Δούκισσα Νομικού: «Δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα η τηλεόραση»

Μπορεί στο ξεκίνημα της καριέρας της να μην μπορούσε να το διαχειριστεί και να κλίστηκε στον εαυτό της, αλλά τώρα έχει αλλάξει.
«Όταν δουλεύεις κάπου που δεν νιώθεις αγάπη... Καταλαβαίνεις, όση αγάπη μπορείς να έχεις σε έναν τηλεοπτικό σταθμό. Δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα η τηλεόραση. Αλήθεια, όμως, έχουμε αναπτύξει πιο ανθρώπινες σχέσεις στον ΑΝΤ1. Όταν παλιότερα δεν ένιωθα οικεία ή άνετα σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον, αυτό φαινόταν στη δουλειά μου. Μου είναι απαραίτητο να νιώθω ότι με εμπιστεύονται. Έτσι και αισθανθώ ότι υπάρχει μια αμφιβολία ή ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, μπορώ να καταστραφώ. Νομίζω όλοι μας, όποια δουλειά κι αν κάνουμε, θέλουμε να νιώθουμε ότι μας εμπιστεύονται», εξήγησε στο Πρώτο Θέμα και συνέχισε «Δεν είμαι καθόλου killer. Μακάρι να μπορούσα να είμαι, Πολλές φορές το σκέφτομαι και λέω πως έτσι δεν θα με ακουμπούσε τίποτα. Τελικά, όμως, το 'χω δουλέψει όλο αυτό κι έχω αναπτύξει τις άμυνες μου. Πολλές φορές βλέπω πολύ κόσμο να δυσανασχετεί με τον ρομαντισμό μου και δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Μου κάνει εντύπωση που πολλές φορές ανθρώπους που είναι λίγο πιο ρομαντικοί, ευγενικοί, χαμηλών τόνων τους θεωρούν αδύναμους και τους χτυπάνε. Αυτό με εξαγριώνει». Η Δούκισσα Νομικού εξήγησε αν είναι ντροπαλή ή όχι. «Παλιά παρά ήμουν ντροπαλή. Μου έλεγες κάτι και κοκκίνιζα. Γενικά είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων. Οι μόνες στιγμές που είμαι πιο ζωηρή και απελευθερωμένη είναι μάλλον εκείνες όπου βρίσκομαι στην τηλεόραση. Πάντως, σε βεβαιώνω πως έχω όλα τα συναισθήματα μέσα μου. Εκείνο που κάνω είναι να μοιράζομαι με τον κόσμο τα θετικά συναισθήματα μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να βγάζουμε ένταση, θυμό, νεύρα. Για να δείξουμε τι; Ότι είμαστε μαγκάκια; Δεν βρίσκω τον λόγο. Και δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοί επιμένουν να μου λένε τελευταία «γιατί εσύ είσαι έτσι και όχι αλλιώς». Αν δηλαδή αρχίσω, όπως πολλοί στην τηλεόραση, να φωνάζω ή να βρίζω ή να δημιουργώ ίντριγκες ή να λέω κακίες για άλλους θα εκτιμηθώ περισσότερο; θα πούνε «α, να η Δούκισσα λοιπόν». Φυσικά και με τους φίλους μου είμαι πιο χαλαρή. Παραδέχομαι ότι στο ξεκίνημα μου, που ήμουν 18 χρονών, η υπερβολική και απότομη έκθεση με έκανε να κλειστώ στον εαυτό μου και να μπω από μόνη μου σε στενά καλούπια. Μόνη μου περιόρισα τον εαυτό μου. Αυτά τα καλούπια λοιπόν θέλω να τα σπάσω τώρα»