«Το χέρι» της Θεοδώρας Τζήμου
«Μέσα στο αυτοκίνητο είχα το χέρι μου ψηλά έξω από το παράθυρο και ένιωθα σαν super hero. 'Ενιωσα πως θα ήταν μεγαλύτερη η προσπάθεια που θα έπρεπε να καταβάλω για να ζήσω με το μπράτσο μου κάτω από ό,τι πάνω», μονολογεί η Θεοδώρα Τζήμου στο μονόλογο «Το Χέρι».
Στις 13 Φεβρουαρίου 2012 κάνει πρεμιέρα στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ο σπουδαίος μονόλογος του άγγλου συγγραφέα Τιμ Κράουτς «Το χέρι», μόνο για 16 παραστάσεις. Γραμμένο το 2003 το My Arm έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές όπου και αν έχει παιχτεί, από την Αγγλία ως τον Καναδά και από τη Νότια Αμερική ως την Κορέα. Αφηγείται με τρόπο απλό, τρυφερό και οδυνηρά αστείο την ιστορία ενός κοριτσιού που αποφάσισε σε ηλικία δέκα ετών να σηκώσει το χέρι της ψηλά και να το κρατήσει. Τριάντα χρόνια μετά το κορίτσι με το σηκωμένο χέρι έχει γίνει διάσημο και το χέρι της έργο τέχνης. Ενα συγκινητικό έργο για τη σύγχρονη τέχνη, για το πώς μία αθώα κίνηση μπορεί να γίνει επαναστατική.
Το έργο μεταφρασμένο και σκηνοθετημένο από την Ελενα Πέγκα ανεβαίνει με αμεσότητα σαν μία intimate performance, όπου η ηρωίδα καθώς αφηγείται τη ζωή της σε πρώτο πρόσωπο, μεταμορφώνεται σε έργο τέχνης-έκθεμα και «εκτιθέμενη» στα βλέμματα των θεατών, μας προσκαλεί να αναρωτηθούμε για τον ρόλο της τέχνης σήμερα, τη βαναυσότητα των ανθρώπων στο διαφορετικό και την τροπή που μπορεί να πάρει η ζωή μας από μία παιδική απόφαση.
Λίγα λόγια για το έργο:
Η ηρωίδα αφηγείται μια ιστορία τριάντα χρόνων, τη δική της, σε μια ώρα˙ ένα χρόνο κάθε δυο λεπτά. Όλα ξεκίνησαν από ένα αθώο παιχνίδι με τον αδελφό της: ποιος θα κρατήσει ένα βότσαλο στο στόμα του για έναν μήνα, ποιος θα περπατήσει περισσότερη ώρα στις μύτες των ποδιών, ποιος μπορεί να σφίξει το δάκτυλο του με ένα λαστιχάκι για μιάμιση βδομάδα.
Και ένα καλοκαιρινό βράδυ με πυροτεχνήματα σκέφτηκε να σηκώσει το χέρι της ψηλά. Και να το κρατήσει ψηλά. Μέσα σε ένα μήνα είχε πια τον δικό της παιδοψυχίατρο. Εγινε το κορίτσι με το χέρι.
Όμως εκείνη συνέχισε. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Γιατί για πρώτη φορά συνειδητοποιούσε τα όρια της, πού τελείωνε εκείνη και πού άρχιζε ο υπόλοιπος κόσμος – ένιωθε πως είχε περίγραμμα. Εκείνη έθετε τους κανόνες. Μπορεί κανείς να μην καταλάβαινε, να την ένιωθαν σαν απειλή. Τη χτύπησαν, την προπηλάκισαν, σκέφτηκαν να της κάνουν εξορκισμό, την έστειλαν σε ίδρυμα. Κινδύνεψε ακόμα και να πεθάνει από τη μόλυνση του χεριού της. Αλλά εκείνη συνέχισε. Πήγε στο Λονδίνο, γνώρισε νέους ανθρώπους και ξαφνικά έγινε έκθεμα. Και από πειραματόζωο έγινε διάσημη. Μια γυναίκα που όλοι ήθελαν να γνωρίσουν.