Η εμπειρία που δεν θα ξεχάσει ποτέ η Τζορτζέλα Κόσιαβα

«Κατ' αρχάς είχα όλα τα κακά της μοίρας μου: Είχα γαστρεντερίτιδα, είχα μια μόλυνση στα μάτια και το μακιγιάζ ήταν απαγορευτικό καθώς επίσης δεν μπορούσα να φορέσω τους φακούς επαφής -χωρίς αυτούς δεν βλέπω τη μύτη μου. Μου είχαν βάλει και extensions -με την έγκρισή μου μεν, χωρίς τη θέλησή μου δε... που δεν τα είχα συνηθίσει, μου προκαλούσαν πονοκέφαλο, και ήθελα να ξύνω συνεχώς το σημείο εφαρμογής.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα πρωτόγνωρα για μένα, ο Γολγοθάς συνεχίζεται όταν μου σκίζεται το μανίκι, την πιο ακατάλληλη στιγμή, λίγο πριν βγω να πω το πρώτο μου θέμα, για τον Σάκη Ρουβά. Παίρνω τη θέση μου στο στούντιο, μου φορούν ακουστικά και μικρόφωνο κι αρχίζει η ακατάσχετη ταχυπαλμία, ο ιδρώτας να κυλάει ποταμός από το άγχος και η αγκύλωση για να μη φανεί το σκισμένο μανίκι. Ήθελα να ανοίξει μια καταπακτή και να με ρουφήξει!
Ήρθε η ώρα να μιλήσω, να πω το θέμα μου. Έλα όμως που δεν θυμάμαι τίποτα, ούτε τ' όνομά μου. Ευτυχώς με βοήθησε η Χριστίνα λέγοντάς μου λέξεις-κλειδιά κι έτσι άρχισα δειλά δειλά να μιλάω. Ουφ, σκέφτηκα, τα είπα. Αμ δε! Εκεί που είπα «τελείωσε» μου λένε από το κοντρόλ να σχολιάσω και κάποια πλάνα της Άννας Βίσση. Νέος πανικός γιατί δεν έβλεπα τίποτα, αφού δεν φορούσα φακούς λόγω της μόλυνσης. Ευτυχώς το «κοντρόλ» αντιλαμβάνεται την αμηχανία μου και μου περιγράφει τα πλάνα στο αυτί, έτσι άρχισα να κελαηδάω. Τώρα όποτε το θυμάμαι, γελάω». Πηγή: Radar