«Θα σε πάρω να φύγουμε»: Ξεκινά στο θέατρο Badminton

Πρωταγωνίστρια είναι η ίδια η «Κυρία Επιθεώρηση» που επιστρέφει στη σκηνή για να ταξιδέψει τον κομπέρ-εγγονό της πίσω στο χρόνο, στις σημαντικότερες στιγμές της. Στο σανίδι παρελαύνουν οι μυθικοί πρωταγωνιστές, οι αμίμητες ατάκες, οι σπουδαίες φωνές, τα αθάνατα τραγούδια, τα λαμπερά θέατρα της χρυσής εποχής της επιθεώρησης. Κι από κοντά η επικαιρότητα, οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, η αστικοποίηση, η μοίρα της Ελλάδας – πάντα με χιούμορ και σατιρική διάθεση.
Ένας 35μελής θίασος από ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς και χορευτές – η «dream team» του ελληνικού μουσικού θεάτρου - ζωντανεύει τις περιπέτειες, τα σουξέ και τους έρωτες της «Κυρίας Επιθεώρησης» σε σκηνοθεσία και χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού. Τα κείμενα και οι νέοι στίχοι είναι του Άγγελου Πυριόχου, ενώ για τη μουσική και τις νέες συνθέσεις υπεύθυνος είναι ο Γιώργος Κατσαρός, ο οποίος διευθύνει και την Ορχήστρα, όπως έκανε για πολλές δεκαετίες στην ιστορία του είδους. Το εντυπωσιακό σκηνικό περιβάλλον υπογράφει η Εύα Νάθενα, η οποία επιπλέον σχεδιάζει πάνω από 300, αντιπροσωπευτικά της εποχής, λαμπερά κοστούμια.
Η «Κυρία Επιθεώρηση» παίρνει το θεατή από το χέρι και τον ξεναγεί στα μπουλούκια και τα ιστορικά θέατρα της Αθήνας από τη δεκαετία του '30 έως τις αρχές της δικτατορίας του 1967. Τον ξεναγεί σε δεκάδες επιθεωρησιακά νούμερα και τραγούδια, σαν τα «Πίτσα Πιπίτσα», «Παλόμα», «Θέλω να Χορεύω», «Όλα με Δόσεις», «Το Τραμ το Τελευταίο», «Ομόνοια Πλας», «Εγώ θα Κόψω το Κρασί», «Κάθε Λιμάνι και Καημός». Τον ξεναγεί, ακόμη, στον πιο ευτυχή θεατρικό ανταγωνισμό, όταν η «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη ανέβαινε στο Θέατρο Παρκ και η «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι λίγα μέτρα πιο πέρα, στο Θέατρο Μετροπόλιταν.
Μέσ' απ' το ταξίδι της «Κυρίας Επιθεώρησης», ο Ορέστης Μακρής, η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Κώστας Χατζηχρήστος, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Μίμης Φωτόπουλος επιστρέφουν για να σχολιάσουν την Ελλάδα του σήμερα, που έχει τόσα κοινά με την Ελλάδα του τότε. Άλλωστε, η «Κυρία Επιθεώρηση», νυμφευμένη στην παράσταση μ' έναν δεξιό, αλλά ερωτευμένη μ' έναν αριστερό, διχασμένη ανάμεσα στο αστικό και το λαϊκό, το χιούμορ και τη σοβαρότητα, είναι η ίδια, η αιωνίως διχασμένη Ελλάδα.