O Σταμάτης Φασουλής ως... «Δικηγόρος Ντάροου»

Στην ελληνική μεταφορά του έργου τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίκος Χατζόπουλος.
Πρόκειται για ένα ρόλο – σταθμό, που πρωτοερμήνευσε το 1974 ο Χένρι Φόντα, ενώ μόλις φέτος την άνοιξη, ο Κέβιν Σπέισυ έδωσε μ' αυτόν την αποχαιρετιστήρια παράστασή του από τη σκηνή του Old Vic Theater του Λονδίνου, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Στην Ελλάδα, τον έχουν ερμηνεύσει στο παρελθόν ο Τίτος Βανδής και ο Γιώργος Φούντας.
Ο Κλάρενς Ντάροου (1857 - 1938) υπήρξε ένας θρύλος για την αμερικανική Δικαιοσύνη, πνεύμα αδάμαστο και φλογερός υπερασπιστής των φτωχών και των αδικημένων, σε μια εποχή δύσκολη και σκληρή σαν τη δική μας. Ήταν πάντα στο πλευρό όσων, με το αίμα τους, μάχονταν να κατακτήσουν αυτά τα δικαιώματα που σήμερα κινδυνεύουμε να χάσουμε. Είχε θέσει σκοπό της ζωής του την κατάργηση της θανατικής ποινής, υπερασπίζοντας με πάθος την προστασία της ελευθερίας της σκέψης και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γόνος ενός ζευγαριού με φιλελεύθερες ιδέες σε μια επαρχιακή πόλη του Οχάιο, έμαθε να παίρνει πάντα το μέρος των αδυνάτων και υποστήριζε σθεναρά ότι η πραγματική αιτία του εγκλήματος είναι η φτώχεια και η άγνοια.
Συνδέθηκε με πολύ σημαντικές δίκες, όπως η «Δίκη των Πιθήκων» όπου στο εδώλιο κάθισε... η θεωρία του Δαρβίνου για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
Αυτή η εμβληματική προσωπικότητα στάθηκε έμπνευση για πολλά θεατρικά έργα και ταινίες. Στην οθόνη την υποδύθηκαν ηθοποιοί όπως ο Όρσον Ουέλς (1959), ο Σπένσερ Τρέισι (1960), ο Κέβιν Σπέισι (1991) και ο Τζακ Λέμον (1999).
Στο Θέατρο Δημήτρης Χορν, ενώ οι πρόβες προχωρούν με εντατικό ρυθμό, ο Μανόλης Παντελιδάκης, που υπογράφει τη σκηνογραφία, επεκτείνει τη σκηνή και μέσα στην πλατεία του θεάτρου, για να φέρει τον ηθοποιό ανάμεσα στους θεατές. Ο Σταμάτης Φασουλής λέει χαρακτηριστικά, για το νέο του θεατρικό εγχείρημα: «Ο Ντάροου απευθύνεται στο κοινό, άλλοτε σαν να είναι οι ένορκοι, άλλοτε σαν να είναι ο δημόσιος κατήγορος και άλλοτε σαν να είναι ο πρόεδρος. Τα χιλιάδες πρόσωπα που παίζουν είναι αόρατα. Το θέμα στον ηθοποιό είναι να τα κάνει ορατά και μόνο από τον τρόπο που τους μιλάει».