Ποιος κατακεραυνώνει το The Voice;

Μπορεί το παιχνίδι να έχει κερδίσει το κοινό και να σημειώνει πολύ καλά νούμερα τηλεθέασης, ωστόσο η Αφροδίτη Γραμμέλη σε κείμενό της με τίτλο «Voice: Το σόου που θυμίζει πλέον ριάλιτι» γράφει: «Την πρώτη χρονιά το «Voice» ήταν αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως παραδειγματικό πρόγραμμα, εκπομπή-πρότυπο.
Διέθετε όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα αμιγώς ψυχαγωγικό προϊόν το οποίο εκτός από τον στόχο της διασκέδασης προσπάθησε να πετύχει και μια σειρά άλλους: την ευγενή άμιλλα, την αξιοκρατία, την προβολή και την αναγνώριση του ταλέντου, τη συνεργασία, την ανάδειξη της ανθρώπινης πλευράς των τηλεοπτικών προσώπων και φυσικά την τηλεθέαση.
Ειδικά την περίοδο των blind auditions το talent show του ΑΝΤ1 εγκαινίασε μια προσπάθεια εξορκισμού του περιβόητου «πακέτου» που απαιτούνταν για να κάνει κάποιος καριέρα. Νεαρά παιδιά που διέθεταν ταλέντο αλλά δεν επένδυσαν σε λευκές οδοντοστοιχίες και δίμετρα πόδια είδαν ξαφνικά να τους δίνεται απλόχερα η ευκαιρία να βγουν μπροστά. Ισορροπημένες, τότε, οι παρουσίες των κριτών, μετρημένη η εμφάνιση του παρουσιαστή. Ολα αυτά μέχρι πέρυσι.
Διότι εφέτος το ίδιο format άλλαξε φυσιογνωμία και κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ριάλιτι. Σχεδόν τίποτε πλέον δεν θυμίζει αυτό που βλέπαμε καθώς όλοι πια είναι υποψιασμένοι για αυτό που τους περιμένει και κυρίως για αυτό που θα μοσχοπουλήσει σε εκπομπές και sites.
Οι συμμετέχοντες δεν αρκούνται στην προσπάθειά τους στο πλατό και πλέον θεωρούν δεδομένο ότι πρέπει να περάσουν και από μερικές lifestyle εκπομπές για να καταθέσουν άποψη για τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, για τη συμπεριφορά των coaches, για την άδικη μοίρα, για ό,τι κινείται. Η μεταξύ τους σχέση κουβαλάει έντονα στοιχεία ριάλιτι καθώς κάθε αποκλεισμός μεταφράζεται σε συνωμοσία, με ελάχιστους να παραδέχονται ότι σε ένα τέτοιο παιχνίδι οι περισσότερες και μεγαλύτερες πιθανότητες είναι να χάσεις και όχι να κερδίσεις.
Αυτό όμως που έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό είναι η στάση των coaches: το διακριτικό αστείο, η συστολή και η διακριτικότητα έδωσαν πλέον τη θέση τους σε μια υπερβολική άνεση που περισσότερο θυμίζει αγωνία προσωπικής προβολής. Η Μελίνα Ασλανίδου έχει απορροφηθεί από την αγωνία της εμφάνισής της, η οποία πλέον έχει έντονα σημάδια υπερβολής, την ίδια ώρα που η κριτική της έχει περιοριστεί στις ίδιες λέξεις και εκφράσεις.
Ο Αντώνης Ρέμος, συμπαθής και άνετος, δεν έχει καμία ανάγκη να αναλώνεται σε κυνήγι μαγισσών καταδιώκοντας τις σκιές του εντέχνου που νιώθει ότι στοιχειώνουν το σόου με τις απόψεις τους, ενώ η Δέσποινα Βανδή συμπεριφέρεται κάποιες φορές σαν να είναι επικεφαλής. Ακόμη και η πιο συμπαθής φυσιογνωμία του παιχνιδιού, ο Μιχάλης Stavento, δείχνει κάπως βαριεστημένος και σε καμία περίπτωση δεν έχει το κέφι και τη ζωντάνια που τον διέκρινε. Ο μόνος που παρέμεινε πιστός στον ρόλο του με τάση μάλιστα να επαναφέρει κάποιους σε μία «τηλεοπτική τάξη» είναι ο Γιώργος Λιάγκας.
Δυστυχώς όπως και στη ζωή έτσι και στην τηλεόραση η επανάληψη κουράζει και καταργεί τη φρεσκάδα και τον ευχάριστο αιφνιδιασμό. Η μεγάλη επιτυχία του παιχνιδιού προφανώς γοήτευσε και παρέσυρε όσους ήταν μακριά από τα τερτίπια της δημοσιότητας και ενίσχυσε τον ναρκισσισμό όσων την ξέρουν από την καλή και από την ανάποδη.
Οταν επιτρέπεις να βγαίνουν προς τα έξω έριδες και απρεπείς συμπεριφορές, όταν κάτι το αντιμετωπίζεις με τρόπο που ξέρεις ότι θα συζητηθεί και θα προκαλέσει είναι σίγουρο ότι θα κάνεις νούμερα αλλά θα έχεις αλλοιώσει τη φυσιογνωμία ενός καλού καθ' ομολογία προϊόντος. Κρίμα, διότι το «Voice» μπορεί να μην εξασφάλισε τελικά κάποια καριέρα - ας μην κοροϊδευόμαστε -, έδειξε όμως στο ξεκίνημά του ότι θα μπορούσε να αποδεσμευτεί από τα δεινά της ελληνικής τηλεόρασης. Μάλλον όχι.»

Μπες στο site του Stoiximan.gr και παίξε, ποιός θα είναι ο νικητής του "The Voice".