Ο Γιώργος Χρανιώτης ως… «Διάβολος»

Ο Γιώργος Χρανιώτης ως Διάβολος και η Ευγενία Σαμαρά (που αναλαμβάνει στο νέο ανέβασμα το ρόλο της Μαρίας), "ορκίζονται" στον έρωτα, στο πάθος και στην αμφισβήτηση κάθε νόμου.

Στη δεύτερη αυτή σεζόν της παράστασης, οι συντελεστές δίνουν μία νέα δυναμική στο έργο. Ανανεωμένη σκηνοθεσία, νέα visuals και φωτισμοί, πάντα με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της ομάδας.

«Μείνετε λοιπόν ήσυχοι. Διαφθείρω, είναι βέβαιο γιατί κάνω τους άλλους να φαντάζονται. Αλλά ο Θεός είναι χειρότερος, κατά μία έννοια τουλάχιστον, γιατί έπλασε το φθαρτό σώμα, το οποίο από αισθητική άποψη είναι πολύ καλύτερο. Τα όνειρα τουλάχιστον δε σαπίζουν. Παρέρχονται. Δεν είναι έτσι καλύτερα;»

Το 1989 έρχεται στο φως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα του σπουδαίου Πορτογάλου λογοτέχνη Φερνάντο Πεσσόα. Αποδίδεται στα νεανικά του χρόνια και πραγματεύεται ένα από τα αγαπημένα του θέματα: Τη σχέση του διαβόλου με τον κόσμο. Τί συμβολίζει αυτός ο παράξενος άντρας σε αυτήν την «ώρα» της συνάντησής του με τη Μαρία; Πού αρχίζει και πού τελειώνει η αλήθεια; Και ποια πραγματικά είναι αυτή η αλήθεια; Αν υπάρχει Θεός και Διάβολος είναι πράγματι εχθροί ή συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον; Πώς ένα τέτοιο ιδιαίτερο ζευγάρι, ο Διάβολος και η Μαρία του, αγγίζουν ιερά και ανίερα θέματα προτού πλησιάσουν ο ένας τον άλλον;

«Όλα είναι πιο μυστηριώδη από όσα πιστεύουμε. Όλα αυτά – ο Θεός, το Σύμπαν, εγώ- δεν είναι παρά ένα ψεύτικο κομμάτι της απρόσιτης αλήθειας.»

Ένα παιχνίδι λόγων και δράσεων σε μια «ώρα» διαφορετική, χωρίς τόπους, όρους, χρόνους ή ηθικές. Μία γνωριμία δύο διαφορετικών φαινομενικά κόσμων, με ουσιαστικό σκοπό την επικράτηση του ενός. Η αιώνια μάχη θρησκειών, φύλων, και θεωριών, βρίσκει στην παράσταση αυτή έδαφος για να ξεδιπλώσει μια ολόκληρη διαλεκτική πάνω σε μεγάλες αλήθειες. Την αλήθεια του Θεού, του ανθρώπου, του έρωτα. Σε ένα σκηνικό παιχνίδι χωρίς όρια, ο Διάβολος και η Μαρία του, ξεκινούν ένα παιχνίδι σαγήνης και υποταγής, χωρίς όρια. 13 εικόνες, 13 αλληγορικές και ταυτόχρονα αληθινές σκηνές σε μια «μάχη» ανάμεσα στον Άνδρα και τη Γυναίκα, το Θεό και τον Άνθρωπο, την Αλήθεια και το Ψέμα. Ο Πεσσόα δεν αφήνει περιθώρια λάθος ερμηνειών:

«Ο κόσμος είναι αυτό που βρισκόμαστε. Η σάρκα είναι αυτό που είμαστε. Ο Διάβολος είναι αυτό που επιθυμούμε.»

Οι δύο πρωταγωνιστές, σαν άγρια θηρία παίζουν χωρίς φραγμούς με «βαριές» έννοιες και δυσπρόσιτες αλήθειες. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να επιβληθούν. Ο Διάβολος και όσα εκπροσωπεί και η Μαρία με ένα όνομα δυνατό και γεμάτο αναφορές. Και στο τέλος της Συνάντησης τους; Ένα παιδί; Σαρκασμός, ειρωνεία, γενναίο χιούμορ, φιλοσοφική διάθεση και σκηνική ένταση. Στην παράσταση, οι δύο πρωταγωνιστές περνούν από συνεχείς μυήσεις και μιμήσεις. Αλλάζουν ρόλους και «μανδύες» σε μια αναζήτηση, μεταφυσική αλλά και απόλυτα ρεαλιστική, της πραγματικής αλήθειας. Αν αυτή υπάρχει. Μια ώρα, σε μια νύχτα με φεγγάρι φυσικά, και όλα τα μαγικά συστατικά ενός παιχνιδιού αποπλάνησης και περιπλάνησης με στόχο… Την τελική επικράτηση…στην «Ώρα του Διαβόλου».