Η Amita μού θύμιζε την ομορφιά του να τρέχω με τον χρόνο και όχι να τον «κυνηγάω»
Το σκηνικό γνωστό. Ξύπνημα λίγο πριν φύγω από το σπίτι για τη δουλειά, ίσα για να ετοιμαστώ.
Άγχος να ξεκινήσω την ώρα ακριβώς που έχω υπολογίσει, αν όχι λίγο νωρίτερα αν είναι δυνατόν, για να προλάβω την κίνηση. Άδικος κόπος, όποτε και να φύγω, (σχεδόν) νομοτελειακά καταλήγω να κολλάω στην Κηφισίας, λίγο πριν το δαχτυλίδι (κάτι ήξερε ο Pan Pan όταν έγραφε την «Ανισόπεδη Ντίσκο»). Κορναρίσματα από εδώ και εκεί αν τυχόν κάποιο αυτοκίνητο μείνει τρία nanosecond παραπάνω στο φανάρι. Γρήγορη στάση για να πάρω την πηγή δύναμής μου, aka το πρωινό μου, που θα με βοηθήσει να «βγάλω» τη μέρα.
Φτάνω γραφείο. Έξω από το κτήριο, στην απέναντι πολυκατοικία, γίνονται έργα (προφανώς και ακούς τον ήχο της μπετονιέρας και τις οδηγίες των μαστόρων στερεοφωνικά, λες και τους έχεις ακριβώς δίπλα σου). Μέσα στο κτήριο, προσπαθείς να βάλεις σε σειρά τα projects βάσει των deadlines τους ενώ κάποιοι συνάδελφοι αποφασίζουν ότι είναι καλή ώρα να μοιραστούν με όλους τα προγνωστικά τους για τους αθλητές και τις αθλήτριές μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είπαμε, sharing is caring αλλά όχι και έτσι. Άντε να βγει η μέρα με τον χρόνο να «τρέχει», την ώρα που οι αντιπερισπασμοί είναι πολλοί. Άσε που νιώθω ότι η «μάχη» με τον χρόνο είναι χαμένη υπόθεση, αφού νιώθω ότι πάντα με κερδίζει.
Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr