Ο Ελληνικός Σύλλογος αποφοίτων του LSE βραβεύει την κα Μαριάννα Λάτση

Το πρόγραμμα βράβευσης αποφοίτων του LSE αποτελεί πλέον θεσμό στον ακαδημαϊκό χώρο, προσφέροντας την δυνατότητα αναγνώρισης του έργου που έχουν προσφέρει στην κοινωνία.

Ο κ. Νίκος Σοφιανός, Πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου Αποφοίτων LSE στην ομιλία του μεταξύ άλλων δήλωσε: «Η σημερινή μέρα είναι ιδιαιτέρως σημαντική για εμάς γιατί βραβεύουμε μία εξέχουσα προσωπικότητα που παράλληλα είναι και συναπόφοιτός μας. Είναι η δεύτερη φορά που ο Σύλλογός μας βραβεύει κάποιον αποφοίτο του LSE: Το 2013 είχαμε βραβεύσει τον Sir Στέλιο Χατζηιωάννου, ιδρυτή της EasyJet, επιτυχημένο επιχειρηματία και ταυτόχρονα μεγάλο φιλάνθρωπο.

Το αυτονόητο ερώτημα που θα σκεφτεί κάποιος είναι: «γιατί ένας σύλλογος να βραβεύσει ένα μέλος του»; Η απάντηση κυρίες και κύριοι είναι απλή: Στο πρόσωπο της κύριας Μαριάννας Λάτση βραβεύουμε την αριστεία σε όλες τις εκφάνσεις της: Είτε αναφερόμαστε στην επιχειρηματική επιτυχία, ή στο φιλανθρωπικό έργο, ή στη στήριξη των νέων για να ανοίξουν τα φτερά τους, ή σε οποιαδήποτε προσφορά προς την κοινωνία γενικότερα.
Με τη σημερινή βράβευση θέλουμε να αναδείξουμε το πρότυπο. Το πρότυπο του συμπολίτη μας, του συνανθρώπου μας που διαφέρει, που διακρίνεται, που διαθέτει ψυχικές δυνάμεις και κυρίως μεγαλείο ψυχής. Στην ελληνική κοινωνία που καλείται να επιλύσει σήμερα ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις οφείλουμε να αναδείξουμε αυτόν που θα της δώσει ένα καλύτερο αύριο. Αυτόν που μάχεται για μία ελεύθερη οικονομία απέναντι στην κρατική οικονομική καταπίεση. Αυτόν που μάχεται να διασφαλίσει τις συνθήκες για να αισθάνεται ο πολίτης ασφαλής. Αυτόν που μάχεται με όραμα για μία παιδεία που αξίζει στα παιδιά μας, με κυριότερο ασφαλώς την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, όπως συμβαίνει σε κάθε άλλη πολιτισμένη χώρα του πλανήτη, προκειμένου να ανατραπεί η εικόνα που δίνουν σήμερα τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Το πρότυπο που οφείλουμε να αναδείξουμε είναι ο άριστος που βραβεύεται ως σημαιοφόρος, απέναντι σε ιδεολογίες περασμένων εποχών».

Η κα Μαριάννα Λάτση στην ομιλία της, μεταξύ άλλων, ανέφερε: «Στα 123 χρόνια της ιστορίας του, το LSE έχει δεχθεί στους κόλπους του, είτε ως καθηγητές είτε ως φοιτητές, 18 βραβευθέντες με Νόμπελ Οικονομικών, Ειρήνης και Λογοτεχνίας, 37 ηγέτες κρατών και πλήθος γυναικών-πρωτοπόρων στις κοινωνικές επιστήμες. Η σημαντικότερη όμως κληρονομιά του είναι η ίδια η ταυτότητά του: ένας φορέας ανοιχτός στην κοινωνία, με παγκόσμιο χαρακτήρα που προάγει τη δημιουργία και διάχυση της γνώσης με γνώμονα την κοινωνική ευημερία. Ως απόφοιτοι του LSE έχουμε όλοι χρέος να συνεχίσουμε αυτήν την παρακαταθήκη, συνδράμοντας ο καθένας στο μέτρο και τον βαθμό των δυνατοτήτων του ώστε να γίνει πράξη το όραμα των ιδρυτών του Πανεπιστημίου μας για μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία.

