Μίνα Βαλυράκη-Παπαθεοδώρου: Η Formula 1, οι πίνακες, η ταχύτητα και η… Φλωρεντία
Κάθε πίνακάς της Μίνας Παπαθεοδώρου – Βαλυράκη ξεχειλίζει από ενέργεια, ταχύτητα και χρώμα. Κέρδισε πολλές διακρίσεις και βραβεία σε όλο τον κόσμο.
Οδήγησε γρήγορα αυτοκίνητα. Και ήπιε τον καλύτερο καπουτσίνο στη ‒δεύτερη‒ γειτονιά της, τη Φλωρεντία. Στις 12 Νοεμβρίου η νέα της κολεξιόν με τα εκθαμβωτικά σε χρώμα μαντίλια και ποσέτ θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Αθήνα, στην γκαλερί Artionστη Βουκουρεστίου, με θέμα τη Formula Ι που την έκανε παγκοσμίως γνωστή.
Η πρωτότυπη συλλογή της «MinaP.V.+TDS» λανσάρεται ήδη στην Αμερική, ενώ θα ακολουθήσουν το Λονδίνο ‒ξεκινώντας από το Harrods‒, η Γενεύη και το Ντουμπάι. Η πρόταση της έγινε πέρσι. Στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Μιλάνου FICTS, όπου η Αμερικανο-γιαπωνέζα βραβευμένη σκηνοθέτις Yuriko Gamo Romer πρότεινε στον Jim Hazen, πρόεδρο του Aston Martin Club North America, την ιδέα της κολεξιόν από μετάξι στο πλαίσιο του «Art and Fashion». Όλα έγιναν ταχύτατα και σε λίγους μήνες ετοιμάστηκε η μεγάλη συλλογή στο Κόμο, εκεί όπου τυπώνονται τα μετάξια του Hermès και του Gucci.
Η σχέση της Μίνας Παπαθεοδώρου – Βαλυράκη με τις μονοθέσιες βολίδες της Formula 1 ξεκινά από παλιά. Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 δραπέτευε κάθε Μάιο, με τον αρχιτέκτονα αδελφό της Θανάση, στο θορυβώδες Μόντε Κάρλο, αφήνοντας την αιώνια ηρεμία της Φλωρεντίας, όπου έμενε για τις μεταπτυχιακές της σπουδές.
«Το χρώμα κάνει τις επιφάνειες να πάλλονται. Το σχέδιο μετουσιώνει το χρώμα και το χρώμα μεταλλάσσει το σχέδιο. Από το δάσκαλό μου, τον Γιάννη Μόραλη, δεν ξεχνάω –εκτός από το ήθος του– τη μεγάλη σημασία που έδινε στο χρώμα και τη σύνθεση. Μας καθοδηγούσε να δουλεύουμε με τα τρία βασικά χρώματα –το κόκκινο, το μπλε και το κίτρινο– και μας προέτρεπε να διαχειριστούμε τη σύνθεσή μας με έναν τρόπο όσο γίνεται πιο μοναδικό» τόνισε στο People. «Η Formula I είναι πρόκληση, επιμονή στη λεπτομέρεια, έμπνευση, εκκωφαντικοί ήχοι, ένταση και ατέρμονη κίνηση».
«Θεωρώ σημαντικό το γεγονός ότι ένα έργο εκτίθεται στο κοινό, γιατί έτσι “συνομιλεί” και δοκιμάζεται στο χρόνο. Προσωπικά μου δίνει μεγάλη δύναμη το να ξέρω πως έργα μου βρίσκονται σε μουσειακό χώρο, όπου ο θεατής έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή μαζί τους».
Το 2001 εκλέχτηκε «Παγκόσμιος Καλλιτέχνης των Σπορ» από την Ακαδημία των Σπορ των Ηνωμένων Πολιτειών για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Salt Lake City του 2002, όπου το έργο της «Ο σκιέρ σε κατάβαση» αποτέλεσε την επίσημη αφίσα των Αγώνων.
Αλλά την ίδια εντύπωση προκάλεσε και η ίδια με την εμφάνισή της στα Ηνωμένα Έθνη, όπου παρουσία του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν μίλησε στις διεθνείς αντιπροσωπίες, αναλύοντας το έργο της «Ολυμπιακή εκεχειρία», που βρίσκεται στη μόνιμη συλλογή των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. «Με εμπνέει και με μαγεύει η αγωνία των αθλητών, η θέλησή τους και η προσπάθειά τους να κατακτήσουν το στόχο τους. Να ξεπεράσουν τα όριά τους. Πολύ συχνά νιώθω ότι ταυτίζομαι μαζί τους όσον αφορά την αγωνία και την υπέρβαση του καλλιτέχνη».
Τη Φλωρεντία τη νιώθει σαν δεύτερη πατρίδα της. «Ουσιαστικά εκεί ωρίμασα καλλιτεχνικά. Πήγα για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης στο πανεπιστήμιο εκεί, από όπου πήρα το διδακτορικό μου, και τη λάτρεψα. Μπορώ να πω ότι μετά από τόσα χρόνια στη γειτονιά των Μεδίκων αισθάνομαι μία από αυτούς».
Και αν η τέχνη είναι ο ένας λόγος που αγαπάει τη Φλωρεντία, ο άλλος είναι η ποιότητα ζωής. Στα μεγαλύτερα αλλά και στα μικρότερα πράγματα της καθημερινότητας, όπως στον καφέ. «Τον καλύτερο καπουτσίνο στον κόσμο τον απολαμβάνω στη γειτονιά μου. Στο café Marino, στο Oltrano. Τον ετοιμάζει με μεγάλη φροντίδα ο Lucca φορώντας τον αναγεννησιακό σκούφο του, ενώ σχεδιάζει το οικόσημο της Φλωρεντίας στο αφρόγαλα».
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες δένονται με ένα χώρο. Εκεί εμπνέονται, δημιουργούν και ονειρεύονται. «Δεν είναι βέβαια απόλυτο. Εγώ ζωγράφιζα για χρόνια στον υπόγειο χώρο κάτω από το σπίτι μου, ένα υπέροχο loft στο Χολαργό, όπου μπορούσα να συγκεντρωθώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να ζωγραφίσω και δίπλα στη θάλασσα, στο σπίτι μου στην Ερέτρια ή στη Φλωρεντία, σε ένα μπαλκονάκι-σοφίτα στο διαμέρισμα με το όνομα Buonarroti, από όπου βλέπω τον τρούλο του Santo Spirito» ξεκαθαρίζει. Υπάρχει άραγε ένα έργο της που δεν θα το έδινε ποτέ; «Το πορτρέτο του πατέρα μου» λέει αφοπλιστικά.