Το μήνυμα της Νάντιας Αλεξίου για την δημοσιογράφο, Καραθανάση, που έχασε τη μάχη για τη ζωή

Η Νάντια Αλεξίου, που είχαν εργαστεί μαζί στο Alter την αποχαιρέτησε μέω της προσωπικής της σελίδας γράφοντας ένα συγκινητικό μήνυμα: «Υστερόγραφο..
.. είναι το σημείο που ενώ έχεις γράψει πολυσέλιδο κείμενο, θυμάσαι ότι το πιο σημαντικό, δεν το έχεις αναφέρει.. και καλείσαι σε αυτό το κάτω άκρο της σελίδας που έχει απομείνει, να παραθέσεις ότι σου έχει διαφύγει..
Συνήθως το «υστερόγραφο», σου μένει.. και αυτό έχει την ουσία..
Υστερόγραφο .. λοιπόν για τη συνάδελφο Μαριάννα Καραθανάση.
Δεν υπήρξαμε ποτέ φίλες.. θες λόγω διαφορετικής αντίληψης για την πραγματικότητα μας.. θες λόγω διαφορών που δεν βρήκαμε ποτέ κοινά μεταξύ μας.. γιατί διαφορά ηλικίας δεν είχαμε (μόλις τρία χρόνια μικρότερή μου).. δεν ξέρω, όπως και να το πεις όμως, είναι αληθές.
Είχαμε εργαστεί από κοινού στο ΑΛΤΕΡ.. για την ακρίβεια, με βρήκε στο ΑΛΤΕΡ όταν αφού είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της στην Αγγλία, προσελήφθη στον Τ/Σ...
Από τότε που έκλεισε το «μαγαζάκι» (10 11 2011) είχα να τη δω..
Την πέτυχα τυχαία σε αρχαιρεσίες στην ΕΣΗΕΑ- θα πάνε κοντά δύο χρόνια, ίσως λίγο λιγότερο, αλλά κάπου εκεί-.. Μαζί με άλλους συναδέλφους, είχαμε κάνει ένα «πηγαδάκι»- στην είσοδο επί της Ακαδημίας- κάποιοι που είχαμε πάει να ψηφίσουμε, είμαστε όλοι εργαζόμενοι (κάποτε) του ΑΛΤΕΡ- και να, και η Μαριάννα..
Η έκπληξη, δεν ήταν για την παρουσία της εκεί, αλλά για την κατάστασή της..
Ηταν έγκυος και «περίμενε κοριτσάκι», όπως μου εξήγησε στη σύντομη κουβέντα που κάναμε.. από αυτές στο «πόδι»..
«Μα καλά σας «αναπαράγουν» τις γκαστρίτσες»?.. της είπα γελώντας.. –είχαν προηγηθεί άλλες τουλάχιστον τρεις συνάδελφοι γυναίκες (του ΑΛΤΕΡ) οι οποίες ήταν στην ίδια ή περίπου στην ίδια- μόλις είναι γεννήσει- κατάσταση... «τελικά έκανε κι ένα καλό, μέσα στα τόσα τραγικά του, το "κλείσιμο", βοήθησε στην «υπογεννητικότητα»!
Γέλασε.. και γέλασε τόσο δυνατά, όπως κάθε φορά που γελούσε.. κι όταν φώναζε.. δυνατά ήταν.. και όταν μιλούσε.. επίσης.. κι όταν τσακωνόταν – με αφορμή τη δουλειά, αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που μας εκνευρίζουν και μετά από λίγο τις έχεις ξεχάσει, και κάνεις ένα τσιγάρο (κάτι σαν την "πίπα της ειρήνης" των Ινδιάνων) με τον άνθρωπο που πριν λίγο σε χωρίζανε- και γενικότερα ήταν ένας έντονος άνθρωπος.. με νεύρο.. με ένταση.. όπως έντονα ήταν και τα χαρακτηριστικά της.. δυο μεγάλα μπλε μάτια.. έντονα χείλη.. έντονη και στις εκφράσεις και στις τοποθετήσεις της για να υποστηρίξει την άποψή της- και δε χρειαζόταν να είναι εκνευρισμένη-.. ήταν η Μαριάννα..