Ο Γιάννης Λάτσης, γνωστός σε όλον τον κόσμο ως ένας μεγάλου βεληνεκούς Έλληνας επιχειρηματίας, για μένα ήταν πάντα απλά ο πατέρας μου. Το 1995 εξέδωσε ένα βιβλίο με αποφθέγματά του ως παρακαταθήκη στα εγγόνια του. Μία από τις φράσεις του που ξεχωρίζω είναι η ακόλουθη: «αγκάλιασε με τη φαντασία σου τον κόσμο ολόκληρο, ζήσε μαζί του τις λύπες και τις χαρές, κατάλαβε τα προβλήματά του, βοήθησε όπου μπορείς και όσο μπορείς».

Η φιλανθρωπία σήμερα έχει εξελιχθεί σε μια μορφή εξειδικευμένης παροχής υπηρεσίας, με εξελιγμένες στρατηγικές. Ο πατέρας μου βοηθούσε με βάση το ένστικτό του, με γενναιοδωρία και με την οικειότητα του ανθρώπου της διπλανής πόρτας όποτε, όπου και όσο μπορούσε. Ήταν φιλάνθρωπος που δεν χρησιμοποίησε ποτέ τη λέξη φιλανθρωπία. Η μητέρα μου, τα δύο αδέλφια μου και εγώ προσπαθούμε να διατηρήσουμε αυτήν την βαριά παρακαταθήκη του. Το οικογενειακό μας ίδρυμα, το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση, δεν φέρει απλά το όνομά του, αλλά κάτι ακόμη πιο σημαντικό: φέρει το μοναδικό του πνεύμα.
Δυστυχώς υπάρχει συχνά ένας ελιτισμός στον κόσμο των κοινωφελών ιδρυμάτων, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η ταξική ανισότητα. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι αντιστεκόμαστε σθεναρά σε αυτό. Η μέση ηλικία της ομάδας που υλοποιεί τις χρηματοδοτήσεις του Ιδρύματος είναι τριάντα ετών.Είναι νέες και νέοι, συχνά ετερόκλητης κοινωνικής προέλευσης και εκπαίδευσης, που ζουν και καταλαβαίνουν τη σύγχρονη Ελλάδα και που μιλούν την ίδια γλώσσα με τους πολίτες που θέλουμε να υποστηρίξουμε. Και αυτή η υποστήριξη δεν παρέχεται τυποποιημένα και αποστειρωμένα, αλλά δίνεται μετά από ώρες συσκέψεων και συνομιλιών, έρχεται μέσω πραγματικής και αλληλέγγυας διάθεσης και όχι δια της απλής φιλανθρωπίας και της μεταφοράς χρημάτων. Η Melinda Gates σχολίασε πρόσφατα ότι «η φιλανθρωπία δεν έχει να κάνει με τα χρήματα. Έχει να κάνει με τη χρήση όλων των πόρων που έχουμε στη διάθεσή μας και την αξιοποίησή τους με στόχο έναν καλύτερο κόσμο». Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε όλους τους πόρους που διαθέτουμε και να τους αξιοποιήσουμε για να κάνουμε τον κόσμο πιο δίκαιο, πιο ειρηνικό και πιο όμορφο, επειδή δυστυχώς υπάρχει αρκετή ασχήμια και βία.

Η ευημερία που αναπτύσσεται στις προηγμένες χώρες συνοδεύεται από ένα ασύμμετρο περιβαλλοντικό κόστος και μια εντεινόμενη κοινωνική ανισότητα. Είναι εύκολο να γνωρίζουμε εκ των υστέρων ποιο είναι το σωστό, αλλά είναι δύσκολο να προβλέψουμε το μέλλον. Για παράδειγμα, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τον πόλεμο στη Συρία και τη μεγαλύτερη μετακίνηση προσφύγων στον κόσμο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που επηρέασε και επηρεάζει τόσες χώρες σε διαφορετικές ηπείρους. Μπορεί τα γεγονότα αυτά να επαναπροσδιορίζουν τα όρια της βιαιότητας στην οποία μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος, την ίδια στιγμή όμως, στον αντίποδα του προβλήματος, αποτελούν και τις μεγαλύτερες προκλήσεις και δοκιμασίες για το που μπορούν να φθάσουν η ανθρώπινη καλοσύνη και η αλληλεγγύη».

