Γκρέις Κέλι: Η μυθιστορηματική ζωή μιας από τις πιο όμορφες γυναίκες του Χόλυγουντ
Το όνομα της πριγκίπισσας Γκρέις του Μονακό έχει γίνει σύνθημα για την κομψότητα και το στυλ.
Έχει γίνει το αιώνιο σύμβολο της Χρυσής εποχής του Χόλυγουντ παρά το γεγονός ότι εγκατέλειψε την καριέρα της ως μία από τις κορυφαίες και έγινε πριγκίπισσα.
Η θρυλική της ιδιότητα παραμένει απαράμιλλη και η επιρροή της είναι αέναη: ακτινοβολούσε ηρεμία, ομορφιά και, ναι, χάρη, σε κάθε φωτογραφία.
H κατάρα... των Γκριμάλντι: Από το θάνατο της Grace Kelly ως την εξαφάνιση της Charlene του Μονακό
Ο παραμυθένιος αρραβώνας της με τον πρίγκιπα Ρενιέ ανακοινώθηκε στο Kelly Family Home στη Φιλαδέλφεια στις 5 Ιανουαρίου 1956 και ακολούθησε συνέντευξη Τύπου στο Philadelphia Country Club.
Την επόμενη μέρα, ο πρίγκιπας Ρενιέ και η Γκρέις Κέλι φιλοξένησαν μια εορταστική χοροεσπερίδα στο ξενοδοχείο Waldorf-Astoria στη Νέα Υόρκη, στην οποία παραβρέθηκαν πολλά μέλη της υψηλής κοινωνίας της Νέας Υόρκης. Η ανακοίνωση του αρραβώνα τους ξάφνιασε πολλούς από εκείνους που γνώριζαν την Kelly, καθώς το ζευγάρι γνώριζε ο ένας τον άλλον για σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα – αλλά ήταν μεγάλη είδηση, που κυκλοφόρησε στην πρώτη σελίδα των New York Times. Το ζευγάρι παντρεύτηκε λίγο αργότερα, στις 18 Απριλίου, και απέκτησε τρία παιδιά πριν από τον τραγικό θάνατό της.
Εκείνη τη μοιραία μέρα της 14ης Σεπτεμβρίου 1982, η πριγκίπισσα Γκρέις έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου της, το οποίο ξέφυγε από έναν ορεινό δρόμο στην Κυανή Ακτή. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο του Μονακό και υπέστη ήπια εγκεφαλική αιμορραγία, αλλά πέθανε το επόμενο βράδυ αφού ο σύζυγός της, πρίγκιπας Ρενιέ Γ', έδωσε εντολή στους γιατρούς να της κλείσουν το στήριγμα ζωής. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια παγκόσμια έκρηξη θλίψης για την πρώην θρύλο της οθόνης και διάσημη ομορφιά που αργότερα θάφτηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου, στο Μονακό.
Ο θάνατος της πριγκίπισσας Γκρέις έγινε ακόμη πιο τραγικός από το γεγονός ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί και να θεωρηθεί σαν μια σκληρή ανατροπή της μοίρας. Δεν είχε κρύψει την αποστροφή της για την οδήγηση. Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, επέμεινε να μπει πίσω από το τιμόνι του αγαπημένου της αυτοκινήτου – ενός Range Rover 3500 του 1971 – για να οδηγήσει την αγαπημένη της κόρη, πριγκίπισσα Στεφανί, στον σιδηροδρομικό σταθμό. Η πριγκίπισσα Γκρέις είπε στον σοφέρ ότι θα οδηγούσε απρόθυμα, καθώς δεν υπήρχε χώρος για όλους με το πίσω κάθισμα γεμάτο αποσκευές και ρούχα, καθώς η Στεφάνι έφευγε για το σχολείο.
Η πριγκίπισσα Stéphanie, η οποία ήταν 17 ετών, επέζησε αφού κατάφερε να ξεφύγει από τα συντρίμμια. Κατέληξε με σπασμένους σπονδύλους. Ο πρίγκιπας Ρενιέ, ο οποίος δεν ξαναπαντρεύτηκε, θάφτηκε δίπλα της όταν πέθανε το 2005. Λέγεται ότι ο βασιλιάς δεν είχε ποτέ ξεπεράσει πλήρως το θάνατο της συζύγου του.
