Terry Dougas: «Πήγα στην Αμερική χωρίς να ξέρω κανέναν»
Η ζωή του 38χρονου Terry Dougas από το Βόλο θα μπορούσε να είναι σενάριο σαν αυτά που αναζητά με το συνεταίρο του, Πάρι Κασιδόκωστα, για την εταιρεία κινηματογραφικών παραγωγών που δημιούργησαν και έχει το επαναστατικό όνομα Media 1821.
Ο Dougas, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, μιλάει στο People για την απόφαση του να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο.
Πώς ένα νεαρό αγόρι, που μεγαλώνει στο Βόλο τη δεκαετία του 1990, αποφασίζει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο;
«Η πρώτη φορά που μπήκε στο πατρικό μου κάμερα ήταν μία που έφερε ένας θείος μου από τις Σέρρες. Ήμουν γύρω στα 16, όταν έπεισα τους φίλους μου να γυρίσουμε μια ταινία. Σύμφωνα με το σενάριο, εκείνοι θα έκλεβαν το σπίτι μου. Τότε δεν ήξερα να κάνω μοντάζ και τη μια στιγμή τράβαγα τον έναν, μετά σταματούσα, συνέχιζα κινηματογραφώντας τον άλλο. Η αλήθεια είναι πως τα χρόνια που μεγάλωνα στο Βόλο ο κινηματογράφος δεν χωρούσε στα όνειρα των παιδιών. Οι φίλοι και οι συμμαθητές μου ήθελαν να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι. Εκείνη την εποχή το να πεις “θέλω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο” ήταν σαν να έλεγες “θέλω να γίνω αστροναύτης”».
Πώς βρέθηκες τελικά στην «πόλη των αγγέλων» με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα και ελάχιστα λεφτά στην τσέπη;
«Το 1995 πήγα στον Καναδά για να σπουδάσω οικονομικά. Τότε πολλές χολιγουντιανές ταινίες γυρίζονταν στο Βανκούβερ και εγώ σε κάθε ευκαιρία παρακολουθούσα τα γυρίσματα. Ταυτόχρονα με τη σχολή μου έκανα κάποια μαθήματα κινηματογράφου, γιατί μέσα μου ήξερα ότι αυτός ήταν ο δρόμος μου! Έτσι, το 1997 αποφάσισα να πάω στις ΗΠΑ»
Μου δίνεις την εντύπωση ότι έχεις κληρονομήσει το γονίδιο του Οδυσσέα από το ναυτικό πατέρα σου.
«Ίσως έχεις δίκιο. Όταν είπα στους γονείς μου ότι αποφάσισα να πάω στο Λος Άντζελες για να σπουδάσω κινηματογράφο στο UCLA, εκείνοι, δυο απλοί άνθρωποι από το Βόλο, μου είπαν: «Δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που θες να κάνεις, αλλά εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα σου». Ο πατέρας μου έχει ταξιδέψει πολύ και έχει δει πολλούς και διαφορετικούς κόσμους. Όταν πήγα στην Αμερική χωρίς να ξέρω κανέναν, για κάποιους ήταν τρελό. Αλλά, αν δεν είχα ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, θα το μετάνιωνα. Προσπαθώ να ζω χωρίς να μετανιώνω για κάτι που δεν έκανα».