Κατερίνα Παναγοπούλου:«Ανάχωμα» στη φτώχεια και την αξιακή κρίση,Αθλητισμός και Ολυμπιακή Παιδεία»

Εθνική Πρέσβυς της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τον Αθλητισμό, την Ανοχή και το «Ευ Αγωνίζεσθαι» και Πρόεδρος του Πανελληνίου Αθλητικού Σωματείου Γυναικών «Καλλιπάτειρα».
Μιλώντας στο «βήμα» του 6ου συνεδρίου Bosphorus «Διεθνής Πλατφόρμα Συνεργασίας» με τίτλο «Η αναλογία του Παγόβουνου- Πρόοδος και φτώχεια στον 21ο αιώνα», η κ. Παναγοπούλου, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση και εστίασε στην τέχνη του... εφικτού που πρέπει να εξασκήσουν κράτη και κοινωνίες για την αντιμετώπιση της κρίσης, της φτώχειας αλλά κυρίως της δραματικής ηθικής έκπτωσης, προκρίνοντας τη διάδοση των παιδευτικών αξιών του Ολυμπισμού και την ενεργοποίηση των ολυμπιακών ιδανικών, ως εργαλεία για τη «μετεξέλιξη των κοινωνιών, σε πιο ανθρωποκεντρικά και συνεκτικά σύνολα».
Εχοντας διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα ανά τον κόσμο προκειμένου να διαδώσει το πνεύμα του αθλητισμού και ολυμπισμού, προσφέροντας αφιλοκερδώς μέσα από επιτροπές, συλλόγους και θέσεις ευθύνης, η κ. Παναγοπούλου - η πρώτη και μοναδική Ελληνίδα, που έλαβε το 1ο Βραβείο της Ευρώπης “Γυναίκα και Αθλητισμός 2012” από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή στο Los Angeles το 2012 - εστίασε στην ανάγκη περιορισμού της φτώχειας, μιας «διαχρονικής πληγής της ανθρωπότητας», όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε στην ομιλία της στην Κωνσταντινούπολη. «Μία πληγή, που συνδέεται με την αδικία, που παράγει αρρώστια, φόβο και άγνοια... που εξακολουθεί να ανακόπτει την εξέλιξη της ανθρωπότητας, σε μία εποχή που σηματοδοτείται από τις βαθιές αντιφάσεις της», σημείωσε η κ. Παναγοπούλου για να εξηγήσει ότι από τη μια πλευρά σημειώνονται 22.000 παιδικοί θάνατοι ημερησίως από πείνα ενώ από την άλλη, «δεν υπάρχει, ούτε μία χώρα στον πλανήτη, που να μην έχει βελτιώσει έναντι του 20ου αιώνα, τα ποσοστά της σε σχέση με την παιδική θνησιμότητα».
Μικρά αλλά σταθερά βήματα κατά της Φτώχειας
Οι «ψυχροί» αριθμοί, τους οποίους παρέθεσε η κ. Παναγοπούλου, προκαλούν ρίγος αλλά γεννούν παράλληλα εστίες ελπίδας και αισιοδοξίας.

• Το 14% των ανθρώπων στη γη, ζουν με λιγότερα από 1,25 δολ.
• Το 13 % της ανθρωπότητας είναι υποσιτιζόμενο
• Περισσότεροι από 3 δις άνθρωποι, δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό
• Το 25% - περίπου 1,6 δις άνθρωποι - ζουν χωρίς ηλεκτρισμό
• Το πλουσιότερο 1% της ανθρωπότητας κατέχει το 48% του παγκόσμιου πλούτου το 2014 και υπολογίζεται, ότι το 2016 το ποσοστό αυτό θα αγγίξει το 50%
• Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), μεταξύ του 1990 και του 2010 το ποσοστό των παιδιών που πεθαίνουν πριν τα πέμπτα τους γενέθλια έχει πέσει στο μισό
• Την ίδια στιγμή, σε σχέση με το ιστορικό παρελθόν, η εποχή μας έχει καταφέρει σημαντικά άλματα στον αγώνα κατά της φτώχειας. Σήμερα, σε παγκόσμιο επίπεδο έχουμε τα χαμηλότερα ποσοστά φτώχειας σε σχέση με οποιαδήποτε περίοδο στην ιστορία.
