Τάσος Χαλκιάς: «Με πονά πολύ που δεν μπορώ να επαναλειτουργήσω τη σχολή μου ακόμα»
Τον μεγάλο του πόνο που δεν μπορεί να επαναλειτουργήσει τη δραματική σχολή που είχε ανοίξει, εκφράζει μέσα από συνέντευξή του ο Τάσος Χαλκιάς ενώ μιλάει και για τα χρυσά πακέτα που πήραν άλλοι συνάδελφοί του από δουλειές στην τηλεόραση, όχι όμως και ο ίδιος o οποίος αποκαλύπτει τη δική του αλήθεια στη real.
Έμεινες τέσσερα χρόνια εκτός τηλεόρασης επειδή δεν ερχόταν κάποια πρόταση που να σε κεντρίζει;
«Από τη μια αυτό κι απ' την άλλη έγιναν ελάχιστες ελληνικές σειρές. Πού να παίξω; Σε τούρκικη;» (γέλια)
Έζησες τα «χρυσά χρόνια» της τηλεόρασης και θα πήρες, υποθέτω, και «χρυσά» οικονομικά πακέτα...
«Δεν πήρα ποτέ «χρυσά» πακέτα εγώ και θέλω να σ' το ξεκαθαρίσω αυτό! Πήρα καλά λεφτά, ναι, αλλά ως εκεί. Δεν ανήκα στους... χρυσοπληρωμένους»!
Κάποιοι άλλοι συνάδελφοί σου «χτυπούσαν» για χρόνια 10-12.000 το επεισόδιο. Δεν πήρες τόσα;
«Ποτέ! Δεν ψέγω αυτούς που τα πήραν, προς Θεού, αλλά ποτέ δεν με «τιμολόγησαν» τόσο ακριβά και ούτε εγώ επεδίωξα τρελά ποσά. Ίσως γιατί ήξερα και ξέρω καλά πως κάνω μια δουλειά -όσο καλά την κάνω- και τίποτα παραπάνω. Δεν απώλεσα τη λογική μου εγώ, λόγω της όποιας επιτυχίας είχαν οι σειρές μου. Παρέμεινα προσγειωμένος».
Δηλαδή, ούτε καν τα προσέγγισες τα κασέ αυτά;
«Ούτε στο μισό, σ' το λέω εν τιμή! Γι' αυτό ίσως και δεν... έφαγα άσχημα τα μούτρα μου με τα νέα δεδομένα, όπως έπαθαν άλλοι. Πάλι καλά...
Με τόσα χρόνια στον χώρο, θα μπορούσες να είσαι άνετος οικονομικά, αλλά δεν είσαι, έτσι;
«Έκανα διάφορα «ανοίγματα» επαγγελματικά που με κατέστρεψαν οικονομικά: Μια με την υπερπαραγωγή των «Αθλίων» που κάναμε με τον Θάνο Μαρτίνο, μια με το θέατρο Σταθμός και έπειτα με τη δραματική σχολή «Πρώτη πράξη», που ήταν όνειρο ζωής για μένα. Στο βάραθρο οδηγήθηκα, αλλά ήταν επιτακτική για μένα η ανάγκη να φτιάξω ένα σχολειό για το νέο αίμα, κι ακόμα και σήμερα που είναι κλειστό, ψάχνω χορηγούς για να το ανοίξω και πάλι. Το θέλω όσο τίποτα άλλο! Μπορεί να έμεινα στον άσο ύστερα από αυτήν, αλλά πιστεύω ότι, αν βρεθεί σωστή αρωγή, μπορεί να λειτουργήσει σωστά πια».
Μοιάζεις πικραμένος που είναι κλειστή...
«Βρήκες την αχίλλειο πτέρνα μου, ύστερα από τόσα χρόνια που με ξέρεις... Με πονά πολύ που δεν μπορώ να την επαναλειτουργήσω ακόμα, αλλά έχω μάθει να αντέχω στα δύσκολα. Μπορεί να έπιασα «πάτο» κάποιες φορές και να δυσκολεύτηκα να ανέβω στην επιφάνεια και πάλι, αλλά τα κατάφερα και θα συνεχίσω να το κάνω, όσο κι αν δυσκολεύουν όλα πια...»