Χρήστος Ζαμπούνης: «Eίχαμε χάσει την αίσθηση του μέτρου»

-Έχεις ζήσει όλη την ακμή και την παρακμή της Μυκόνου, με τις υπερβολές και τον νεοπλουτισμό. Πώς σε έχει επηρεάσει αυτό;

«Από την πρώτη φορά που πήγα αιχμαλωτίστηκα, μαγνητίστηκα από την ομορφιά της Μυκόνου. Υπήρξαν πολλές φάσεις στη σχέση μου με το νησί. Τα πρώτα χρόνια έμενα σε υπνόσακο, όπως όλοι οι νέοι της εποχής μου που αναζητούσαμε την αίσθηση της ελευθερίας.

Στη γενιά της Μεταπολίτευσης υπήρχε μια έκρηξη ελευθεριότητας. Μετά έφυγα στο εσωτερικό και πήγαινα με φίλους μου Γάλλους. Το 1979 που επέστρεψα έζησα την αμήχανη περίοδο, άλλοι την αναφέρουν ως φάση νεοπλουτισμού, εγώ την ονομάζω «περίοδο των δανεικών ονείρων». Ο καθένας πήγαινε στη Μύκονο και ήταν βασιλιάς με διακοποδάνεια, εορτοδάνεια κ.λπ., είτε με άλλους τρόπους. Εκεί ένιωσα αμήχανα.

Λόγω της εκπομπής «prive» που παρουσίαζα αλλά και του περιοδικού «Lifestyle» βρέθηκα στο πρώτο τραπέζι».

-Η εκπομπή και το περιοδικό ήταν βασισμένα στην καλή ζωή. Τι απέγινε όλο αυτό το Lifestyle;

«Είχαμε την επιλογή να παρουσιάζουμε τον παλαιό πλούτο. Δεν τοποθετηθήκαμε με την καινούρια τάξη. Κάναμε ένα είδος αντίστασης και αναδείξαμε ανθρώπους με γούστο, καταγωγή και μια ιστορία. Δεν ταυτιστήκαμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρασυρθήκαμε.

Κάναμε κρατεί, όπως λένε οι ναυτικοί. Όταν ήρθε η οικονομική κρίση και κατάρρευση μπορώ να πω οτι βρήκα μια ισορροπία με τη Μύκονο. Πήγαινα ως επισκέπτης και τη βλέπω πιο ανθρώπινα. Τα χρόνια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 είχαμε χάσει την αίσθηση του μέτρου. Δεν ήξερες ποιος είσαι, μέχρι πού φτάνεις, τι αξίζει και τι θέλεις».

-Είχες χάσει κι εσύ την αίσθηση του μέτρου;

«Έκανα κράτει, αλλά αυτό που έλεγα ήταν «που ζούμε;». Ήταν Πομπηία. Η δύναμη όμως της Μυκόνου -και γι' αυτό στην παρουσίαση του βιβλίου διάλεξα έναν άνθρωπο που αποτελεί Σημαία της, τον Ζάχο Χατζηφωτίου- είναι μια ιστορία που μου διηγήθηκε εκείνος.

Όταν ο Ζάχος πήγε στη Μύκονο για πρώτη φορά με μια παρέα, την Ελένη Βλάχου, τη Μελίνα Μερκούρη και άλλους, το καλοκαίρι του 1940, οι κοπέλες φορούσαν σορτς. Σε όποιο άλλο νησί και αν πήγαιναν, θα τους κυνηγούσαν με τις κλωτσιές. Οι Μυκονιάτες όμως ήταν ανοιχτόμυαλοι και καταδεκτικοί. Υποδέχθηκαν αυτή την παρέα, την αγκάλιασαν και όλοι αυτοί έφεραν άλλες παρέες και έτσι το νησί έγινε αγαπημένος προορισμός.

Δεν είναι τυχαίο που η Μύκονος σήμερα απογειώνεται από μια νέα φουρνιά ανθρώπων που την υιοθετούν και την κάνουν να έχει τόσο μεγάλο ρυθμό ανάπτυξης. Στο βιβλίο υμνώ αυτό το φαινόμενο διότι ως άνθρωπος βλέπω το καλό. Ακόμα και μέσα από τη διαφθορά επικρατεί το καλό στο τέλος».

ΠΗΓΗ: Thema People