• Το ίδιο ισχύει και για την ειρήνη και την σταθερότητα. Εάν για λίγο, αφήσουμε στην άκρη, τις επικίνδυνες εξελίξεις στο πεδίο των διεθνών σχέσεων, στην περιφέρεια μας, η εποχή μας είναι πέρα από κάθε αμφιβολία η πιο ειρηνική περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία.
Ο αθλητισμός, αντίδοτο στην Κρίση
«Είμαστε όμως, ικανοποιημένοι από τον κόσμο μας; Νιώθουμε ασφαλείς; Είμαστε περήφανοι για τις κοινωνίες που θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας;», αναρωτήθηκε η κ. Παναγοπούλου για να δώσει η ίδια μια καταφανώς αρνητική απάντηση, καθώς όπως η ίδια επιχειρηματολόγησε, «το μέτρο της προόδου, δεν μπορεί να είναι η σύγκριση με το παρελθόν, αλλά, η απόσταση από αυτό που μπορούμε να πετύχουμε στο παρόν και το μέλλον».
Εχοντας αφιερώσει την ζωή της στη διάδοση των παιδευτικών αξιών του Ολυμπισμού, η κ. Κατερίνα Παναγοπούλου, παρέθεσε μια σειρά επιχειρημάτων αναφορικά με την ανάγκη αξιοποίησης των ολυμπιακών φρονημάτων για τη μετεξέλιξη της κοινωνίας.
«Μιας κοινωνίας η μοίρα της οποίας φαίνεται να στιγματίζεται από την ‘τυφλή πίστη στην υλική και τεχνολογική πρόοδο’. Την μοίρα, που προκαλείται κάθε φορά που οι ηγέτες του κόσμου βλέπουν μόνο την κορυφή και όχι τη βάση της πραγματικότητας. Για την ανθρωπότητα, στις αρχές του 21ου αιώνα, η κορυφή του παγόβουνου είναι η μονοδιάστατη προσήλωση στους ‘ευημερούντες αριθμούς’», υπογράμμισε με έμφαση, καλώντας τους ακροατές της να συνεχίζουν να ενισχύουν, ο καθένας από τη δική του θέση, το έργο των διεθνών οργανισμών που αγωνίζονται για την αντιμετώπιση των κρίσεων της εποχής μας.
Ένας από αυτούς τους «Οργανισμούς» είναι και το Παγκόσμιο Αθλητικό Κίνημα. Το Κίνημα, που ορίζεται από την προσήλωσή του στις Ολυμπιακές αξίες: «Το Κίνημα που δημιουργεί συνειδήσεις στον αγώνα της ζωής, στο γήπεδο, στη γειτονιά. Συνειδήσεις, που τροφοδοτούν την ανάπτυξη πολιτισμού ειρήνης και αμοιβαίας κατανόησης. Η ενεργητική ενασχόληση με τον αθλητισμό φέρνει την αληθινή κοινωνική πρόοδο, γιατί, δεν υπάρχει τίποτα πιο οικουμενικό και διαχρονικό από την αξία του Ευ Αγωνίζεσθαι. Η ιδέα δηλαδή, ότι όλοι έχουν ίσα δικαιώματα στο ‘Πιο Γρήγορα, Πιο Ψηλά, Πιο Δυνατά’ και αναγκαίο πλέον στους καιρούς μας και το ‘Πιο έντιμα’».
Καταλήγοντας, πρότεινε την Ολυμπιακή Παιδεία, ως μία από τις βασικές επιλογές για την εφαρμογή βιώσιμων στρατηγικών στον αγώνα για την καταπολέμηση της φτώχειας. Και έδωσε μια λύση που μπορεί να χρειάζονται ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους, ωστόσο συνιστά μια ρεαλιστική διέξοδο από το τούνελ: Πρότεινε την αξιοποίηση του αθλητισμού, «όχι μόνο, ως επαγγελματική ενασχόληση και διασκέδαση, αλλά, ως καθημερινή εμπειρία για τα άτομα και τις κοινότητες».