Ελένη Ψυχούλη: «Επειδή έχω το αίσθημα του πνιγμού και βαριέμαι πολύ εύκολα μου είναι εύκολο να αλλάζω»

«Η ζωή στο Παρίσι ήταν μεγάλος σταθμός. ∆ούλεψα 16 χρόνια στην τέχνη πολύ σκληρά, έκανα δημόσιες σχέσεις στον γλύπτη Τάκη και αργότερα σε νέους καλλιτέχνες. Εκεί έμαθα την υπευθυνότητα και πως τίποτα δεν γίνεται χωρίς ολοκληρωτική αφοσίωση. Οταν θέλεις να πετύχεις κάτι, η προσωπική ζωή έρχεται σε δεύτερη και Τρίτη μοίρα. Και το ακολουθώ για πάντα. Ο δεύτερος σταθμός ήταν η γέννηση του γιου μου, Γιώργου, στα 31 μου. Το παιδί μού απομυθοποίησε όλα όσα ήξερα για τη μητρότητα και έμαθα ότι είναι μια πολύ προσωπική ιστορία. Οι μανάδες θεωρούν ότι αυτές μαθαίνουν στα παιδιά τους. Εγώ αντίθετα πιστεύω ότι ο γιος μου με έκανε υπεύθυνο άνθρωπο και πως τελικά ένα παιδί ισούται με μία συνεχή ψυχανάλυση. Του χρωστάω, δεν μου χρωστάει. Τρίτος σταθμός είναι όλα τα μεγάλα επαγγελματικά επιτεύγματα. Την πρώτη μέρα που άνοιξε το εστιατόριο «Βee», το «Πιρουνάκι» στον Βόλο, όταν είδα έτοιμο το πρώτο είδος προικός, το πρώτο κείμενό μου τυπωμένο στο «Symbol». Από την άλλη, η τηλεόραση δεν μου προκάλεσε την ίδια συγκίνηση» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
- Πώς αποφάσισες να επιστρέψεις στην Ελλάδα;
«Περνούσα καλύτερα στην Ελλάδα. Είχαν τελειώσει τα 80s, τα πάρτι στο Παρίσι και είχε έρθει η πρώτη οικονομική κρίση. Η ζωή άρχισε να γίνεται θλιβερή. Έτσι, μια μέρα επέστρεψα στην Ελλάδα χωρίς καν να πάρω τα πράγματά μου. ∆ούλεψα με νέους καλλιτέχνες, αλλά σύντομα έκλεισε κι αυτός ο κύκλος. ∆εν μπορώ να κάνω ένα επάγγελμα μέχρι να πεθάνω. Αν κάποιος μου πει κάτι τέτοιο, θα πεθάνω τώρα. Θέλω να ξέρω ότι πάντα ζω σε μια ανοιχτή πόρτα. Στον διάδρομο του σπιτιού μου έχω πάντα μια βαλίτσα. ∆εν τη βολεύω γιατί είναι ψυχολογικό. Αν μου κρύψεις τη βαλίτσα, θα πάθω πανικό. Θέλω να τη βλέπω, τάχα μου ότι θα πάω κάπου. Και ας μην πηγαίνω. Με την οικονομική κρίση η βαλίτσα ήταν εκεί για τρία χρόνια ενώ δεν μπορούσα να πάω πουθενά.»
- ∆εν σε φοβίζει το ρίσκο;
«Μόνο το ρίσκο αγαπώ. Επειδή έχω το αίσθημα του πνιγμού και βαριέμαι πολύ εύκολα μου είναι εύκολο να αλλάζω. Αλλά έχει δυσκολίες. Μέσα στη δίνη των αλλαγών πληρώνεις ένα τεράστιο τίμημα: χάνεις ανθρώπους γιατί δεν μπορούν να σε ακολουθήσουν όλοι. Έχω χάσει φιλίες και σχέσεις επειδή δεν μπορούσα να τους αφιερώσω χρόνο»