Ο κ. Γιάννης Στουρνάρας, Διοικητής Τραπέζης της Ελλάδος, έκλεισε την εκδήλωση με ομιλία για τις «Διεθνείς Οικονομικές Εξελίξεις και οι Προοπτικές της Ελληνικής Οικονομίας».

Ομιλία κ. Νίκος Σοφιανός, Πρόεδρου του Ελληνικού Συλλόγου Αποφοίτων LSE

«Αξιότιμε κύριε Υπουργέ Παιδείας, κύριες και κύριοι βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου, κυρία Πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας, κύριε Διοικητά της Τραπέζης της Ελλάδος, κύριε Πρόεδρε του ΕΒΕΑ, κύριε Πρόεδρε του ΣΕΒ, κυρίες και κύριοι πρώην Πρόεδροι του Συλλόγου μας, αγαπητοί συναπόφοιτοι, κυρίες και κύριοι,

Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Συλλόγου Αποφοίτων του London School of Economics and Political Science σας καλωσορίζω και σας ευχαριστώ που δίνετε το παρόν στη σημερινή μας εκδήλωση. Ο Σύλλογός μας είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Ευρώπη και ο έβδομος στον κόσμο, ένας από τους πιο ενεργούς συλλόγους αποφοίτων του LSE παγκοσμίως και σίγουρα ο πιο ενεργός σύλλογος αποφοίτων ξένου πανεπιστήμιου στην Ελλάδα. Οργανώνουμε συχνά εκδηλώσεις που αφορούν όχι μόνον τους αποφοίτους μας, αλλά επίσης τους φοιτητές και τους μελλοντικούς φοιτητές του Πανεπιστημίου μας.

Η σημερινή μέρα είναι ιδιαιτέρως σημαντική για εμάς γιατί βραβεύουμε μία εξέχουσα προσωπικότητα που παράλληλα είναι και συναπόφοιτός μας. Είναι η δεύτερη φορά που ο Σύλλογός μας βραβεύει κάποιον αποφοίτο του LSE: Το 2013 είχαμε βραβεύσει τον Sir Στέλιο Χατζηιωάννου, ιδρυτή της EasyJet, επιτυχημένο επιχειρηματία και ταυτόχρονα μεγάλο φιλάνθρωπο.

Το αυτονόητο ερώτημα που θα σκεφτεί κάποιος είναι: «γιατί ένας σύλλογος να βραβεύσει ένα μέλος του»; Η απάντηση κυρίες και κύριοι είναι απλή: Στο πρόσωπο της κύριας Μαριάννας Λάτση βραβεύουμε την αριστεία σε όλες τις εκφάνσεις της: Είτε αναφερόμαστε στην επιχειρηματική επιτυχία, ή στο φιλανθρωπικό έργο, ή στη στήριξη των νέων για να ανοίξουν τα φτερά τους, ή σε οποιαδήποτε προσφορά προς την κοινωνία γενικότερα.

Με τη σημερινή βράβευση θέλουμε να αναδείξουμε το πρότυπο. Το πρότυπο του συμπολίτη μας, του συνανθρώπου μας που διαφέρει, που διακρίνεται, που διαθέτει ψυχικές δυνάμεις και κυρίως μεγαλείο ψυχής. Στην ελληνική κοινωνία που καλείται να επιλύσει σήμερα ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις οφείλουμε να αναδείξουμε αυτόν που θα της δώσει ένα καλύτερο αύριο.
Αυτόν που μάχεται για μία ελεύθερη οικονομία απέναντι στην κρατική οικονομική καταπίεση. Αυτόν που μάχεται να διασφαλίσει τις συνθήκες για να αισθάνεται ο πολίτης ασφαλής. Αυτόν που μάχεται με όραμα για μία παιδεία που αξίζει στα παιδιά μας, με κυριότερο ασφαλώς την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, όπως συμβαίνει σε κάθε άλλη πολιτισμένη χώρα του πλανήτη, προκειμένου να ανατραπεί η εικόνα που δίνουν σήμερα τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Το πρότυπο που οφείλουμε να αναδείξουμε είναι ο άριστος που βραβεύεται ως σημαιοφόρος, απέναντι σε ιδεολογίες περασμένων εποχών.

