Είδαμε την παράσταση στο Χυτήριο και … δεν αλλαξοπιστήσαμε!
Χρειάστηκαν μερικές μόλις ώρες για να γίνει πρώτη είδηση σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, λόγω των αντιδράσεων πιστών, παπάδων, κληρικών, Χρυσαυγιτών διαμαρτυρόμενοι για την «παράσταση αίσχος» που προσβάλλει τα Θεία.
Κόσμος διαμαρτυρήθηκε έξω από το θέατρο την ημέρα της πρεμιέρας και η παράσταση έγινε πρώτο θέμα. Όλοι μιλάγαμε για αυτήν χωρίς κανείς από εμάς, ακόμη και οι διαμαρτυρόμενοι, να την έχει δει. Εμείς λοιπόν αποφασίσαμε να τη δούμε….
Πέμπτη απόγευμα και λίγο πριν ξεκινήσουμε για το θέατρο «Χυτήριο» άρχισαν να φτάνουν στα αυτιά μας ότι για μια ακόμη φορά πιστοί συγκεντρώνονται έξω από την είσοδο του θεάτρου προκειμένου να εμποδίσουν τους χριστιανούς – θεατές αυτής της πόλης να δουν την παράσταση. Φτάνοντας στην Ιερά οδό, αντικρίσαμε καλόγριες, ιερωμένους, υποστηρικτές του χριστιανισμού με ελληνικές σημαίες στα χέρια και στις πλάτες, με λάβαρα υπερυψωμένα, εικόνες του Χριστού, λιβάνια και πανό να έχουν κατακλείσει την είσοδο. Με ντουντούκες φώναζαν «Κάτω τα χέρια από τον Χριστό», έψελναν και λιβάνιζαν όποιον πλησίαζε προσπαθώντας να ξορκίσουν το κακό.
Αφού λιβανιστήκαμε χωρίς τη θέλησή μας και ακούσαμε το «Τη Υπερμάχω» βρεθήκαμε να περνάμε με σηκωμένα τα χέρια και προσεχτικά να μη λερωθούμε ανάμεσα από δυο κλούβες των ΜΑΤ στην είσοδο του θεάτρου. Με το που μας είδαν να πλησιάζουμε την είσοδο, οι ίδιοι άνθρωποι που μας λιβάνισαν μας έριξαν και μερικές βρισιές και γιουχαΐσματα για την επιλογή μας να δούμε την παράσταση.
Όσοι «αμαρτωλοί» είχαμε καταφέρει να περάσουμε την είσοδο του «Χυτηρίου» για να δούμε το “Corpus Christi” νιώθαμε οικεία μεταξύ μας. Λες και γνωριζόμαστε χρόνια. Όση ώρα περιμέναμε να ξεκινήσει η παράσταση, και ενώ οι φωνές και οι ψαλμωδίες των εξαγριωμένων πιστών πλημμύριζαν το χώρο, βλέπαμε την Βάσια Παναγοπούλου να μιλάει ήρεμα με τους θεατές. Κάποιοι της έκαναν παράπονα για τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας που είχαν πάρει οι αστυνομικοί. Κάποιοι άλλοι της έδιναν κουράγιο για τα όσα γίνονται έξω από το θέατρο. Κάποιοι άλλοι βέβαια έβρισκαν το θάρρος να βρεθούν στην είσοδο για να δουν τι γίνεται πίσω από της κλούβες, όπου βρισκόταν το εξαγριωμένο πλήθος με τους σταυρούς στα χέρια.
Λίγο πριν τις 10 μας ενημέρωσαν ότι η παράσταση ξεκινάει και περάσαμε στην αίθουσα. Μπορεί να ήμασταν γύρω στα εξήντα άτομα, αλλά φάνηκε ότι ήταν όσοι ήθελαν πραγματικά να δουν την παράσταση, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Αφού, κάτσαμε στις θέσεις μας, τα φώτα χαμήλωσαν και η παράσταση ξεκίνησε. Όλοι περιμέναμε να δούμε τους ηθοποιούς στην σκηνή , αλλά εκείνοι ήρθαν από την πίσω πόρτα… τραγουδώντας. Η παράσταση ξεκίνησε με τους ηθοποιούς να μας συστήνονται με τα πραγματικά τους ονόματα και στην συνέχεια ένας ηθοποιός υποδυόμενος τον Ιωάννη τον Βαπτιστή να τους δίνει τα ονόματα του έργου. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε από το πρώτο κιόλας λεπτό να σοκαριστούμε με κάτι ή έστω να ενοχληθούμε. Αντιθέτως… γελάσαμε αρκετά και χαλαρώσαμε… Τι περίεργο! Δεν μας ενοχλούσε τίποτα…
Η Βάσια Παναγοπούλου έχει κόψει και έχει ράψει το «Corpus Christi» στα δεδομένα της Ελλάδας και γενικότερα του σήμερα. Το μήνυμα είναι να αγαπάμε από καρδιάς και να δεχόμαστε τους ανθρώπους έτσι όπως είναι. Αυτό δηλαδή που μάθαμε και στο σχολείο ότι έλεγε ο Χριστός. Ο Τζόσουα είναι αυτός που περνάει όλα τα μηνύματα και περνάει από διάφορα Πάθη, τα οποία είναι ψυχικής και σωματικής αντοχής μέχρι να φτάσει στον θάνατο.
Καθώς βλέπαμε την παράσταση, τα συνθήματα από τους «έξω», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Κάτω τα χέρια από τον Χριστό», «Είστε Άθεοι» και άλλα τέτοια παρόμοια, «μπλεκόντουσαν» με τις φωνές των ηθοποιών. Κατά τη διάρκεια του διαλλείματος οι πιστοί είχαν απομακρυνθεί από την είσοδο του θεάτρου και η συζήτηση των θεατών είχε πλέον επικεντρωθεί στην ερμηνεία των ηθοποιών και στην παράσταση.
Όταν έπεσε η αυλαία, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε το λόγο που έχει δημιουργηθεί όλος αυτός ο πανικός. Ακόμα και όταν είδαμε τον Ιούδα να δίνει το φιλί στον Τζόσουα, διαφορετικά από τον τρόπο που είχαμε διδαχθεί δεν σοκαριστήκαμε. Ήταν τόσο δυνατό το μήνυμα του έργου που δεν σε αφήνει ούτε λεπτό να δεις κάτι διαφορετικό. Το μήνυμα της αγάπης χωρίς διακρίσεις, χρώματος, φύλου είναι τόσο έντονο όπως και η φράση του Τζόσουα από το «Corpus Christi»: «Σας δέχομαι έτσι όπως είστε. Είστε αδέλφια μου και σας αγαπώ, αυτό με έχει μάθει ο Πατέρας Μου».
Αυτή η φράση κυριαρχούσε στο μυαλό μας ευχόμενοι να κυριαρχήσει και στις ψυχές των πιστών μήπως με αυτό τον τρόπο καταφέρουν και βρουν την ηρεμία τους… Άλλωστε κανείς δεν αλλαξοπίστησε από μια παράσταση, ούτε άλλαξε τα ήθη και έθιμα του. Πιστέψτε μας χρειάζονται πολλά περισσότερα από μια ερμηνεία και μερικές φράσεις.