Τζίνα Αλιμόνου: «Νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι, ή ίσως κανείς δεν έχει ζήσει ποτέ από το θέατρο»
Η απουσία από τη θεατρική σκηνή προκαλεί δέος σε μια ηθοποιό που επιστρέφει στο φως των προβολέων; Έχει περισσότερο άγχος, ανασφάλεια, τρακ;
Τελικά, πώς φαίνεται ο κόσμος από το... ύψος του «Έκτου πατώματος»; «Τίποτα απ' όλα αυτά. Το μόνο που νιώθω είναι ο ενθουσιασμός της συμμετοχής σε μια μαγική παράσταση - και φυσικά η ευτυχία του να βρίσκομαι ξανά στο στοιχείο μου να ασκώ την τέχνη της ηθοποιού, αυτό που πάντα ήθελα να κάνω», λέει η Τζίνα Αλιμόνου σε συνέντευξή της στο Θέμα.
Τι απαντά στην ερώτηση που της θέσανε για το αν έχει ανάγκη μια κυρία Βαρδινογιάννη να μοχθεί πάνω στο σανίδι για να διασκεδάσει το θεατρικό κοινό; «Εάν θέσουμε το ζήτημα σε επίπεδο ανάγκης τότε δεν ξέρω ποιος από τον 15μελή θίασο του "'Έκτου πατώματος" μπορεί να βιοποριστεί αποκλειστικά από την αμοιβή του γι' αυτή την παράσταση. Παίζουμε στο "Εκτο πάτωμα" διότι αγαπάμε το θέατρο και επιπλέον έχουμε παθιαστεί με το συγκεκριμένο έργο. Νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι, ή ίσως κανείς δεν έχει ζήσει ποτέ από το θέατρο - είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Μιλώντας για τον εαυτό μου, εγώ κάνω θέατρο γιατί το έχω ανάγκη καλλιτεχνικά. Είναι τόσο απλό αλλά και αληθινό».
Δεν κρύβει την υπερηφάνειά της για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο, αυτόν που έκανε το όνομά της να συζητιέται και πάλι στον κύκλο του ελληνικού θεάτρου: «Το "Εκτο πάτωμα" στη φετινή εκδοχή του είναι μια παράσταση που έχει τη φιλοσοφία του μιούζικαλ, χαρακτηρίζεται όμως από μια εντελώς δική του, ξεχωριστή αισθητική. Η ζωντανή μουσική και ο χορός, πρωταγωνιστούν ακόμα και στα σημεία της πρόζας, συνθέτοντας έναν κόσμο μαγικό, σουρεαλιστικό, σχεδόν καρτουνίστικο, όπου κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα ακολουθήσει και όλα μπορούν να συμβούν. Πρόκειται για έναν κόσμο που συναρμολογείται με χιούμορ και τρέλα από 15 ανθρώπους, με τρόπο καθαρά θεατρικό, "χειροποίητο" θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά ας μην τα φανερώσουμε και όλα».