Κυρίες και κύριοι,
η σημερινή μας εκδήλωση είναι η τελευταία μίας πολύ παραγωγικής θητείας. Θέλω με την ευκαιρία να ευχαριστήσω δημόσια το Διοικητικό μας Συμβούλιο, τον Αντιπρόεδρο Θόδωρο Καλαμπόκη, τη Γενική Γραμματέα Δόκτορα Ελένη Δουνδουλάκη και τα μέλη, τον Καθηγητή κ. Χάρη Λαμπρόπουλο, τον κ. Θάνο Ζώη, τον κ. Αλέξανδρο Καρύδη και τον κ. Θάνο Μπαλασόπουλο. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους πρώην Προέδρους του Συλλόγου μας που παρίστανται όλοι για πρώτη φορά: τον κ. Γιάννη Πλατσιδάκη, τον κ. Δημήτρη Παρασκευά, την κυρία Αθηνά Μαρκομιχελάκη και την κυρία Μαρία Ξυτάκη.

Θέλω κλείνοντας να ευχαριστήσω για τη συνεργασία το Ίδρυμα Λάτση, και ιδιαίτερα τον κύριο Δημήτρη Αφεντούλη καθώς και τον μεγάλο απόντα της σημερινής εκδήλωσης, τον καλό φίλο και άριστο επαγγελματία κύριο Γιάννη Γεωργακάκη. Είμαι βέβαιος ότι πολύ σύντομα ο Γιάννης θα είναι κοντά μας για να χαρούμε και πάλι το χαμόγελο και την ευγένεια που πάντα τον χαρακτηρίζει.

Σας ευχαριστώ και πάλι όλους για την παρουσία σας».

Ομιλία κυρίας Μαριάννας Λάτση

Κυρίες και Κύριοι,

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά την Πρέσβειρα της Μεγάλης Βρετανίας για την παρουσία της εδώ απόψε. Πρέπει να πω ότι η γνώση της στην Ελληνική γλώσσα με έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα.

Κύριε Πρόεδρε του Συλλόγου Αποφοίτων του LSE, ευχαριστώ θερμά τόσο εσάς όσο και το Διοικητικό Συμβούλιο για τη μεγάλη τιμή που μου κάνετε να με βραβεύετε σήμερα.

Από το 1992 που ιδρύθηκε ο σύλλογός σας, μέχρι σήμερα, έχει επιδείξει έντονη δραστηριότητα, όχι μόνον στην δικτύωση των μελών του, αλλά κυρίως στην προαγωγή του δημόσιου διαλόγου, με τη συμμετοχή σημαντικών προσωπικοτήτων του πολιτικού, επιχειρηματικού και ακαδημαϊκού χώρου, τόσο από την Ελλάδα όσο και το εξωτερικό.

Ως απόφοιτος είμαι περήφανη για το έργο σας και εύχομαι να το συνεχίσετε με το ίδιο πάθος, επιμονή και δημιουργικότητα. Είστε, άλλωστε, η φωνή όλων των Ελλήνων αποφοίτων αυτού του ιστορικού πανεπιστημίου και έχετε την ευθύνη της διαφύλαξης των αξιών που αυτό πρεσβεύει, με βασικότερη εξ αυτών την κριτική σκέψη, το «να γνωρίζετε την αιτία των πραγμάτων» – όπως προτρέπει το εμβληματικό ρητό του LSE.

Στα 123 χρόνια της ιστορίας του, το LSE έχει δεχθεί στους κόλπους του, είτε ως καθηγητές είτε ως φοιτητές, 18 βραβευθέντες με Νόμπελ Οικονομικών, Ειρήνης και Λογοτεχνίας, 37 ηγέτες κρατών και πλήθος γυναικών-πρωτοπόρων στις κοινωνικές επιστήμες. Η σημαντικότερη όμως κληρονομιά του είναι η ίδια η ταυτότητά του: ένας φορέας ανοιχτός στην κοινωνία, με παγκόσμιο χαρακτήρα που προάγει τη δημιουργία και διάχυση της γνώσης με γνώμονα την κοινωνική ευημερία. Ως απόφοιτοι του LSE έχουμε όλοι χρέος να συνεχίσουμε αυτήν την παρακαταθήκη, συνδράμοντας ο καθένας στο μέτρο και τον βαθμό των δυνατοτήτων του ώστε να γίνει πράξη το όραμα των ιδρυτών του Πανεπιστημίου μας για μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία.