Όλα τα έκανε με ένταση- και το περνούσε και στο περιβάλλον της-.. με γρήγορες κινήσεις.. βαρυ βηματισμό.. ακόμα κ όταν άφηνε την τσάντα της στο έπιπλο του γραφείου της.. Ήθελε όλα να γίνονται όπως εκείνη ήθελε, στο χρόνο που αφιέρωνε, σε ότι ήθελε..
Περίμενε να γεννηθεί η μικρή της, μας είπε.. και ήταν ενθουσιαμένη με αυτή την εξέλιξη της ζωής της..
Τους χαιρέτησα και αποχώρησα.. αφού είχα ήδη ψηφίσει και τους συνάντησα στην έξοδο από το κτήριο της Ακαδημίας.
Λίγο καιρό αργότερα, έμαθα ότι αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.. και ότι με την οικογένειά της είχε ταξιδέψει στο Μεξικό σε κάποιο εξειδικευμένο κέντρο Νοσηλείας..
Καρκίνος!
Είναι αυτή η αρρώστια που οι μεγαλύτεροι, «δεν αποκαλούσαν ποτέ με το όνομά της».. «παλιαρρώστια» τη λέγανε.. ακόμα σήμερα.. αποφεύγουν να την κατονομάσουν.. και τελικά.. ότι δεν κατονομάζεις, μήπως δεν υπάρχει?.. και αν δεν υπάρχει, πώς .. δηλαδή..
Σε μια συνάντηση –πολύ πρόσφατα- στα τέλη του προηγούμενου μήνα (Ιούλιος '14), έμαθα από συναδέλφους ότι «δεν πήγαινε και τόσο καλά» η πορεία της υγείας της Μαριάννας.. και ήταν πλέον η κατάσταση.. «πολύ σοβαρή»..
Στα κοινωνικά δίκτυα –ούτε εκεί είμαστε «φίλες»- την αναζήτησα, ωστόσο.. σκέφτηκα να της αποστείλω «αίτημα» .. δεν το έκανα.. δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν το έστειλα το «αίτημα»..
Από το πρωί σήμερα (11/08) στο κέντρο της Αθήνας, σε μια στάση για έναν »γρήγορο καφέ», είδα ανάρτηση συναδέλφου, «έφυγε» η Μαριάννα Καραθανάση», έγραφε..
Είναι εκείνες οι στιγμές που ο χρόνος "παγώνει".. και για κάποια δευτερόλεπτα δε σκέφτεσαι.. και δεν ξέρεις τι να πεις, αν μπορείς κάτι να πεις.. και αν βρεις κάποιες λέξεις, πώς να τις βάλεις σε σειρά.. πώς να το εκφράσεις?.. Παγώνεις.
Είναι αυτό το «βάρος» που αφήνει το άκουσμα του θανάτου.. ειδικά όταν τον άνθρωπο που «έφυγε» τον είχες γνωρίσει.. είχες περάσει ώρες μαζί του, -απέναντι τα γραφεία σας- στον ίδιο εργασιακό χώρο.. είχατε «μοιραστεί» πρωινές βάρδιες με καφέ από το «ΓΡΗΓΟΡΗ» και τη φωνή του «ανθρώπου από μέσα» (γραφείο ρεπορταζ) να ξεσέρνει και να «χρεώνει» τα πρωινά θέματα, «για να γυρίσουν πίσω γρήγορα τα συνεργεία, για τους επόμενους.. "γρήγορα- γρήγορα"»..
..και ειναι, όσα περνάνε γρήγορα αστραπιαία, από τη σκέψη σου.. στο ανοιγόκλειμα των ματιών, που και αυτό, γίνεται ασυνάισθητα εκείνη τη στιγμή..

Ίσως και να μην έχει πια καμία σημασία..
Δεν έχει πια καμία σημασία... ΥΓ.. Μαριάννα, καλή γαλήνη!".