Ο χαμένος «θησαυρός» του Γουλανδρή!

Σύμφωνα με την ανιψιά του Βασίλη Γουλανδρή, Ασπασία Ζαΐμη, όπως αναφέρει δημοσίευμα της Espresso, μέρος των ογδόντα τριών έργων τέχνης που κοσμούσαν τους χώρους του ιδιόκτητου σαλέ του εφοπλιστικού ζευγαριού Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, στο Γκστάαντ, θα έπρεπε να έχει περάσει στην κατοχή της από το 2000, χρονιά που απεβίωσε η θεία της. Αυτό όμως δεν συνέβη, με αποτέλεσμα εκείνη για παραπάνω από μία δεκαετία να αναζητεί την τύχη των έργων τέχνης που έχουν υπογράψει οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι του κόσμου. Η Ασπασία Ζαΐμη, όπως δηλώνει και στο «Bloomberg» που δημοσιεύει αναλυτικό άρθρο για την υπόθεση-θρίλερ, είναι διατεθειμένη περισσότερο από κάθε άλλη φορά να φτάσει στα άκρα και να βρει τους πίνακες που μέχρι και πριν από τον θάνατο της θείας της Ελίζας Γουλανδρή βρίσκονταν πακεταρισμένοι στο σαλέ του Γκστάαντ. Όπως λέγεται, η γνωστή συλλέκτρια κάθε άνοιξη που εγκατέλειπε το αγαπημένο της σαλέ στην Ελβετία για να περάσει το καλοκαίρι της στο νησί της Άνδρου τακτοποιούσε τα έργα μέσα σε ειδικές θήκες προκειμένου να παραμένουν προστατευμένα για το χρονικό διάστημα κατά το οποίο θα απουσίαζε. «Πιστεύω με όλη μου την καρδιά ότι τα έργα ήταν μέρος της κληρονομιάς που μου ανήκει» λέει η κληρονόμος. Πρόσφατα οι δικαστικές έρευνες έφεραν στο φως μια σύμβαση πώλησης των ογδόντα τριών αριστουργημάτων το 1985 σε εμπορική εταιρεία του Παναμά. Η σύμβαση φέρει μάλιστα την υπογραφή του διάσημου συλλέκτη Βασίλη Γουλανδρή, ενώ το ποσό της πώλησης θεωρείται πολύ χαμηλό σε σχέση με την πραγματική αξία των έργων. «Δεν πιστεύω ότι ο θείος μου πούλησε τη συλλογή του. Ήταν τόσο περήφανος γι' αυτήν! Επίσης δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι πίνακες έχουν πουληθεί σε αυτή την τιμή» εκτιμά η Ασπασία Ζαΐμη. Σύμφωνα με τη σύμβαση της πώλησης, τα ογδόντα τρία έργα τα οποία πουλήθηκαν έναντι του ποσού των 31,7 εκατ. δολαρίων έχουν περάσει στην ιδιοκτησία της εταιρείας Wilton Trading S.A, η οποία ανήκε στη νύφη του Βασίλειου Γουλανδρή, τη Μαρία Γουλανδρή, που απεβίωσε το 2005. Αναφορικά με τη σύμβαση της πώλησης που βρίσκεται πλέον στα χέρια των δικαστικών αρχών και ύστερα από έκθεση που κατέθεσε ο εισαγγελέας της έδρας, διαπιστώθηκε πως το συγκεκριμένο έγγραφο έχει τυπωθεί σε έναν τύπο χαρτιού το οποίο είναι αδύνατον να υπήρχε πριν από το 1988. Μάλιστα, όπως υποστηρίζει και η Ασπασία Ζαΐμη, η υπογραφή που φέρει η σύμβαση πώλησης είναι αδύνατον να ανήκει στο θείο της, «ο οποίος έπασχε από τη νόσο του Πάρκινσον και δεν μπορούσε καν να γράψει»!