H σημερινή τόσο τιμητική, όσο και απρόσμενη για εμένα βράβευση με επιστρέφει στα φοιτητικά μου χρόνια αρκετές δεκαετίες πριν (ας μην πούμε πόσες, καλύτερα!). Το LSE μου ήταν γνωστό από πολύ μικρή ηλικία γιατί εφοίτησε ο αδελφός μου Σπύρος Λάτσης και εκεί απέκτησε το διδακτορικό του. Είχα την τύχη να έχω καταπληκτικούς καθηγητές, όπως τον σπουδαίο Ινδό Megnad Desai και τον εξαιρετικό Max Steuer, καθηγητή Οικονομικών και Φιλοσοφίας, πού ήταν και μέλος του Rock & Roll Band του LSE και έπαιζε μπάσο. Πρόεδρος του Πανεπιστημίου ήταν τότε ο περίφημος Γερμανός Sir Ralf Dahrendorf, καθηγητής Κοινωνιολογίας. Οι συμμαθητές μου, εξαιρετικά παιδιά από κάθε γωνιά της γης. Βρισκόμουν σε ένα περιβάλλον που δεν μπορούσα παρά να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Οφείλω σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω τη μητέρα μου, που κάθε φορά στην περίοδο των εξετάσεων στο τέλος του χρόνου άφηνε όλες τις υποχρεώσεις της για να βρίσκεται κοντά μου. Αυτό που διαχρονικά συνδέει το τότε με το τώρα είναι οι αξίες που διδάχθηκα. Σήμερα εδώ δεν θα σας μιλήσω εγώ για Οικονομικά, και ας είμαι απόφοιτος του LSE. Νομίζω πως εφ’ όσον έχουμε την τύχη και την τιμή να ακούσουμε σε λίγο τον κύριο Στουρνάρα, η δική μου παρέμβαση θα ήταν εντελώς περιττή. Θα σας μιλήσω λοιπόν για αυτά που διδάχθηκα από τον άνθρωπο που άφησε το αποτύπωμά του στην ψυχή μου. Αυτόν που μαζί με την μητέρα μου με παρότρυνε να σπουδάσω στο LSE. Αυτόν που με έπαιρνε από μικρό παιδί στα επαγγελματικά του ταξίδια ανά τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο πατέρας μου. Στα χαρτιά φέρω το επώνυμό του, αλλά κάθε στιγμή αισθάνομαι ακόμη την παρουσία του και την καθοδήγησή του. Ο Γιάννης Λάτσης, γνωστός σε όλον τον κόσμο ως ένας μεγάλου βεληνεκούς Έλληνας επιχειρηματίας, για μένα ήταν πάντα απλά ο πατέρας μου. Το 1995 εξέδωσε ένα βιβλίο με αποφθέγματά του ως παρακαταθήκη στα εγγόνια του. Μία από τις φράσεις του που ξεχωρίζω είναι η ακόλουθη: «αγκάλιασε με τη φαντασία σου τον κόσμο ολόκληρο, ζήσε μαζί του τις λύπες και τις χαρές, κατάλαβε τα προβλήματά του, βοήθησε όπου μπορείς και όσο μπορείς».

