Μυταρά: «Ξέρεις τι θα πει να είσαι μικρό κορίτσι και να βλέπεις να πεθαίνουν στην πόρτα σου;»

Για τα παιδικά της χρόνια αναφέρει: «Η περίοδος της Κατοχής ήταν πάρα πολύ σκληρή. Υποφέραμε πάρα πολύ στην Αθήνα. Ξέρεις τι θα πει να είσαι μικρό κορίτσι και να βλέπεις ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα στην πόρτα σου; Αυτά, όμως, με έκαναν πιο δυνατή, πιο ψύχραιμη. Αυτές οι εικόνες βγήκαν και στα έργα μου μετά. Τα έργα μου χαρακτηρίζονται από μια μελαγχολία αλλά και από το συναίσθημα της μοναξιάς. Αυτό το αισθανόμουνα ακόμα και όταν ήμουν με τον Μίμη. Όμως το διοχέτευα στη ζωγραφική μου. Αν αυτό το συναίσθημα δεν το βγάλεις κάπου, μπορεί να σε σκοτώσει».

Το Ζουζού πώς προέκυψε; «Τη μητέρα μου τη θαύμαζα, πίστευα πολύ σε εκείνη. Με τον μπαμπά μου είχα πιο τρυφερή σχέση. Με έπαιρνε αγκαλιά συνέχεια, με έβαζε στο κρεβάτι μου, μου έλεγε “καληνύχτα Ζούμπερο”. Το Ζουζού μου το κόλλησαν γιατί ήμουν το κορίτσι μετά από τρία αγόρια και με έβλεπαν όλοι σαν το μπιμπελό τους. Κι έτσι μου έμεινε το Ζουζού, ενώ το όνομα μου, Χαρίκλεια, μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν μπορώ να πω ότι είχα αδυναμία στον πατέρα μου. Αδυναμία έχω μόνο όταν ερωτεύομαι. Εκεί την πατάω. Ο Μυταράς ήταν φαινομενικά πολύ κοινωνικός. Έβγαινε, είχε φίλους, χιούμορ, όμως κατά βάθος ήταν κι εκείνος μοναχικός. Σε εμένα βρήκε τη μάνα, τη φίλη, τη σύντροφο, τον άνθρωπο που τον νοιάστηκε πραγματικά. Τον φλέρταραν πολύ τα κορίτσια στη σχολή. Το έβρισκα φυσικό να θέλουν να είναι με τον δάσκαλό τους. Εκείνος, όμως, ήταν αφοσιωμένος στην οικογένειά του. Στο παιδί του τον Αριστείδη. Στη Ζουζού του. Δεν θυμάμαι δύσκολες στιγμές με τον Μυταρά. Η ζωή μας ήταν καλή».

Ο χρόνος που περνά «δεν με φοβίζει καθόλου. Είμαι συμφιλιωμένη μαζί του. Δεν ένιωθα ποτέ πολύ ωραία γυναίκα για να με απασχολούν οι αλλαγές που φέρνει ο χρόνος. Ούτε με ενδιέφερε ποτέ η εξωτερική μου εμφάνιση. Ήθελα να είμαι ο άνθρωπος που πίστευα ότι πρέπει να είμαι. Τίποτε άλλο».

Πηγή Gala