέσω Βερολίνου

Η πιο κρίσιμη Σύνοδος Κορυφής στην Ε.Ε , όπως χαρακτηρίσθηκε τελείωσε από το πρώτο δεκάλεπτο του δείπνου εργασίας. Κρίσιμα ζητήματα είναι: Η συγκρότηση του μόνιμου μηχανισμού. Που σημαίνει αναθεώρηση του Συμφώνου της Λισαβόνας, με απλουστευτική μάλιστα διαδικασία , που σημαίνει χωρίς δημοψηφίσματα στις χώρες –μέλη. Οι λαοί δεν θα ερωτηθούν και υπό την έννοια αυτή, δεν θα υπάρξουν βέτο επί των αποφάσεων. Επίσης αυτό που ήθελε επιπλέον να περάσει η Καγκελαρία είναι ότι δεν φθάνει η πειθαρχία στους προϋπολογισμούς για να υπάρχει το ισχυρό ευρώ, που προέκρινε, αλλά θα πρέπει να δημιουργηθεί μια δημοσιονομική ένωση. Σύμφωνα με την Α .Μέρκελ αυτό μεταφράζεται σε κεντρικό επίπεδο σε απόλυτο έλεγχο της συγκρότησης και της εκτέλεσης των προϋπολογισμών των κρατών- μελών. Που σηματοδοτεί μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία χωρίς εθνικά- κράτη, αφού ο προϋπολογισμός μιας χώρα σηματοδοτεί την οικονομική της στρατηγική, τους αναπτυξιακούς της στόχους, τη δημοσιονομική της πολιτική, το πλαίσιο των εργασιακών της σχέσεων, τις διεθνείς της σχέσεις, το νομικό της εποικοδόμημα. Όλα αυτά φεύγουν από τις αποφασιστικές αρμοδιότητες των εθνικών και πολιτικών κυβερνήσεων και ελέγχονται στην ευρωζώνη από την Καγκελαρία και την ΕΚΤ, την οποία θα διοικεί επί της ουσίας η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα.

Κλείνουν οι αγορές για την ευρωζώνη

Στο πλαίσιο των αποφάσεων συμπεριλαμβάνεται η πρόβλεψη για επιμήκυνση της αποπληρωμής των μεσοπρόθεσμων ομολόγων, των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, το Βέλγιο και αργότερα ενδεχομένως η Ιταλία και η Γαλλία. Στο επίπεδο αυτό θα τεθεί το ζήτημα του ελέγχου των χρόνων επιμήκυνσης από τη Γερμανία και το ενδεχόμενο διαγραφής χρεών σε κάποιες από αυτές όπως είχε περιγραφεί, με μεγάλη ακρίβεια στην φόρμουλα Σόιμπλε. Στο όλο ζήτημα, που θα συζητηθεί μέχρι τον Μάρτιο του 2011, θα εμπλακεί το θέμα του ελέγχου των ιδιωτών, τράπεζες και funds, στην διαχείριση των χρεών των κρατών- μελών. Η Μέρκελ και η Καγκελαρία, θα έχουν την ευκαιρία στο επίπεδο αυτό και σε απόλυτη σύμπνοια με το Παρίσι να περάσουν το μοντέλο , τύπου ΔΝΤ, όπου οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που πλειοψηφούν ως πιστωτές στον δανεισμό των κρατών- μελών της ευρωζώνης , να αποφασίζουν την επιμήκυνση και την ενδεχόμενη διαγραφή μέρους των χρεών, που θα ισχύει για το σύνολο των πιστωτών, μέρος των οποίων θα είναι οι εθνικές τράπεζες των κρατών- μελών και τα ασφαλιστικά ταμεία, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα, διατηρώντας ταυτόχρονα το προνόμιο της πρώτης αποπληρωμής αυτών, μετά το ΔΝΤ, έναντι όλων. Με τον τρόπο αυτό ολόκληρος ο έλεγχος των κεφαλαίων και των πιστώσεων από τις αγορές περνά κυρίαρχα στο Βερολίνο και κατ΄επέκταση στο Παρίσι, εφόσον ακολουθεί πιστά το Βερολίνο, αφού τα επιτόκια αλλά και οι συμφωνίες θα έχουν σημασία και λογική στο επίπεδο του συντονισμού αγορών- Βερολίνου. Για παράδειγμα εάν η Ελλάδα οποιαδήποτε στιγμή επιχειρήσει να βγει μόνη της στις αγορές θα χρεωθεί με απαγορευτικά επιτόκια , που θα συμπεριλαμβάνουν το ρίσκο της ευρωζώνης. Οι αγορές όμως θα έχει αξία να συμφωνήσουν με το Βερολίνο , διασφαλίζοντας την προοπτική του δανείου τους, ενισχύοντας ταυτόχρονα τη Γερμανία με κεφάλαια, σε επιτόκιο Γερμανικού ομολόγου, που στη συνέχεια η Γερμανία θα δανείζει στα κράτη- μέλη προσθέτοντας στο επιτόκιο δανεισμού 2-3 ή και 4 μονάδες ανάλογα με το επίπεδο των spreads και την δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας αυτής στο Γερμανικό Μάαστριχτ 2 που αποφασίσθηκε χθες.

Ο πιο ειλικρινής πρωθυπουργός

Όλες τις τελευταίες εβδομάδες κυριάρχησε στα διεθνή ΜΜΕ, η παραφιλολογία περί ελλείμματος ηγετών στην Ευρώπη. Η πραγματικότητα του Συμβουλίου Κορυφής διαψεύδει αυτή την προσέγγιση. Γιατί έγινε φανερό παρά τις παρεμβάσεις Κολ, Σοσιαλδημοκρατών, Κον Μπετιτ, Ντελόρ, Σμιτ , η Γερμανίδα Καγκελάριος άντεξε στις πιέσεις και προώθησε σε επίπεδο αποφάσεων , αυτά που προέκρινε η Γερμανική Χριστιανοδημοκρατία για το μέλλον της Ευρώπης. Το έλλειμμα ηγεσίας είναι εμφανές στις άλλες χώρες- μέλη , οι οποίες παρέδωσαν , με προσχηματικές διαμαρτυρίες την εθνική, πολιτική και οικονομική τους κυριαρχία στο Βερολίνο. Πιο ειλικρινής απ’ όλους ο Ιταλός πρωθυπουργός Σ. Μπερλουσκόνι ο οποίος παραδέχθηκε και δημόσια ότι δεν έθεσε το ζήτημα του ευρωομολόγου, γιατί (πολύ απλά) η Μέρκελ διαφωνούσε. Επίσης διεφάνει και η παντελής απουσία συγκρότησης και κύρους των κεντρικών ενωσιακών μηχανισμών, που έχουν την έδρα τους στις Βρυξέλλες και οι οποίοι δεν κατόρθωσαν να επηρεάσουν τελικά καθόλου την εξέλιξη των γεγονότων, μένοντας στο επίπεδο του κοινοτικού υπαλλήλου, αδρά αμειβόμενου και υπό τις εντολές και επίσημα του Βερολίνου, από σήμερα.