Θα ήθελα να αφιερώσω λίγο χρόνο αναλύοντας αυτή την απλή πρόταση, ξεκινώντας από το τέλος της: «βοήθησε όπου μπορείς και όσο μπορείς». Ο πατέρας μου ίδρυσε το Ίδρυμα Υποτροφιών Ηλείων το 1967 για να βοηθήσει αριστούχους μαθητές με καταγωγή από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ηλεία, να έχουν πρόσβαση σε πανεπιστημιακές σπουδές. Έβλεπε από τότε ότι το μεγαλύτερο εφόδιο για να αλλάξει ο κόσμος είναι η παιδεία και ήθελε να προσφέρει αυτό το δικαίωμα και σε εκείνους που με τα τότε δεδομένα δεν είχαν πρόσβαση σε αυτό το αγαθό. Ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1910 στο Κατάκολο κοντά στον Πύργο της Ηλείας, ο έκτος από εννιά αδέλφια. Ξεκίνησε ως ταπεινός λιμενεργάτης, υπήρξε σε όλη του τη ζωή ένας ταπεινός οικογενειάρχης και ποτέ δεν ξέχασε από πού προήλθε. Το να βοηθάει τον κόσμο ήταν για εκείνον θεμελιώδες καθήκον. Θεωρούσε ότι ο καθένας μας έχει αυτό το καθήκον και εάν κάποιος είχε περισσότερα αγαθά -είτε από σκληρή δουλειά είτε από τύχη-, είχε το χρέος να επιστρέψει τα περισσότερα από αυτά σε όσους έχουν ανάγκη. Για τον ίδιο, το στοιχειώδες καθήκον για την πατρίδα και τους συνανθρώπους του δεν ήταν κάτι που άξιζε τον έπαινο, διότι απλά ήταν μια αυτονόητη πράξη.

Η φιλανθρωπία σήμερα έχει εξελιχθεί σε μια μορφή εξειδικευμένης παροχής υπηρεσίας, με εξελιγμένες στρατηγικές. Ο πατέρας μου βοηθούσε με βάση το ένστικτό του, με γενναιοδωρία και με την οικειότητα του ανθρώπου της διπλανής πόρτας όποτε, όπου και όσο μπορούσε. Ήταν φιλάνθρωπος που δεν χρησιμοποίησε ποτέ τη λέξη φιλανθρωπία. Η μητέρα μου, τα δύο αδέλφια μου και εγώ προσπαθούμε να διατηρήσουμε αυτήν την βαριά παρακαταθήκη του. Το οικογενειακό μας ίδρυμα, το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση, δεν φέρει απλά το όνομά του, αλλά κάτι ακόμη πιο σημαντικό: φέρει το μοναδικό του πνεύμα. Όπως όλα τα ιδρύματα, έχουμε συμβούλια και επιτροπές και πρωτόκολλα και διαδικασίες λειτουργίας, αλλά η οικειότητα, η αμεσότητα και η οικοδόμηση αμοιβαίας εμπιστοσύνης αποτελούν θεμέλιο συστατικό όλων των σχέσεων μας, μάς χαρακτηρίζουν και διαφοροποιούν το σύνολο του έργου μας. Η βαθιά και ειλικρινής κατανόηση της πραγματικότητας που βιώνει ο άλλος, την οποία συχνά οι εργαζόμενοι σε Ιδρύματα λόγω γραφειοκρατίας με τον καιρό χάνουν, είναι κάτι στο οποίο εμείς δίνουμε τεράστια σημασία και αξιολογούμε.

Δυστυχώς υπάρχει συχνά ένας ελιτισμός στον κόσμο των κοινωφελών ιδρυμάτων, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η ταξική ανισότητα. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι αντιστεκόμαστε σθεναρά σε αυτό. Η μέση ηλικία της ομάδας που υλοποιεί τις χρηματοδοτήσεις του Ιδρύματος είναι τριάντα ετών. Είναι νέες και νέοι, συχνά ετερόκλητης κοινωνικής προέλευσης και εκπαίδευσης, που ζουν και καταλαβαίνουν τη σύγχρονη Ελλάδα και που μιλούν την ίδια γλώσσα με τους πολίτες που θέλουμε να υποστηρίξουμε. Και αυτή η υποστήριξη δεν παρέχεται τυποποιημένα και αποστειρωμένα, αλλά δίνεται μετά από ώρες συσκέψεων και συνομιλιών, έρχεται μέσω πραγματικής και αλληλέγγυας διάθεσης και όχι δια της απλής φιλανθρωπίας και της μεταφοράς χρημάτων. Η Melinda Gates σχολίασε πρόσφατα ότι «η φιλανθρωπία δεν έχει να κάνει με τα χρήματα. Έχει να κάνει με τη χρήση όλων των πόρων που έχουμε στη διάθεσή μας και την αξιοποίησή τους με στόχο έναν καλύτερο κόσμο». Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε όλους τους πόρους που διαθέτουμε και να τους αξιοποιήσουμε για να κάνουμε τον κόσμο πιο δίκαιο, πιο ειρηνικό και πιο όμορφο, επειδή δυστυχώς υπάρχει αρκετή ασχήμια και βία.