Κινηματογραφική καριέρα
Από την παιδική της ηλικία η Κέλλυ ονειρευόταν να κάνει καριέρα στο θέατρο. Ήδη στα 12 της χρόνια, είχε εμφανιστεί στον πρωταγωνιστικό ρόλο του θεατρικού έργου Don't Feed the Animals που ανέβασε η τοπική θεατρική ομάδα. Στα 18 της δεν κατάφερε να μπει στο Κολλέγιο Μπέννινγκτον, λόγω των χαμηλών της βαθμών στα μαθηματικά, κάτι που την ώθησε στο να ακολουθήσει το όνειρό της να γίνει ηθοποιός. Κατά συνέπεια, απαγγέλοντας ένα μονόλογο από το θεατρική παράσταση The Torch-Bearers, που είχε συγγράψει ο θείος της Τζορτζ, κατάφερε να μπει στην Αμερικανική ακαδημία των δραματικών τεχνών. Η Κέλλυ δούλεψε ως μοντέλο για να συντηρήσει τις σπουδές της και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϋ στο πλευρό του Ρέυμοντ Μάσσεϋ στο θεατρικό του Στρίντμπεργκ, Ο Πατέρας.
Μετά την αποφοίτησή της το 1948, ο σκηνοθέτης Ντέλμπερτ Μαν την προσέλαβε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του Σίνκλαιρ Λιούις Μπέθελ Μέρριντεϋ. Η επιτυχία αυτής της παραγωγής για την τηλεόραση, που μόλις είχε αρχίσει να μπαίνει πλέον στη ζωή των Αμερικανών, την οδήγησε στον πρώτο κινηματογραφικό της ρόλο στην ταινία Δεκατέσσερεις ώρες αγωνίας (Fourteen Hours, 1951). Ο ρόλος αυτός ήταν μικρός και η Γκρέις πέρασε απαρατήρητη, με αποτέλεσμα να μην έχει άλλες προσφορές για κινηματογραφικούς ρόλους για κάμποσο καιρό. Ένα χρόνο αργότερα, επικοινώνησε μαζί της ο παραγωγός και αργότερα σκηνοθέτης Στάνλεϋ Κρέιμερ, ο οποίος της προσέφερε ένα ρόλο στο πλάι του Γκάρυ Κούπερ στην ταινία Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές (High Noon, 1952), που επρόκειτο να σκηνοθετήσει ο Φρεντ Τσίννεμαν. Η ταινία είχε μεγάλη επιτυχία και της χάρισε μεγάλη δημοτικότητα.
Επόμενός της στόχος ήταν η οντισιόν για την ταινία του Τζον Φορντ, Μογκάμπο, όπου θα πρωταγωνιστούσε πλάι στον Κλαρκ Γκέιμπλ και την Έιβα Γκάρντνερ. Η Τζην Τίρνεϋ που είχε προσληφθεί αρχικά, αποφάσισε να αφήσει το ρόλο λόγω της ψυχολογικής αστάθειας που την ταλαιπωρούσε εκείνη την περίοδο. Η οντισιόν της Κέλλυ ήταν επιτυχημένη και ο ρόλος ήταν δικός της. Δυο μήνες αργότερα το συνεργείο και οι συντελεστές της ταινίας βρέθηκαν στη Ναϊρόμπι της Κένυα για να ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Το γεγονός ότι η ταινία γυριζόταν στην Αφρική αποτέλεσε τότε μεγάλο δέλεαρ για την Γκρέις. Η ταινία προβλήθηκε το 1953 και η Κέλλυ που είχε πλέον γίνει σταρ προτάθηκε για Όσκαρ Β΄ γυναικείου ρόλου. Η επιτυχία ακολούθησε όταν το 1954 πρωταγωνίστησε στη μεταφορά του θεατρικού του Φρέντρικ Νοτ Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως (Dial M for Murder, 1954) με σκηνοθέτη τον Άλφρεντ Χίτσκοκ. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο Χίτσκοκ επέμενε να της μιλάει συνέχεια για την επόμενή του ταινία με τίτλο Σιωπηλός Μάρτυς (Rear Window), εντυπωσιάζοντάς την σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αρνηθεί την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει στο πλευρό του Μάρλον Μπράντο στην ταινία του Ελία Καζάν Το λιμάνι της αγωνίας (On The Waterfront, 1954). Ο Χίτσκοκ προσέλαβε την Κέλλυ για το Σιωπηλός Μάρτυς και η Εύα Μαρί