Ανδριόπουλος: Δεν με ενδιαφέρει να γίνω πλούσιος, αλλά θέλω να ζω με αξιοπρέπεια από τη δουλειά μου

Τον πρωτοείδαμε στη σειρά «Η Επιστροφή», ακολούθησε το «Κόκκινο Ποτάμι» και τώρα ο Αγγελος το παίζει σε διπλό τηλεοπτικό ταμπλό: και στις «Αγριες Μέλισσες» και στον «Αγιο Παΐσιο: από τα Φάρασα στον Ουρανό».

Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

Είχα καλλιτεχνικές τάσεις από μικρός, αλλά δεν είχα προσδιορίσει τι ακριβώς μου αρέσει. Βλέποντας ταινίες -έχω δει αρκετές και μπορώ να σου πω ότι αγαπάω κάθε είδος- σιγά-σιγά, γύρω στα 15- 16, άρχισα να ανακαλύπτω ότι μου αρέσει αυτό το παιχνίδι, να παίζω ρόλους δηλαδή. Από τον μπακάλη της γειτονιάς μέχρι να μιμούμαι έναν συγχωριανό του πατέρα μου. Μου έδινε ικανοποίηση να βλέπω τους άλλους να γελάνε με τις μιμήσεις μου. Γύρω στα 24, λοιπόν, όταν είχα τελειώσει τη Νοσηλευτική και σκεφτόμουν να έρθω στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις σε Δραματική, μια φίλη μου είπε «άνοιξε Σχολή στο ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας, δεν πας;». Και λέω «ας πάω». Και πήγα. Και μπήκα.

Οι γονείς σου πώς το πήραν;

Ο πρώτος άνθρωπος που το έμαθε ήταν η συγχωρεμένη η γιαγιά μου. Τελευταία στιγμή το είπα στη μάνα μου και ο πατέρας μου το έμαθε αργότερα, όταν είχα μπει στη Δραματική. Δεν το δέχτηκε εύκολα. Τον πρώτο χρόνο που ήμουν στη Σχολή, δεν μιλάγαμε σχεδόν καθόλου ενώ μέναμε στο ίδιο σπίτι. Δεν του άρεσε. Αλλα μυαλά... Ενας άνθρωπος που έχει φύγει από το χωριό του 12 χρόνων για να έρθει στην Πάτρα και να δουλέψει ως αλουμινάς καταλαβαίνεις σε τι συνθήκες έχει ζήσει. Με τον καιρό κατάλαβε ότι αυτό που κάνω μου αρέσει και ότι το κάνω σοβαρά και είδε ότι αυτά τα τέσσερα χρόνια των σπουδών μου εγώ ωρίμαζα. Οταν μπήκα στη σχολή ήμουν στον κόσμο μου. Δεν καταλάβαινα τι έκανα, το έβλεπα επιφανειακά. Προς το τρίτο έτος άλλαξα στροφές και άρχισα να συνειδητοποιώ κάποια πράγματα και πάνω στη δουλειά και υποκριτικά και σε σχέση με τους καθηγητές μου. Και νομίζω ότι αυτό σιγά-σιγά άρχισε να βγαίνει και στην προσωπική μου ζωή και στις σχέσεις μου, και κυρίως στη σχέση με τον πατέρα μου. Νομίζω ότι τότε κέρδισα τον σεβασμό του.

Πώς τα έβγαλες μόνος σου πέρα όταν, ήρθες στη μεγάλη πόλη;

Οταν ανέβηκα στην Αθήνα, δούλεψα ως βοηθός σκηνοθέτη στον καθηγητή μου, το Θοδωρή Αμπαζή, που ήταν και ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής της σχολής στην Πάτρα. Παράλληλα μου ζήτησαν να περάσω ακρόαση για την τηλεοπτική σειρά «Επιστροφή» σε έναν μικρό ρόλο, και κάπως έτσι ξεκίνησα. Μετά ήρθε και το θέατρο και το ένα έφερε το άλλο. Είναι καν τι θέλεις βέβαια. Αν έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου ότι θέλεις τα κάνεις αυτή τη δουλειά, δεν σε ενδιαφέρει κάτι άλλο. Τον πρώτο χρόνο για να ζήσω έκανα και δεύτερη δουλειά, αλλά ο στόχος μου ήταν πάντα η υποκριτική. Εχω δουλέψει μπουφετζής, σερβιτόρος, τέτοιες δουλειές.

Δεν τη φοβάσαι τη δουλειά.

Οχι, δεν μπορώ να φοβηθώ τη δουλειά, γιατί σκέφτομαι τον πατέρα μου που ως ελεύθερος επαγγελματίας δούλεψε όλη του τη ζωή για να μπορεί να συντηρεί την οικογένεια του. Δεν μπορώ εγώ μετά να βγω στη ζωή με μισή καρδιά και να πω ε, ας κάνω τώρα κι εγώ μια δουλίτσα ίσα που να ζω. Το σημαντικό είναι ότι πλέον ζω από την υποκριτική και έχω κάνει και συνεργασίες που μου αρέσουν και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω πλούσιος, αλλά θέλω να ζω με αξιοπρέπεια μέσα από τη δουλειά μου. Δεν έφυγα από την Πάτρα για να έρθω στην Αθήνα και να φυτοζωώ. Είχα πει ότι αν στα πέντε χρόνια που θα είμαι εδώ δεν πετύχω κάποια πράγματα, θα γυρίσω πίσω. Οχι γιατί φοβάμαι να προχωρήσω ή ότι δεν έχω πίστη στο όνειρο μου, αλλά γιατί κάποια στιγμή πρέπει να ζήσω σαν άνθρωπος, να απολαμβάνω τη ζωή μου, τις σχέσεις μου, τους φίλους μου. Δεν μου αρέσει η μιζέρια.

Πηγή:Gala