Αυτή η σκέψη με φέρνει στο επόμενο σκέλος της φράσης-παρακαταθήκης του πατέρα μου: «κατάλαβε τα προβλήματα του κόσμου». Ο πατέρας μου ήταν τεσσάρων ετών όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και είκοσι εννέα στην αρχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η ευθραυστότητα της ειρήνης και το σκοτάδι μέσα στο οποίο πορευόταν η ανθρωπότητα ήταν οικεία στις γυναίκες και τους άνδρες της γενιάς του. Κατανοώντας βαθιά γιατί προέκυψαν αυτά τα τραγικά λάθη του παρελθόντος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην επαναληφθούν. Τις τελευταίες δεκαετίες ο κόσμος μας έχει αλλάξει περισσότερο από ποτέ, με την παγκοσμιοποίηση να φέρνει κόστη αλλά και οφέλη. Η ευημερία που αναπτύσσεται στις προηγμένες χώρες συνοδεύεται από ένα ασύμμετρο περιβαλλοντικό κόστος και μια εντεινόμενη κοινωνική ανισότητα. Είναι εύκολο να γνωρίζουμε εκ των υστέρων ποιο είναι το σωστό, αλλά είναι δύσκολο να προβλέψουμε το μέλλον. Για παράδειγμα, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τον πόλεμο στη Συρία και τη μεγαλύτερη μετακίνηση προσφύγων στον κόσμο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που επηρέασε και επηρεάζει τόσες χώρες σε διαφορετικές ηπείρους. Μπορεί τα γεγονότα αυτά να επαναπροσδιορίζουν τα όρια της βιαιότητας στην οποία μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος, την ίδια στιγμή όμως, στον αντίποδα του προβλήματος, αποτελούν και τις μεγαλύτερες προκλήσεις και δοκιμασίες για το που μπορούν να φθάσουν η ανθρώπινη καλοσύνη και η αλληλεγγύη.

Για να κατανοήσουμε τα προβλήματα του κόσμου πρέπει να μοιραστούμε τις θλίψεις και τις χαρές του. Όπως μερικοί από εσάς γνωρίζετε, έχασα τον σύντροφο της ζωής μου από τον καρκίνο. Μερικά χρόνια αργότερα, στήριξα προσωπικά τη δημιουργία ενός πρωτοποριακού κέντρου ογκολογικής θεραπείας στην Ελλάδα που φέρει τώρα το όνομά του. Ήμουν σε θέση να περάσω αρκετό χρόνο μαζί με τους νοσηλευτές, τους γιατρούς, τους τεχνικούς, την ομάδα που εργάστηκε ακούραστα για το έργο αυτό και έγινε γρήγορα σαφές ότι είχαμε πολλά κοινά. Ο καρκίνος είναι μια από τις κύριες αιτίες απώλειας της ανθρώπινης ζωής κάθε χρόνο. Είναι ταυτόχρονα ένας μεγάλος εξισορροπιστής. Δεν κάνει διακρίσεις, ενώνει όσους από εμάς νίκησαν την ασθένεια ή όσους από εμάς χάσαμε τους αγαπημένους μας από αυτήν. Υπάρχει ένας άρρηκτος δεσμός μεταξύ των ανθρώπων που έχουν υποστεί μια τέτοια απώλεια που τους οδηγεί σε κοινά ερωτήματα, σκέψεις και ανησυχίες. Μέσα από αυτά συνήθως γεννιέται δράση και προσφορά. Γεννιέται χαρά μέσα από τη θλίψη. Γεννιέται ζωή με νόημα.

Αισθάνομαι ευλογημένη που είχα την ευκαιρία να προσθέσω ένα λιθαράκι στην προσπάθεια βελτίωσης του εθνικού συστήματος υγείας σε έναν τόσο ευαίσθητο τομέα όπως είναι οι ογκολογικοί ασθενείς και να προσφέρω βελτιωμένες συνθήκες εργασίας για όλους τους αξιοθαύμαστους ιατρούς και νοσηλευτές που πηγαίνουν καθημερινά στο Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας Νίκος Κούρκουλος και προσφέρουν ζωή.

