Χάρης Σιανίδης: Το παιδί, η οικογένεια και ο φόβος του θανάτου
Με μια διαφορετική φωτογράφηση, ο Χάρης Σιανίδης πλαισιωμένος από μικρά παιδιά άνοιξε το σπίτι του στο περιοδικό Hello και μίλησε για τις μεγαλύτερες επιθυμίες, τους φόβους και τα όνειρά του.
-Σου λείπει ένα παιδί;
«Λατρεύω τα παιδιά, όμως έχω περίεργη ζωή και άστατα ωράρια. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι η ανάγκη του ανθρώπου για ένα παιδί είναι εγωιστική. Ένα παιδί έχει ευθύνες, κι επειδή είμαι τελειομανής, αν αποκτούσα θα μου άρεσε να έρθει κάτω από μια ασπίδα συντροφικότητας. Η οικογένεια απαιτεί χρόνο, που αυτή την περίοδο δε διαθέτω. Ίσως κάνω παιδί όταν σταματήσω αυτή τη δουλειά. Ούτως ή άλλως δεν σκοπεύω να ακολουθήσω αυτό το δρόμο για πάντα. Κάθε δεκαετία της ζωής μου θέλω να εξελίσσομαι και να δημιουργία νέους στόχους».
-Ποιες είναι οι άμυνες σου για να μην ξαναχάσεις τον εαυτό σου;
«Δεν ασχολούμαι πια με ό,τι με φθείρει. Άμυνες μου είναι η οικογένεια και σι πιστοί μου φίλοι».
-Πιστεύεις ότι έχεις παραμελήσει τον εαυτό σου;
«Σίγουρα, προσπαθώ όμως μέσα από τα ταξίδια και τις στιγμές χαλάρωσης που έχω να τον φροντίζω».
-'Οταν στα 19 σου μπήκες στο χώρο της σόουμπιζ, η μητέρα σου είχε ενστάσεις;
«Όχι, μου είχε εμπιστοσύνη. Ήξερε ότι δε θα μπλέξω».
-Τα κατάφερες να μην μπλέξεις;
«Ναι, ήξερα να προστατεύω τον εαυτό μου και να μένω μακριά από τα μπλεξίματα. Για παράδειγμα, δεν έχω δοκιμάσει ναρκωτικά και δεν το έκανα επειδή είμαι άνθρωπος των άκρων. Έβλεπα και έφευγα».
-Ποιες είναι οι παιδικές αναμνήσεις που έχεις από τις γιορτές;
«Να μαζευόμαστε στο σπίτι της θείας μου της Καίτης, να μαγειρεύουμε κοτόπουλο με γέμιση και να τρώμε όλοι μαζί. Θυμάμαι επίσης ότι κάθε παραμονή Χριστουγέννων ξυπνούσα ξημερώματα για να πάω στο κατηχητικό και να ψάλλουμε στους δρόμους τα κάλαντα».
-Σε αγχώνει ο θάνατος ως σκέψη;
«Πολύ. Έχω φαντασιωθεί τον εαυτό μου νεκρό άπειρες φορές. Μικρός, ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν ο θάνατος της μητέρας μου. Έβλεπα στον ύπνο μου ότι ήταν νεκρή, πώς αντιδρούσα και πώς επικοινωνούσαμε, παρόλο που είχε φύγει. Με το χρόνο συμφιλιώνομαι με την ιδέα του θανάτου και καταλαβαίνω ότι είναι απλώς ένα τέλος, μια άδεια κατάσταση».