Η εξομολόγηση της Ρούλας Ρέβη: «Mετά από 3 μήνες αϋπνίας κατέφθασα στον οδοντίατρο μου με σπασμένα δόντια από το στρες»

«Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, όταν ξαφνικά μετά από 20 χρόνια δουλειάς, πέρυσι, όλοι μου τηλεφωνούσαν για να μιλήσω για τα περιοδικά, το life style, τον Πέτρο, τον Αντώνη, τον Μήτσο, τον Κιτσο και όλο το συνάφι... Τις διαφημιστικές που έκλεισαν εν μία νυκτί, τα πρακτορεία μας που βρήκαν ευκαιρία να μας φάνε και τα τελευταία μας λεφτά...
Είπα, σκέφτηκα- αν και δεν είμαι τέτοιος τύπος- ότι η σιωπή είναι χρυσός, πόσο μάλλον τώρα που δεν έχει μείνει φράγκο... Ας κρατηθώ, σκεφτηκα, δεν μπορεί, το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι... Θα ντραπούν... Θα μας σκεφτούν... Ναι, εμάς, εμάς τους πίσω από όλους αυτούς, εμάς τους ηλίθιους επαγγελματίες, που μείναμε μέχρι το τέλος τους δίπλα τους, εμάς που στο τέλος μας έβαλαν να κλείσουμε και την πόρτα...
Μπορεί να με έχετε δει σε κάποιες φωτογραφίες να ποζάρω σαν ηλίθια και να χαμογελώ δίπλα σε λαμπερούς ανθρώπους, οπότε να θεωρείτε οτι η κρίση στη δουλειά μου να μη με άγγιξε, όμως αυτό είναι ψέμα. Μπορεί να σας το επιβεβαιώσει ο οδοντίατρός μου, στον οποιο κατέφτασα μετά από 3 μήνες αϋπνίας με σπασμένα δόντια απο το στρες, γιατί σκεφτόμουνα κάθε βράδυ ότι- δεν μπορεί- εκτός από τα πολλά χιλιάρικα που μου χρωστάνε, κάποια στιγμή κάποιος από όλους θα βγει να πει ένα ευχαριστώ και συγνώμη...
Στ' αλήθεια, δεν σκεφτόμουνα πια τα χρήματα και τα χρέη μου, θα τα κατάφερνα με σκληρή δουλειά, οπως πάντα... Αυτό που δεν χωρούσε μέσα στο κεφάλι μου ήταν αυτή η συμπεριφορά, του "δεν τρέχει τίποτα"... Είπα δεν θα μιλήσω, θα περιμένω. Δεν μπορεί... 13 ώρες τη μέρα μέσα στο στούντιο για να βρω τη σωστή γωνία ενός πισινού, τον ερωτισμό στα μάτια μιας σταρ, που ερχότανε στο πλατό και η παραγωγή του περιοδικού δεν της παρείχε πια ούτε χαρτί τουαλέτας, είπα- δεν μπορεί- κάποιος θα πει ευχαριστώ και συγνώμη...
Όχι μην τρίβετε τα χέρια σας, δεν πρόκειται να κράξω δημόσια ποτέ κανέναν. Το μόνο που θέλω να πω για το life style, τα περιοδικά ή τελοσπάντων όλα αυτά που με τέτοια ευκολία όλοι πετάξατε στα σκουπίδια, το μόνο που θέλω να πω για όλα αυτά είναι πως πίσω απο μια φωτογραφική παραγωγή δουλεύουν ατελείωτες ώρες αρκετοί άνθρωποι, μέσα στη ζέστη ή το κρύο... Πληρώνουν μόνοι τους αρκετά απο τα έξοδα, όπως είναι οι βενζίνες, τα φαγητά, τα props που μπορεί να χρειαστούν... Πληρώνονται αρκετούς μήνες μετά την ολοκλήρωση της δουλειάς, κάνουν μήνες να δουν την οικογένειά τους, γιατί δουλεύουν και Σαββατοκύριακα... Έχουν προβλήματα με τη μέση τους από το κουβάλημα, χάνουν τους συντρόφους τους, γιατί δεν έχουν ποτέ χρόνο για αυτούς, δεν μπορούν ποτέ να προγραμματίσουν έναν γιατρό ή ένα ταξίδι για πάρτη τους... Τους τρώει το άγχος του αποτελέσματος, ψάχνουν καινούριες ιδέες για να ευχαριστηθείτε όλοι εσείς με αυτό που βλέπετε ή διαβάζετε, ίσως στο μπάνιο σας, στην πιο ιδιωτική στιγμή του ανθρώπου.
Απλά ήθελα να πω ότι δουλεύουμε σκληρά, πάντα έτσι δουλεύαμε... Δεν είμαστε εμείς τα περιοδικά, εμείς είμαστε η ψυχή τους... Χωρίς τους φωτογράφους, δημοσιογράφους στιλίστες κλπ. δεν υπάρχει περιοδικό. Όσα χρήματα και αν διαθέσει κάποιος για να το εκδώσει, πάντα χρειάζονται μερικοί τρελοί άνθρωποι σαν εμάς για να το δημιουργήσουν... Και είναι πολύ απλό να μας κρατήσει κάποιος δημιουργικούς. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ευχαριστώ και μια συγνώμη...» έγραψε στο entertv.