Γιατί έμεινε άφωνος ο Καλλίδης όταν είδε την «Πολίτικη Κουζίνα»;

«Η σχέση μου με την κουζίνα αρχίζει από τότε που ήμουν μικρός. Δεν τα θυμάμαι, αλλά τα έμαθα αργότερα από τις ιστορίες των μεγαλύτερων της οικογένειας. Από τα πρώτα πράγματα που έλεγα ήταν πως ήθελα να γίνω μάγειρας. Η ιστορία μου θυμίζει την «Πολιτική κουζίνα». Όταν είχα δει την ταινία, είχα μείνει άφωνος, γιατί και εγώ κλειδωνόμουν τα βράδια στην κουζίνα και μαγείρευα ,όταν μπορεί να φτιάξει ένα 8χρονο παιδί. Μου άρεσε πολύ να μαγειρεύω, το ήξερα από πολύ νωρίς» τόνισε στο TV Έθνος.

-Εχεις καταλάβει από που πηγάζει η αγάπη σου για τη μαγειρική;

«Στην οικογένεια μου, στο σόι μου, μαγειρεύουν όλοι πολύ καλά. Είναι μια ευλογία. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που είχε δυο-τρία φαγητά στο τραπέζι. Οι γονείς μου έζησαν για 2Ο χρόνια στο εξωτερικό και έτσι είχα πολλές και διαφορετικές επιρροές. Το σπίτι μας ήταν ένα χωνευτήρι. Τη μία μέρα μπορεί να είχαμε φακές, την επομένη ένα γερμανικό πιάτο και έπειτα παστίτσιο και μετά ένα μαροκάνικο φαγητό. Μεγάλωσα σε μια κουζίνα που μύριζε όμορφα. Δεν ξέρω γιατί, δεν μπορώ να το αιτιολογήσω, αλλά πάντα ήθελα να γίνω μάγειρας»

-Υπάρχει μια μυρωδιά που σου θυμίζει το πατρικό σου;

«Νομίζω, τα ψητά ψάρια στα ,κάρβουνα. Ο πατέρας μου είναι καλός ψαράς και ψήνουν ψάρια συνέχεια. Και η μυρωδιά της φρεσκοψημένης πίτας. Η μητέρα μου -κάνει ωραίες πίτες, οπότε, όταν μυρίζω πίτα, θυμάμαι πάντα τη μητέρα μου. Και επίσης ο τραχανάς.»

-Η γεύση έχει μνήμη;

«Η γεύση έχει μόνο μνήμη. Εγώ δαγκώνω ένα κομμάτι πίτα και είμαι ξανά οκτώ χρόνων και κάθομαι στο γραφείο μου και διαβάζω τα μαθήματα μου, έχοντας δίπλα μου μια αχνιστή πίτα. Το δεύτερο παράδειγμα που έχω στο μυαλό μου αφορά σε μια γνωστή μου. Μόλις είχα ανοίξει το «Ανετον», το 2005, στο Μαρούσι. Κάποια στιγμή σέρβιρα μια βελουτέ τραχανά με μους φέτα - κάτι πρωτοποριακό για την εποχή που όλοι οι νέοι μάγειρες ασχολούμασταν με το πώς θα κάνουμε τη γιαγιά ελληνική κουζίνα Ευρωπαία. Τότε ήρθε η γνωστή μου στην κουζίνα κλαίγοντας και μου είπε πως θα έδινε τα πάντα για να ζούσε η μητέρα της μία ημέρα ακόμα για να της φτιάξει τραχανά. Είναι κάτι που με έχει συγκλονίσει και από τότε το κουβαλάω στις συναισθηματικές μου αποσκευές. Με πιάνεις σε μια περίοδο που ετοιμάζω το νέο μου βιβλίο με μητέρες από όλη την Ελλάδα φωτογραφημένες στην ατημέλητη κουζίνα τους και έχω γράψει στον πρόλογο για τη μνήμη της γεύσης. Γεύσεις που με γυρνούν και θυμάμαι τα ρούχα που φορούσε η μητέρα μου και πώς μύριζαν τα χέρια της. Μου ακουμπούν την καρδιά.»

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 4 PHOTOS