Σαιντ ερμήνευσε το ρόλο της Ήντι στο πλευρό του Μπράντο. Ο Τζέημς Στιούαρτ, συμπρωταγωνιστής της στην ταινία Σιωπηλός Μάρτυς, ενθουσιάστηκε με την ερμηνεία της. Το φιλμ έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 1954 και η Κέλλυ έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Κατά τη διάρκεια του 1954 γύρισε άλλες δυο ταινίες, και τις δυο με συμπρωταγωνιστή τον Γουίλιαμ Χόλντεν. Η πρώτη ήταν το Οι γέφυρες του Τόκο-Ρι (The Bridges at Toko-Ri) και η δεύτερη ήταν Η χωριατοπούλα (The Country Girl), βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό δράμα του Κλίφφορντ Όντετς. Εκτός από τον Χόλντεν, στην ταινία πρωταγωνιστούσε και ο Μπινγκ Κρόσμπυ στο ρόλο του αλκοολικού της συζύγου. Η Κέλλυ δεν ήταν η πρώτη επιλογή για το ρόλο. Πρώτη επιλογή ήταν η Τζέννιφερ Τζόουνς, που αναγκάστηκε όμως να τον απορρίψει, επειδή λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα διαπίστωσε ότι ήταν έγκυος. Η Metro-Goldwyn-Mayer που έπρεπε να τη δανείσει στην εταιρεία Paramount δεν της επέτρεπε να αναλάβει το ρόλο. Όταν όμως η Κέλλυ απείλησε να μαζέψει τα πράγματά της και να σπάσει το συμβόλαιό της με την εταιρεία, της επέτρεψαν να λάβει μέρος στην ταινία.
Όσκαρ και αριστοκρατία
Η ερμηνεία της στη Χωριατοπούλα έλαβε τις καλύτερες κριτικές και η Κέλλυ θεωρούταν το φαβορί για το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου το 1954. Η πιο κοντινή της αντίπαλος για το βραβείο ήταν η Τζούντυ Γκάρλαντ, που είχε κάνει επιτυχημένη επανεμφάνιση την ίδια χρονιά με το Ένα αστέρι γεννιέται (A star is born), και πολλοί άλλοι τότε υποστήριζαν ότι θα έπρεπε αυτή να κερδίσει το χρυσό αγαλματίδιο. Τα σκανδαλοθηρικά περιοδικά ανέφεραν κόντρα μεταξύ των δυο σταρ. Τη βραδιά της απονομής η Γκάρλαντ βρισκόταν στο νοσοκομείο έχοντας μόλις γεννήσει το γιο της Τζόσεφ και δίπλα της υπήρχαν κάμερες, ώστε σε περίπτωση που κέρδιζε το βραβείο να μπορούσε να βγάλει ευχαριστήριο λόγο από το νοσοκομείο. Νικήτρια όμως αναδείχτηκε η Κέλλυ, κάτι που η Γκάρλαντ δεν ξέχασε ποτέ.
Τα επόμενα δυο χρόνια γύρισε άλλες τρεις ταινίες, εκ των οποίων η πρώτη ήταν η τρίτη και τελευταία της συνεργασία με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ στην ταινία Το Κυνήγι του Κλέφτη (To Catch A Thief, 1955), όπου σαγηνεύει με τη γοητεία της τον μικροαπατεώνα Κάρυ Γκραντ στο ηλιόλουστο Μόντε Κάρλο. Την ίδια χρονιά στο Φεστιβάλ των Καννών γνώρισε τον Ρενιέ Γ΄ του Μονακό, με τον οποίον κράτησε για μήνες επικοινωνία. Επιστρέφοντας στη Αμερική γύρισε την ταινία Ο κύκνος (The Swan, 1956) όπου πλάι στον Άλεκ Γκίννες υποδύθηκε μια πριγκίπισσα. Η ταινία ήταν προφητική και η ζωή της μιμήθηκε την τέχνη, καθώς ο Ρενιέ μετά το τέλος των γυρισμάτων τη ζήτησε σε γάμο. Η εταιρεία παραγωγής της ταινίας καθυστέρησε την κυκλοφορία της μέχρι την ημέρα του γάμου της Κέλλυ με τον Ρενιέ. Στο μεταξύ είχε προβληθεί και η πρoτελευταία της ταινία το Υψηλή κοινωνία (High Society, 1956) που αποτέλεσε ριμέικ της ταινίας του 1940, Κοινωνικά σκάνδαλα (The Philadelphia Story). Στην ταινία αυτή, συμπρωταγωνιστούσε με τον Φρανκ Σινάτρα, τον Μπινγκ Κρόσμπυ και τον Λούις Άρμστρονγκ.
Πηγή tatler.com