Άνταμ Κοντοβάς: «Έχω θυσιάσει πάρα πολλά για τη μαγειρική»

Οι τρεις σεφ-κριτές, Άγγελος Λάντος, Βασίλης Μουρατίδης και Άνταμ Κοντοβάς, δοκιμάζουν στα… τυφλά, ηγούνται των ομάδων τους και καταθέτουν διαφορετικής φιλοσοφίας μαγειρικές προτάσεις.

Ο Άνταμ Κοντοβάς μίλησε για το πώς ξεκίνησε να ασχολείται με τη μαγειρική και τι θυσίες που έχει κάνει για τη δουλειά του

Τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει κανείς για να ασχοληθεί με τη μαγειρική;

Πρέπει να έχεις πάρα πολλή υπομονή. Αναλόγως και σε τι επίπεδο θες να φτάσεις, σε όποιο πιο δύσκολη κουζίνα επιλέξεις, θα πρέπει να έχεις πείσμα και έναν καλό χαρακτήρα. Εγώ θα πω πως ο χαρακτήρας μετράει πιο πολύ από τα πάντα, γιατί ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος. Τώρα εμείς που έχουμε μια προβολή είναι ένα μπόνους. Για να φτάσουμε εδώ, όμως εγώ δέ­κα χρόνια δεν είχα ζωή. Δεν ήξερα τι σημαίνει βγαίνω έξω με τους φίλους μου. Ξεχνάς τα πά­ντα. Πρέπει να γίνει ζωή σου αυτό το πράγμα.

Θυσιάσατε κάτι την προσωπική σας ζωή;

Έχω θυσιάσει πάρα πολλά για τη μαγειρική, γιατί είχα και έχω μια έντονη επαφή με αυτό το επάγγελμα. Εχω θυσιάσει την υγεία μου, την προσωπική μου ζωή, τις σχέσεις μου με φίλους, με συντρόφους. Δεν το μετανιώνω, όμως, γιατί το ήθελα. Ηταν επιλογή μου. Οταν οι φίλοι μου έβγαιναν έξω και γλεντούσαν, εγώ "ήμουν σε μια τρύπα στην Ιρλανδία και δούλευα 16 ώρες την ημέρα, στο πουθενά.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυ­τό το επάγγελμα;

Ήταν λίγο τυχαίο. Είχα μια περίεργη παιδική ηλικία και αναγκάστηκα να μαγειρεύω από μι­κρός στο σπίτι, γιατί είχαν χωρίσει οι γονείς μου και τα αδέλφια μου ήταν πιο μεγάλα και δού­λευαν. Έπειτα ξεκίνησα να δουλεύω στο Μο­ναστηράκι, όπου είχα έναν φίλο που πήγε για μάγειρας και με επηρέασε κάπως να πάω κι εγώ. Μετά πήγα σε μια σχολή. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί, όταν πήγα, ένιωσα ότι ήταν για μέ­να αυτό το πράγμα. Ότι έχω γεννηθεί γι' αυτή τη δουλειά.··Αισθάνομαι πολύ τυχερός, επει­δή ακόμη και τώρα, 11 χρόνια μετά, νιώθω την' ίδια φωτιά και ίσως περισσότερη. Δεν τη βλέ­πω σαν δουλειά τη μαγειρική: Είναι η ζωή μου. Ξυπνάω, πάω στη δουλειά, σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω, μιλάω με τον ψαρά, είναι η καθη­μερινότητα μου. Είναι μεγάλη τύχη να το νιώ­θεις αυτό.

Θυμάστε το πιο ωραίο κομπλιμέντο που έχετε ακούσει για κάποιο πιάτο σας; Ναι. Όταν δούλευα στη Σαντορίνη, ήρθαν δύο Αμερικανοί, που ήταν πολύ κοσμογυρισμένοι, οι οποίοι είχαν γυρίσει από ένα τουρ εστιατο­ρίων που έκαναν στην Αμερική. Είχαν πάει σε δύο εστιατόρια με τρία αστέρια, πάρα πολύ γνωστά, και μου είπαν ότι το φαγητό που έφαγαν σήμερα ήταν στο ίδιο, επίπεδο με αυ­τό που έφαγαν εκεί. Ήταν πολύ συγκινητικό για μένα να σ' το λέει αυτό κάποιος που ξέρει”

Πηγή mytv