Η συγκλονιστική εξομολόγηση της Ξένιας Καλογεροπούλου για τον άντρα της που «έφυγε» από τη ζωή!

Στην εκπομπή JoinUs του ΣΚΑΙ και την Νάνσυ Ζαμπέτογλου μιλάει αυτό το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου για την σχέση με τον άντρα της, τον χωρισμό της με τον Γιάννη Φέρτη αλλά και τα παιδιά που έχασε.

Για τη σχέση της με τον άντρα της, Κωστή Σκαλιόρα που έφυγε από τη ζωή το 2013:
«Ήταν πολύ δύσκολο να μπω στη διαδικασία της μοναχικής ζωής αλλά έχω βρει τον τρόπο μου. Και ο τρόπος μου έχει μεγάλη σχέση με τον άντρα μου. Δηλαδή, τον σκέφτομαι, του μιλάω, του γράφω γράμματα λες και πρόκειται να τα λάβει. Αλλά εμένα μου κάνει πολύ καλό. Γράφω για την καθημερινότητά μου, παλιά πράγματα που θυμάμαι... Ξέρω πως δεν θα το διαβάσει, δεν είμαι τρελή. Ας πούμε ήμουν στο εξοχικό μου το καλοκαίρι και έγραφα πολύ και φανταζόμουν ότι εκείνος έχει μείνει στην Αθήνα και εγώ είμαι στο Πήλιο. Είναι πιο ευχάριστο, το αντέχεις πιο καλά έτσι.
Όταν ζούσε ο άντρας μου, μπορεί να ήμουν εγώ στο δωμάτιό μου και εκείνος στο γραφείο του στο ίδιο σπίτι και να μου τηλεφωνούσε για να μου πει «χαρά της ζωής μου τι ώρα θα φάμε απόψε;». Αυτό μου λείπει, αλλά 37 χρόνια ήταν πολύ καλά.
Μια μέρα η φυσικοθεραπέυτριά μας του είπε «κύριε Κωστή γιατί δεν κάνετε ένα ταξίδι;». Και εκείνος απάντησε «Μα μία μέρα με την Ξένια είναι σαν ένα ωραίο ταξίδι!». Τι άλλο καλύτερο να μου πει;»

Για το χωρισμό της με τον Γιάννη Φέρτη:
«Με τον Φέρτη τα πηγαίναμε καλά αλλά χωρίσαμε γιατί δεν μπορεί να είναι κανείς «καινούργιος» μετά από κάποια χρόνια. Με τον Γιάννη περνούσα πολύ καλά αλλά ήμασταν σε μια ηλικία που μεγαλώνεις, αλλάζεις και θέλεις κάτι άλλο»
Για το θάνατο του συζύγου της:
«Περιμέναμε χρόνια να φύγει από τη ζωή, δεν ήταν ξαφνικό. Μπορεί να μην τα λέγαμε όλα αλλά αυτά που έπρεπε να είχαμε πει, τα έχουμε πει. Αυτό το βρίσκω πολύ σημαντικό. Ας πούμε, καμιά φορά σκέφτομαι τους γονείς μου. Ότι ήθελα να τους πω πράγματα που δεν τους έχω πει. Ή ότι ήθελα να τους ρωτήσω κάποια πράγματα που δεν ρώτησα. Αυτό μου στοιχίζει πολύ»

Για τα 3 παιδιά που έχασε:
«Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι έκανα το θέατρο για παιδιά, επειδή δεν κατάφερα να κάνω παιδί. Δεν είναι αλήθεια αυτό. Όταν άρχισα έλεγα «θα κάνω και το παιδί μου να βλέπει εδώ δίπλα τι κάνουμε να μας λέει και καμιά γνώμη». Απλώς απέτυχα τρεις φορές και έτσι περάσαμε σε άλλο κεφάλαιο. Αποφάσισα ότι δεν θα συμβεί όταν έχασα το τελευταίο στα 43 μου. Καμιά φορά λέω ότι δεν θα ήθελα να μην είχαν συμβεί οι ατυχίες. Παρόλο που ήταν πάρα πολύ οδυνηρό, είναι τόσο ωραίο να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η περίοδος που φαντάζεσαι ότι θα έχεις ένα παιδί και θα το πηγαίνεις περίπατο θα του μιλάς... Νιώθεις τόσο ωραία, τόσο αλλιώτικα. Μετά βέβαια η απογοήτευση είναι τρομερή. Παρόλα αυτά δεν θα ήθελα να μην το είχα ζήσει. Η απώλεια είναι τραγική και αφόρητη. Και στα καλύτερα χρόνια της ζωής σου. Απλά όταν προχωράει η ζωή σου βλέπεις ότι και τα καλά και τα κακά πράγματα είναι ωραίο που τα έχεις ζήσει»