Η Ελένη Ζιώγα παρουσιάζει την «Καρφίτσα»
«H Καρφίτσα (ή Απλά Μαθήματα Επιβίωσης)» είναι ένα κείμενο για τον φυλακισμένο άνθρωπο που νοσταλγεί την ελευθερία του: σ’ αυτή τη μεγάλη φυλακή της ζωής που περιβάλλεται από θάνατο όλοι μας, ελεύθεροι ή φυλακισμένοι, είμαστε δυνητικά το ίδιο έγκλειστοι. Σ’ αυτόν τον δύσκολο κόσμο που η αγάπη πασχίζει να επικρατήσει, όλοι μας, θύματα ή θύτες είμαστε δυνητικά το ίδιο αθώοι...
Τα τέσσερα πρόσωπα που συναντάμε στο έργο (Κυρία, Ζητιάνα, Ηθοποιός, Δολοφόνος) έχουν γεννηθεί σε μια ζωή-φυλακή, αλλά δεν το ξέρουν. Ωστόσο, ενώ η Κυρία και η Ηθοποιός έχουν νεκρωθεί εσωτερικά, η Ζητιάνα κι ο Δολοφόνος, διατηρούν ακόμα, ο καθένας από αντίθετο δρόμο, ζωντανή την ανάμνηση της ελευθερίας και το πάθος για μια έξοδο που θα τους λυτρώσει.
| φυλακή |
μια έννοια γενική και υπαρξιακή για τον κάθε άνθρωπο που γεννιέται στη ζωή μέσα σε συνθήκες διάσπασης, μοναξιάς και αδυναμίας συνύπαρξης με το «όλον» και κυρίως με τον «άλλον»
Πρόκειται για τη συνθήκη μέσα στην οποία παραδέρνουμε όλοι νιώθοντας ξένοι και διαρκώς απειλούμενοι από τους ανθρώπους γύρω μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι πραγματικά μας φταίει, έχοντας όμως στο βάθος της ύπαρξής μας το αίσθημα της ανάγκης για απόδραση απ’ αυτό το μαρτύριο σαν κινητήρια δύναμη για την επιβίωσή μας.
| καρφίτσα |
ένα πολύτιμο κόσμημα που περνάει από χέρι σε χέρι ανάμεσα στους ήρωες μεταφέροντας μαζί της το μικρόβιο της διάσπασης που συμβολίζει η ιδιοκτησία και η εξάρτηση του ανθρώπου από την ύλη
Χωρίς να το καταλαβαίνουν οι ήρωες της ιστορίας, άλλοι με πραγματικό και άλλοι με μεταφυσικό τρόπο, αλλοιώνονται από την βασανιστική επίδραση της καρφίτσας και οδηγούνται, μέσα από την κορύφωση του μαρτυρίου τους, στην συνειδητοποίηση της ανάγκης τους για ελευθερία.
Η «Καρφίτσα» πριν ακόμα ανέβει σε θεατρική σκηνή, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Απρίλιο (2017) στο Ψυχιατρείο των Φυλακών Κορυδαλλού, με την ισότιμη συνεργασία της αρχικής ομάδας των επαγγελματιών ηθοποιών και συντελεστών (Υβόννη Μαλτέζου, Λουκία Πιστιόλα, Ελένη Ζιώγα, Άρης Τρουπάκης, Φώτης Λαζάρου, Αντώνης Μοσχούτης) και εκείνης του θεατρικού εργαστηρίου του Ψ.Κ.Κ. του οποίου την ευθύνη είχε η Λουκία Πιστιόλα.
«...τώρα παντού πετάνε άγγελοι και οι άνθρωποι είναι όλοι καλοί...»
(Ζητιάνα)