Σκιαδαρέσης: «Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η μεγάλη αλλαγή ήρθε μετά το Καφέ της Χαράς».

«Από το 1982. Στο θέατρο, μια δεκαετία μετά. Εγώ ξεκίνησα με σινεμά και τηλεόραση. Κουβαλούσα ένα στίγμα κινηματογραφικού ηθοποιού από τη σχολή κι είχα μια ανασφάλεια με το θέατρο, οπότε άργησα να το αποφασίσω», λέει στο περιοδικό Hello και καταλήγει: «Όλα τα αγαπάω το ίδιο. Και προσπαθώ να κάνω το ίδιο σε όλες μου τις δουλειές: να φτιάξω ένα χαρακτήρα που να είναι αληθινός και λέει μια ιστορία στη σκηνή, τη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Όσα είναι γύρω από κάθε μέσο κάνουν τη διάφορα. Το θέατρο το αγαπώ γιατί μου ζητάει να καταθέσω όλο μου τον εαυτό, γιατί είναι υψηλού επιπέδου αγώνας. Το σινεμά το αγαπώ γιατί τα πάω πολύ καλά με την κάμερα, την ξέρω γιατί έχω σπουδάσει και σκηνοθεσία και μου αρέσει η διαδικασία του κατακερματισμού και της συναρμολόγησης του πάζλ. Η τηλεόραση έχει ένα κομματάκι από το σινεμά και μέχρι τώρα κατάφερε να με ζει. Αυτό με ενδιέφερε πάντα. Δεν ήμουν ποτέ ηθοποιός που θα δούλευα τσάμπα, ήθελα να μπορώ να ζω από τη δουλειά μου. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η μεγάλη αλλαγή ήρθε μετά το «Καφέ της Χαράς». Ακόμη Φατσέα με φωνάζουν πολλοί. Στο θέατρο αυτό δεν έκανε κάποια διαφορά, πλην μιας μικρής περιόδου που είχα ένα λίγο υψηλότερο μεροκάματο».