Η Αθήνα γίνεται καλλιτεχνικό σταυροδρόμι χάρη στη Μίνα Παπαθεοδώρου-Βαλυράκη και την Β’ Beth Weldon!
Η Αθήνα γίνεται το καλλιτεχνικό σταυροδρόµι όπου δύο γυναίκες από διαφορετικές χώρες γεφυρώνουν την τέχνη και τη φιλία. ∆ύο εξαιρετικά καταξιωµένες καλλιτέχνιδες, η Ελληνίδα Μίνα Παπαθεοδώρου – Βαλυράκη και η Αµερικανίδα Β’ Beth Weldon συναντιούνται για µια κοινή έκθεση στην Ελλάδα, στον «Εικαστικό Κύκλο», υπό τον τίτλο «Women Bridging Worlds» (Οι γυναίκες γεφυρώνουν τους κόσµους).
Η Μίνα Παπαθεοδώρου-Βαλυράκη αγαπά την κίνηση, την ένταση και το χρώµα. Οι πίνακές της εκφράζουν την οµορφιά της ταχύτητας, της δύναµης και της µετακίνησης. Επιθετικοί και εµπρηστικοί, αποτυπώνουν στον καµβά την παθιασµένη ιδιοσυγκρασία της. Τα έργα της Β’ Beth Weldon, η οποία ζει και εργάζεται στο Φέρχοουπ της Αλαµπάµα, έχουν µια προσωπική αφαιρετική εικαστική γραφή, µε το χρώµα να κυριαρχεί. «Είτε χρησιµοποιώ πινέλο, µαχαίρι ή µολύβι, εισάγω τα στοιχεία των χαρακτηριστικών γραµµών, της ελευθερίας της κίνησης και των πλούσιων χρωµάτων, ώστε να δώσω ζωή τόσο στα θέµατα όσο και στις αφηρηµένες φόρµες µου», έχει πει η ίδια. Με αφορµή αυτή τη συνάντηση, η Μίνα Παπαθεοδώρου-Βαλυράκη µιλά για τη σύνδεση της ζωγραφικής διαδροµής της µε αυτήν της Β’ Beth Weldon, για όσα τη συγκινούν, αλλά και για όσα αποτυπώνουν για την ίδια τα έργα της.
Τι σας συνδέει με την Β’ Beth Weldon;
Μας συνδέει το µουσείο, έχουµε και οι δύο έργα στο Μουσείο ASAMA της Ακαδηµίας των Σπορ στην Αλαµπάµα των ΗΠΑ, και είµαστε και οι δύο µέλη του ∆.Σ. της Art Committee for the United States Sports Academy. Aλλά, πέρα από αυτό, µου αρέσει και η δουλειά της. Oπως και η δική µου δουλειά έχει µια ροπή προς την αφαίρεση, αλλά πάντα µε αντικείµενο, µε τις γέφυρες, τις διασταυρώσεις, έτσι και η δική της δουλειά µοιράζεται το ίδιο λεξιλόγιο. Γιατί κι εγώ είµαι ζωγράφος, αµιγώς, δεν κάνω διακοσµητικά πράγµατα. Γι’ αυτό αποφάσισα να κάνουµε µια κοινή έκθεση. Ξεκινάµε από την Ελλάδα και θα κάνουµε και στην Αµερική.
Για να συνυπάρξεις, χρειάζεται κοινή εικαστική γλώσσα;
∆εν γίνεται να εκθέσεις και να µην υπάρχει κοινό εικαστικό λεξιλόγιο. Η ζωγραφική είναι µια γλώσσα από µόνη της. Επικοινωνείς, δεν χρειάζεται να µιλήσεις.
Τα έργα που εκτίθενται προέρχονται από τη γνωστή θεματική σας;
Εγώ εκθέτω καινούργια έργα, των δύο τελευταίων ετών, από τη θεµατική µε τις γέφυρες και τους γερανούς, αλλά δεν είναι οι παλιοί. Είναι καινούργιες αναζητήσεις, µε άλλες γκάµες, µε ένταση περισσότερη, άλλα χρώµατα. Η B’ Beth εκθέτει τα έργα της µε τις διαγωνίους. Εκθέτω επίσης για πρώτη φορά τα µέταλλα, µε τα οποία έχω κάνει διάφορες συνθέσεις, διάτρητες (αυτές ήταν στο Miami Basel της Joanne Coya). Εντάσσονται κι αυτά σε αυτό που λέω «penetrabilo», διαπερατό. Είναι µια κατασκευή που διαπερνά τον θεατή.
Τα πρόσωπα, οι άνθρωποι, ως ζωγράφο, δεν σας συγκινούν;
Πάρα πολύ και τα έχω δουλέψει τόσο πολύ, που είπα ότι δεν θα ξανακάνω πορτρέτο. Αλλά µε ενδιαφέρει το ανθρώπινο σώµα. Ετσι ξεκίνησα και τα γυµνά και έπειτα τους αθλητές, που είναι και το πιο καίριο που έχω κάνει και έχω πάρει και όλες τις διακρίσεις. Η κίνηση η δική µου βγαίνει και στο έργο. Θέλω να βγω από τα όρια του τελάρου, όπως και ο αθλητής σπάει τα δικά του όρια. Ταυτίζοµαι µε τον αθλητή. Είµαι ένας αθλητής πάνω στο έργο.
Πηγή: Real