Σιακαντάρη: «Είμαι ευγνώμων που η δουλειά μου μου επέτρεψε να κοιτάξω στα μάτια τους κορυφαίους το

«Πλάκα κάνεις; Δεν ήθελα να χάσω λεπτό! Κι ας γκρίνιαζα – ακόμα και για να γκρινιάξεις, πρέπει να είσαι ξύπνιος. Έπινα εσπρέσο κάθε σαράντα λεπτά, έβγαινα σε ξένα δίκτυα, σε όποιον με καλούσε έλεγα «ναι», έκανα γύρους σε πηγές με τηλέφωνα και sms, μιλούσα με συναδέλφους, έπαιρνα φωτογραφίες τους «πεσόντες»! Μακάρι η μέρα να είχε ακόμα περισσότερες ώρες. Είμαι ευγνώμων που η δουλειά μου μου επέτρεψε να κοιτάξω στα μάτια τους κορυφαίους του δράματος, να τους θέσω ενώπιον των ασυνεπιών τους, να πάρω απαντήσεις. Στην τελευταία σύνοδο κορυφής, όμως, κατά τις 7.00, μόλις βγήκε ο ήλιος, ένιωσα σαν να καθόμουν στο κατάστρωμα ενός παλιού πλοίου έπειτα από είκοσι ώρες ταξίδι. Καθισμένος στο καφέ, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από το να κλείσω τα μάτια. «Έσβησα» για ένα τέταρτο, μου είπε ο συνάδελφος που καθόταν δίπλα μου κι έκανε στο μεταξύ δύο ανταποκρίσεις. Είδα κι όνειρο» τόνισε στο People.