Τέλος, έρχομαι στο αγαπημένο μου μέρος από το ρητό του πατέρα μου: «αγκάλιασε με τη φαντασία σου τον κόσμο ολόκληρο». Βλέπουμε στα παιδιά μας τους θεματοφύλακες του μέλλοντος. Τα τρία παιδιά μου, τα ανίψια μου και όλα τα παιδιά του κόσμου θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να φανταστούν ένα πιο όμορφο μέλλον από αυτό που οι γονείς τους θα μπορούσαν να οραματιστούν. Ο Timothy Leary, ο πατέρας της αντικουλτούρας της δεκαετίας του '60, μας άφησε δύο μεγάλες σκέψεις που θεωρώ εξαιρετικά επίκαιρες.

Είπε ότι «έχουμε την καλύτερα εκπαιδευμένη γενιά στην ιστορία. Τα μυαλά τους είναι καλοντυμένα αλλά δεν έχουν πού να πάνε». Μερικά από τα καλύτερα και φωτεινότερα μυαλά είναι σήμερα εδώ μαζί μας. Εσείς τα καλοντυμένα μυαλά... βεβαιωθείτε ότι θα βρείτε ένα εξαιρετικό μέρος για να πάτε αλλά να έχετε πάντοτε στο μυαλό σας την πατρίδα μας ως τόπο επιστροφής. Χρειαζόμαστε περισσότερους αφοσιωμένους νέους ανθρώπους σε αυτή την αποστολή οικοδόμησης του μέλλοντος, με μεγαλύτερη συμμετοχή στην πολιτική, στις τέχνες, στην κοινωνία. Το «March for our Lives», που είδαμε πρόσφατα στις ΗΠΑ, ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση για τη νεολαία στη χώρα μετά τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους και ακούγονται οι απόψεις τους - ένα στοιχείο του πνεύματος της δεκαετίας του '60 αναγεννιέται. Ο Leary είχε πει, επίσης, ότι «οι γυναίκες που επιδιώκουν να είναι ίσες με τους άνδρες ... δεν έχουν φιλοδοξία». Ως κόρη και ως μητέρα θέλω να επισημάνω σε όλες τις νέες γυναίκες στην αίθουσα ότι ζείτε σε συναρπαστικούς καιρούς που σας προσφέρουν τεράστιες ευκαιρίες. Μια παγκόσμια γυναικεία αλληλεγγύη αναδύεται τα τελευταία χρόνια και οι γυναίκες σπάνε τα σύνορα και τους περιορισμούς που τους έχει θέσει η πατριαρχία από την αρχαιότητα. Αγκαλιάστε αυτήν την εξουσία, διεκδικήστε τη και χρησιμοποιήστε τη για καλό σκοπό.

Η τελική σκέψη με την οποία θέλω να σας αφήσω είναι πιο στενά συνδεδεμένη με τη λέξη «φαντασία». Ο πατέρας μου έφερε μέσα του μια σχεδόν παιδική περιέργεια για τον κόσμο. Αυτή η περιέργεια, σε συνδυασμό με μια φαντασία που δεν έβλεπε εμπόδια αλλά μάλλον ευκαιρίες, ήταν καθοριστική για την πορεία του. Η Walt Disney έχει εδώ και 60 χρόνια ένα ολόκληρο τμήμα Imagineering. Eίναι οι άνθρωποι που έχουν σαν αποστολή τους να αναπτύσσουν τα θεματικά πάρκα της Disney, η δουλειά τους είναι ουσιαστικά να χρησιμοποιούν την τεχνολογία και την ανθρώπινη ευφυΐα και το συναίσθημα για να δημιουργήσουν τη μαγεία και την ευτυχία για τους επισκέπτες αυτών των χώρων. Σκεφτείτε έναν κόσμο όπου αντί για ιδρύματα και μη κυβερνητικές οργανώσεις θα είχε τους imagineers της γειτονιάς μας, της πόλης μας, της χώρας, του κόσμου μας.

Αν είχα μια νέα ζωή μπροστά μου, αυτή την καριέρα θα επέλεγα.

Σας ευχαριστώ

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 2 PHOTOS