Μιχάλης Κουινέλης: «Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος των τροπαίων, αλλά της ουσίας»

-Πιστεύεις ότι, όπως είναι η δισκογραφία σήμερα στην Ελλάδα, μπορεί κανείς να κάνει καριέρα αν κερδίσει το «The Voice»;

«Κοίτα, αυτό είναι κάτι το οποίο μου το ρωτούν συχνά τα παιδιά στην ομάδα μου. Είναι περισσότερο υποψιασμένοι και καταλαβαίνουν ότι η τηλεόραση βοηθάει για να βγεις μπροστά και να κάνεις κάτι. Τους κοιτάζω στα μάτια και, από τη μία χαίρομαι που έχουμε τόσο καλές φωνές, όμως από την άλλη, σκέφτομαι πώς θα μπορέσουν όλες αυτές οι καλές φωνές να απορροφηθούν στον χώρο μας. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, αλλά τους εύχομαι να βρουν τα τραγούδια που θα τους αναδείξουν. Τότε θα βρουν την άκρη τους. Πρακτικά, κάποτε υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στις δισκογραφικές και αυτό βοηθούσε πολύ στο να προωθήσει κάποιος τη δουλειά του, τώρα χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά. Ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να προσπαθήσει αρκετές φορές σε σχέση με κάποιον που ξεκινούσε πριν από 15 χρόνια» τόνισε στο Down Town Κύπρου.

-Φέτος, θα σηκώσεις εσύ την «κούπα» στο παιχνίδι;

«|(γελάει) Τι να σου πω, ρε φίλε; Δεν με ενδιαφέρει και τόσο. Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος των τροπαίων, αλλά της ουσίας. Αν με ενδιέφερε η «κούπα», πέρσι δεν θα κρατούσα την Αρετή, αλλά τον Γιούρι, που ήξερα ότι η Κύπρος θα τον στήριζε πολύ. Θα είχα πολλές ελπίδες να κερδίσω. Αλλά δεν λειτουργώ ποτέ στρατηγικά, όσο συναισθηματικά. Δεν σκέφτηκα το τρόπαιο εκείνη τη στιγμή. Ένιωσα ότι έπρεπε να δώσω την ψήφο εμπιστοσύνης μου στην Αρετή. Αυτό με διέταξε η καρδιά μου.»

-Δεν σου έχει κοστίσει αυτό; Το να ακολουθείς πάντα την καρδιά σου;

«Στην αρχή έτσι φαίνεται. Όποιος ποντάρει στο συναίσθημα, νομίζουν ότι χάνει. Και μπορεί να είναι κι έτσι αρχικά. Όμως το μέλλον και το πέρασμα του χρόνου, πάντα σε δικαιώνει. Είναι δύσκολη και επώδυνη επιλογή. Δεν είναι εύκολο. Υπάρχει τίμημα, αλλά μετά είσαι πραγματικός νικητής.»

-Τελικά τι θα κάνεις του χρόνου; Θα σταματήσεις από το «The Voice»;

«Κοίτα, είμαι μπερδεμένος… Από τη μια μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η διαδικασία, που έχω να ασχοληθώ με τόσο νέα παιδιά, που γίνομαι «κομμάτι» από το όνειρό τους και προσπαθώ, όσο και όπως μπορώ, γιατί δεν εξαρτώνται όλα μόνο από μένα, να τους πάω έστω και ένα βήμα παρακάτω… Από την άλλη τα τραγούδια μου τα γράφω μόνος μου, αν δεν το κάνω δεν θα το κάνει κανένας άλλος για μένα… Η δουλειά μου δεν είναι μόνο ερμηνευτική… Και η έμπνευση, αλλά και η όλη η φάση για να γράψεις ένα κομμάτι, δεν ευνοούνται έχοντας τόσες πολλές υποχρεώσεις. Κακά τα ψέματα, με το παιχνίδι έχουμε πολλά γυρίσματα, πολλές ευθύνες και βαρύ πρόγραμμα που απαιτεί διαρκή προσοχή και παρουσία. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε σκέφτομαι πως θα ήθελα να το παρακολουθώ από τον καναπέ μου, ήσυχα και χαλαρά… Μέχρι του χρόνου όμως βλέπουμε… Δεν μπορώ να σου πω ναι ή όχι…»