Μαρία Εκμεκτσίογλου: «Ανακαλύψαμε κρυμμένους θησαυρούς»
Η Μαρία Εκμεκτσίογλου κάνει ένα γαστρονομικό οδοιπορικό στην ανεξερεύνητη για το ελληνικό κοινό, Ανατολή.
«Θέλαμε αυτή την φορά να μπούμε στα βάθη της Ανατολής, να δείξουμε σημεία, χωριά , πόλεις που είναι άγνωστα στο πλατύ κοινό να δείξουμε ότι είναι τόποι στους οποίους μπορεί να έρθει ο Έλληνας και να απολαύσει την τοποθεσία, να γνωρίσει τις πατρίδες, να γευτεί το φαγητό, να δει χρώματα αρώματα και γεύσεις» είπε στο Πρώτο Θέμα.
Και συνέχισε: «Και όλα αυτά με μια πολύ μεγάλη νοσταλγία για τις πόλεις της Ανατολής όπου είχαν ζήσει και ζουν ακόμα Έλληνες. Στον Πόντο μέχρι και σήμερα βρήκαμε ανθρώπους που μας μίλησαν ελληνικά , στην Καππαδοκία υπάρχει μια πολύ μικρή κοινότητα Ελλήνων- αποτελούμενη από νεοφερμένους και παλιούς. Για να μην πω για την Σμύρνη και τα περίχωρα όπου υπάρχουν πάρα πολλοί Κρητικοί, ενώ πλέον έχουν έρθει και Έλληνες που έχουν φτιάξει το σπιτικό τους και τις δουλειές τους και ζουν εδώ. Ξεκινάμε από την Κωνσταντινούπολη, θα περάσουμε τον Βόσπορο και μετά θα συνεχίσουμε προς τη Σμύρνη. θα πάμε στα Αλάτσατα τα αγαπημένα, στη Φώκαια, θα περάσουμε από το Αϊβαλί, αλλά δεν θα μείνουμε πολύ γιατί στα γυρίσματα μας έπιασαν βροχές, θα συνεχίσουμε προς την Εφεσο. Μάλιστα με ειδικές άδειες που καταφέραμε να πάρουμε μπορέσαμε και κάναμε γυρίσματα και αποτυπώσαμε στον φακό πολλές ομορφιές της Εφέσου. Θα πάμε στο Μαρντίν, όπου υπάρχει ένα υπέροχο μοναστήρι και ωραίες εκκλησίες οι οποίες λειτουργούν ακόμη. Είναι πραγματικά συγκινητικό να βρίσκεις εκκλησία στα βάθη της Ανατολής. Πήγαμε στο Χαλφέτι, ένα μέρος ονειρεμένο, όπου νομίζεις ότι μπαίνεις σε ένα παραμύθι, στο τούνελ του χρόνου. Όπως και στο Χάραμ. Είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά στις "Χίλιες και μία νύχτες". Με σπίτια που νομίζεις ότι όντως έχουν βγει από το χρονοντούλαπο. Λένε πως παρόμοιες κατοικίες μπορείς να συναντήσεις μόνο στην Αλάσκα και σ'ένα χωριό στη Σικελία. Παντού ανακαλύψαμε κρυμμένους θησαυρούς. Το αποκορύφωμα βέβαια του ταξιδιού είναι η Παναγία Σουμελά. Είμαι τρεις μέρες εδώ στην Τραπεζούντα και ακόμη δεν έχουμε συνέλθει -κι εγώ κι η υπόλοιπη ομάδα- από αυτό που συναντήσαμε στο βουνό επάνω, στο μοναστήρι. Είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσει κάθε Ελληνας. Μόνο η λέξη δέος μπορεί να αποδώσει αυτό που ζήσαμε».