Ντέπυ Γκολεμά: «Εμάς τους τηλεκριτικούς μας θεωρούν άχρηστους»
Έχουν προσάψει κατά καιρούς στην Ντέπυ Γκολεμά ότι έχει εμμονές με κάποιους επωνύμους. Επίσης, την έχουν κατηγορήσει ότι ο λόγος της είναι καυστικός απέναντι σε κάποια πρόσωπα γιατί θέλει να κλέψει κάτι από τη λάμψη τους. Πώς διαχειρίζεται όλα αυτά τα σχόλια;
«Αν αυτό μου το ρωτούσες πριν από είκοσι χρόνια, θα σου έλεγα «μακάρι να μπορούσα να κλέψω λίγη λάμψη από τη Μαλβίνα η τον Φρέντυ, που τον έζησα από κοντά και πιστεύω ότι έκλεψα άλλα στοιχεία. Να έπαιρνα κάτι από τον Διακογιάννη». Προσωπικά πιστεύω ότι η τηλεκριτική είναι το αποτέλεσμα μιας καριέρας. Δηλαδή, ένας δημοσιογράφος που ασχολείται με την τηλεόραση, όπως και με τον κινηματογράφο^ το θέατρο, θα πρέπει πρώτα να ανέβει πολλά σκαλιά, να κάνει ρεπορτάζ, να μάθει τον κόσμο, να μάθει τις διαδικασίες με τις οποίες γίνεται μια εκπομπή και μετά να έχει άποψη για την τηλεόραση. Εγώ είμαι περισσότερο άνθρωπος του χιούμορ, κάνω χαβαλέ. Αυτό, δόξα τω θεώ, μου το έμαθε ο Φρέντυ, ο οποίος μου είχε πει ποτέ να μην παίρνω στα σοβαρά αστεία πράγματα όπως είναι η τηλεόραση. Και νομίζω ότι αυτό το κρατώ μέχρι και σήμερα. Βλέπω όμως ότι υπάρχει ένας πόλεμος. Με την έννοια ότι εμάς τους τηλεκριτικούς μας θεωρούν άχρηστους. Ότι δεν πρέπει να υπάρχει καν αυτό το είδος, θα πρέπει λοιπόν να τους πω ότι δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχαμε και το αντίστροφο» τόνισε στο Mytv.
-Έχετε στενοχωρηθεί ποτέ με τα αποτελέσματα μιας κριτικής σας;
«Αυτή τη δουλειά την κάνω με μεράκι, είναι δουλειά ψυχής, είμαι ψώνιο με τη δουλειά μου. Έχω αγαθές προθέσεις. Δεν θέλω να-πέφτει ο κόσμος στα πατώματα. Είμαι όμως υποχρεωμένη αν δω έναν παρουσιαστή να «περνάει» στον κόσμο αηδίες, να το γράψω. Ό,τι κόστος και να έχει. Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ αισθητική, εξυπνάδα, χιούμορ –βάλε ό,τι λέξεις θέλεις- του τύπου μια αγελάδα αφοδεύει στο στούντιο ή ότι ένας καινούριος παρουσιαστής τηλεφωνεί σε δύο ηλικιωμένους ανθρώπους στην Ελλάδα του 2014 και κάνει φάρσα. Άθελα του, δεν έχει σημασία, το αποτέλεσμα μετράει. Αυτό που λείπει από τα σημερινά παιδιά -και επειδή αυτή η τηλεόραση η ρημάδα, λίγο τα φώτα που ζαλίζουν, λίγο το καλάμι που... δεν το παρκάρουν εκτός τηλεόρασης και το κουβαλάνε παντού- είναι ότι πρέπει στοιχειωδώς να καταλάβουν ότι υπάρχου ν και κάποιοι άνθρωποι που δεν τους αρέσει αυτό που παρουσιάζουν και, καλώς ή κακώς, κάποιος τους έχει δώσει το δικαίωμα με μια σελίδα, μια στήλη, μια πένα να εκφράζουν την άποψη τους. Όσο αυτοί θέλουν να κάνουν αυτό που νομίζουν ότι είναι καλό, τόσο κι εγώ θα κάνω αυτό που νομίζω και δεν θα μου το στερήσει κανείς.»