Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης επιλέγει και σκηνοθετεί τον «Φάρο»

Μετά την μεγάλη επιτυχία του Πουπουλένιου και του Θεού της Σφαγής στο ίδιο θέατρο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης επιλέγει και σκηνοθετεί, σε πανελλήνια πρεμιέρα, το συνταρακτικό θρίλερ - μαύρη κωμωδία του Κόνορ Μακφέρσον «Ο Φάρος», συμπρωταγωνιστώντας με τον Αιμίλιο Χειλάκη, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τον Νίκο Ψαρρά και τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο.

Η υπόθεση

Παραμονή Χριστουγέννων, στο υπόγειο ενός σπιτιού, σ’ έναν παραθαλλάσιο οικισμό στα βόρεια του Δουβλίνου, ενώ έξω μαίνεται η καταιγίδα, τέσσερεις φίλοι κι ένας μυστηριώδης ξένος θα περάσουν τη νύχτα γιορτάζοντας με τον τρόπο που ξέρουν: παίζοντας χαρτιά και πίνοντας.

Ο Σάρκυ έχει επιστρέψει μετά από καιρό, για να προσέχει τον Ρίτσαρντ, τον μεγαλύτερο αδελφό του, που τυφλώθηκε πρόσφατα. Στη γιορτινή βραδιά είναι μαζί τους ο Ιβάν κι ο Νίκυ, φίλοι αδελφικοί, στο ποτό και τις αποτυχίες της ζωής. Κι ένας ακόμη απρόσκλητος επισκέπτης, ο κύριος Λόκχαρτ, που κανείς δεν τον γνωρίζει, ενώ εκείνος μοιάζει να γνωρίζει πολλά.

Ενώ η νύχτα βαθαίνει κι η καταιγίδα θριαμβεύει, οι πέντε άντρες θα παίξουν μέχρι το τέλος, ποντάροντας όλο και περισσότερα: μια πιθανότητα να ξεφύγουν απ’ το παρελθόν τους. Και μια τελευταία ευκαιρία να σώσουν την ψυχή τους.

Το έργο

Ακροβατώντας αριστοτεχνικά ανάμεσα στο θρίλερ, τη μαύρη κωμωδία, τις κλασσικές ιστορίες μυστηρίου, το δράμα, τον μαγικό ρεαλισμό, με χιούμορ, με εξαιρετικά διαγραμμένους χαρακτήρες και ευφυείς διαλόγους, το έργο είναι στην ουσία ένα «μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στη μέρα». Mια τρυφερή παραβολή για την εξιλέωση και τη λύτρωση.

Ο Μακφέρσον αγαπάει τους ήρωές του και μας κάνει να τους αγαπήσουμε κι εμείς. Αν η ζωή είναι ένα ταξίδι όπου όλοι ξέρουμε το τέλος, αξίζει να το κάνουμε μαζί. Κι αν αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν αποτύχει σε όλα, δουλειά, έρωτα, σχέσεις, αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, τότε την αξίζουμε κι εμείς.

Ο αγγλικός τίτλος του έργου, The Seafarer (ο Ναυτικός), είναι δανεισμένος από ένα ομώνυμο ποίημα ανωνύμου, γράμμένο στα αρχαία Αγγλικά, στα μέσα του 8ου αιώνα μ.Χ., όπου ένας ναυτικός μιλάει στους στεριανούς για τις οδύνες της ζωής στη θάλασσα και προσεύχεται στον Θεό.

Το έργο έκανε πρεμιέρα το 2006 στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, στο Λονδίνο και ακολούθως το 2007 στη Ν. Υόρκη, στο Μπρόντγουεϊ, και τις δυο φορές σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα και τιμήθηκε με υποψηφιότητες κσι βραβεία Ολιβιέ και Τόνυ. Έκτοτε, οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Τώρα, σ’ ένα από τα κεντρικότερα θέατρα της Αθήνας, με ένα θίασο καταξιωμένων πρωταγωνιστών παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρεμιέρα.

Τα πρόσωπα

Τέσσερις άνθρωποι που έχουν αποτύχει σε όλα, εκτός από την ικανότητά τους να παραμείνουν μαζί.

Ο Ρίτσαρντ, ο μεγάλος αδελφός, τυφλός, μέθυσος, με παιδικό θυμό κι ανελέητο χιούμορ, καταπιέζει με την αδυναμία του τον αδελφό του, σαν άλλος Χαμ από «Το τέλος του Παιχνιδιού».

Ο Σάρκυ, ο μικρότερος, «εγγύηση αποτυχίας», απολυμένος από δεκάδες δουλειές, μόνιμα οργισμένος, με έναν ανεκπλήρωτο έρωτα για τη γυναίκα του αφεντικού του, προσπαθεί να ξαναπιάσει από κάπου το νήμα της ζωής του.

Ο Ιβάν, αδύναμος κι επιπόλαιος, δεν έχει πάει σπίτι του δυο μέρες, ζώντας με το φόβο της γυναίκας του, παρασυρμένος μόνιμα απ’ τη θαλπωρή του ποτού και των φίλων.

Ο Νίκυ, με ψευδαισθήσεις μεγαλείου, και με όνειρο να φτιάξει μια αυτοκρατορία από την εμπορία τυροκομικών, τώρα που κανένας γονιός δεν τον εμπιστεύεται για μπέιμπισίτινγκ.

Κι ο κύριος Λόκχαρτ, ο καταλύτης, ένας μυστηριώδης, γοητευτικός άγνωστος, κομψός κι ευγενικός, μ’ ένα σχέδιο που πρέπει να πετύχει αυτή τη συγκεκριμμένη νύχτα, της παραμονής των Χριστουγέννων.

Πέντε άντρες, αυτή τη νύχτα, μακριά από κάθε γυναικεία παρουσία που θα μπορούσε να τους σώσει, ανώριμοι, ανήλικοι, απόλυτα ανθρώπινοι, θα γιορτάσουν, θα παίξουν, θα πιουν όσο δεν πάει άλλο και θα παλέψουν με τους δαίμονές τους.

Ο συγγραφέας

Ο Κόνορ Μακφέρσον (1971 - ) είναι Ιρλανδός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Έργα του έχουν ανέβει σε όλον τον κόσμο κι έχουν τιμηθεί με πολλά βραβεία. Στην Ελλάδα έχει ανέβει μόνο «Το Φράγμα» (The Weir) από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη, το 1997.