Στο πανηγύρι της Παναγίας στο Γιαλισκάρι μας βρήκε η ανατολή να αγναντεύουμε τη θάλασσα
Η πρώτη φορά, λοιπόν, που ένιωσα πως μπορώ να γεμίσω ένα ολόκληρο ημερολόγιο με τις αναμνήσεις του Δεκαπενταύγουστου ήταν όταν βρέθηκα στο πανηγύρι της Παναγίας στο Γιαλισκάρι της Ικαρίας.
Αν ο Αύγουστος είναι η Κυριακή του καλοκαιριού, τότε ο Δεκαπενταύγουστος θα μπορούσε να είναι εκείνη η στιγμή, αργά το βράδυ του Σάββατου, που είσαι εκεί που ιδανικά θα ήθελες να είσαι, αγναντεύοντας τη θάλασσα. Βλέπεις, η ημέρα αυτή μπορεί και «χωράει» περιεκτικά, όσα είναι πιθανόν -και θέλουμε- να συμβούν τις υπόλοιπες. Και αν με ρωτάς, δεν είναι καθόλου δύσκολο να γεμίσουμε ακόμα και ένα ολόκληρο ημερολόγιο για την ημέρα αυτή, με μικρές ιστορίες, με νέες γνωριμίες και με πανηγύρια που κρατούν μέχρι το πρωί.
Και όσον αφορά, στο τελευταίο -δηλαδή στα πανηγύρια που μας βρίσκει το ξημέρωμα- αποτελούν, ίσως, το μεγαλύτερο «κεφάλαιο» του συγκεκριμένου ημερολογίου. Η πρώτη φορά, λοιπόν, που ένιωσα πως μπορώ να γεμίσω ένα ολόκληρο ημερολόγιο με τις αναμνήσεις του Δεκαπενταύγουστου ήταν όταν βρέθηκα στο πανηγύρι της Παναγίας στο Γιαλισκάρι της Ικαρίας. Εκεί, πράγματι έζησα στιγμές που ήξερα πως δεν θα ξεχάσω και οι λέξεις που ανέφερα διαρκώς στις σελίδες του ημερολογίου μου ήταν «ικαριώτικος», «μπύρα», «φαγητό» και «δέσιμο».